Elke dag als ik wakker word draag ik een last met me mee. Een druk op mijn hart en achter schouderbladen lijkt wel. Elke keer negatief wakker worden, nooit eens he wat fijn ik ben wakker.
Dan kom je in een instelling waar je niets hebt, waar je alles in de stad moet kopen. En als je iets op je kamer hebt ben je het binnen no-time kwijt bent, reden dorst, honger, etc. Je hebt dus nooit voorraad. Je kunt dus nooit een keer thuiskomen met het gevoel he lekker ik had nog iets te eten, nee alles moet je betalen. Nu vind ik betalen wel logisch, maar als je nooit iets hebt dan raak je op een gegeven moment gefrustreerd. Je hebt toch niets in die instelling, dus waarom zou je dan naar die instelling toe gaan. Precies, zo ging ik dus iedere keer weg. Al was het maar om kleine dingen, iedere keer werd mij het leven onmogelijk gemaakt. Iedere keer moest IK luisteren, dat ik gefrustreerd raakte deed niet ter zake. Iedere keer had ik het gevoel dat ik minderwaardig was. Dat bij mij diverse apparatuur kapot raakte met een minimumbedrag van 280 euro daar moest ik maar mee leren leven. Toen hebben we een tijd geen internet gehad, nou een huil periode begon. Ik heb ook een lange tijd geen tv gehad. Fijn dat digtitale tv kijken. Vroeger zette je de tv aan en had je gelijk beeld. Nu moet je eerst allerlei dingen doen. Diverse sterfgevallen meegemaakt, ik moet het allemaal maar slikken net zoals de apparatuur die iedere keer kapot gaat. Op een gegeven moment ontwikkel je een mening van ik mag niet op de wereld zijn. Niemand heeft mij nodig. Als je dan naar zo'n begeleider gaat dan zeggen ze dat het aan jou ligt. Nu ben ik al zover dat als het niet aan mij ligt dat ik al de schuld accepteer want ik heb niet eens zin meer om die discussie aan te gaan. En als je dan vraagt om hulp dan weten ze het niet of luisteren ze half, of helemaal niet. Dat ik gek word van die godsdienstwaanzin om me heen telt niet. Dat mijn hond overleden en wij alweer een nieuwe hebben telt niet. Als niets telt, waarom besta ik dan nog? Ik heb het gevoel dat ik op de wereld ben met het gevoel waarom eigenlijk? Waarom mag ik geen leuke vriendin hebben die geen kinderen wil. Waarom niet? En vooral waarom doet iedereen in mijn leven zo geheimzinnig. Waarom mag ik leuke momenten in mijn leven niet meemaken en die leuke dingen niet horen? Kijk als het persoonlijk is, ok dan hoef ik het niet te weten. Maar het doet pijn als je nooit die grap die er rondgaat mag horen zodat je er zelf ook om kan lachen. Of dat je nooit bent uitgeweest, omdat niemand je wil. Waarom is iedereen zo vreselijk negatief als ik positief ben en waarom is iedereen positief als ik negatief ben? Hebben mensen zo'n hekel aan mij dat ze mij liever zien sterven? Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik het land uit zou vluchten of gewoon er niet meer was. Zou men mij missen? Op een gegeven moment gaat men door zoals alles, maar zou men aan mij denken? Ik denk namelijk van niet. En dat komt omdat ik al depressief ben, omdat ik keer op keer bewezen krijg: zie je wel je mag niet positief zijn. Als ik positief ben komt er gauw iets negatiefs achteraan. Het vat met negatieve dingen zit bij mij overvol. Die emmer moet leeg en ik krijg geen ruimte om die pijn puin rotzooi naar de afvalverzameling te brengen want niemand wil het accepteren. En daar zit het in. Ik heb nergens ruimte. Waarom mag ik niet zoals een ander ongestoord leuk positief leven zonder dat er van allerlei dingen MOETEN. Eigenlijk ben ik klaar met leven. Maar ik durf geen zelfmoord te plegen, bang dat het mislukt. Als het leven bij mij vandaag voorbij zou zijn zou ik het niet erg vinden, zo'n waardevol leven was het niet. Ik heb het gevoel alleen maar de profiteren van anderen en dat ben ik ZAT. Ik wil iets voor een ander kunnen doen, iets kunnen betekenen maar iedere keer als ik iets doe gaat het fout, mislukt er ergens wel weer iets, gaat het gedeeltelijk goed, of zit er weer iemand te zeuren dat ik het niet goed doe. Het is ZO frustrerend om NOOIT iemand te kunnen helpen, om NOOIT iets maatschappelijk belangrijks van de grond af te krijgen. Het is altijd het idee van een ander wat goed is, wat deugt, mijn idee deugt nooit. Het gevoel niet mee te tellen zit al in mijn jeugd toen kinderen niet met me wilde meespelen. Later toen ik op de middelbare school zat telde ik helemaal niet mee. Niemand wilde mijn vriendje zijn. Ik had nooit gezellige vriendschappen. En als ik ze had dan was het maar voor een paar uur en dan zag ik die persoon weer niet. Als je er nooit toe doet ontwikkel je een pessismistisch beeld van zie je nu wel dat het fout is? En dan die blikken van mensen die lachen als je negatief ben, tot zelfs fluiten aan toe. Ja, Mattie Valk had gelijk het is schijtirritant als je loopt te fluiten als je niet in je element bent. Het een is nog niet opgehouden, of het ander dringt zich al aan. Dan dit weer kapot, dan daar weer een negatief iets, dan weer een sterfgeval, dan weer ... het gaat maar door. Hebben jullie zelf niet in de gaten dat je daardoor niet meer wil leven? Je wordt gewoon knettergek gemaakt en niemand die het voor me opneemt. Niemand die terugvecht en zegt: zijn ze nu helemaal achterlijk geworden?
Zo weinig medeleven, zo weinig liefde op deze planeet. Het enige wat jullie weten te vinden is mijn portomonnee. Een vrouw bij wie ik sinaasappelsap dronk zei tegen me nu zou je energie weer moeten hebben, maar ik voel geen energie, het enige wat ik wil is huilen. Maar ik kan niet huilen door die antidepressiva. Ik voel me vooral nutteloos en als een gebruiksvoorwerp. Kom hier, doe dit, doe dat, doe zus, doe zo. Nadat je dat hebt gedaan kun je dit doen, etc. Het is een eindeloze lijst van allerlei dingen die staan te wachten. Maar liefde in real-life nooit gezien. Ja van mijn ouders, dat zijn dan ook de enigen. Er is geen vrouw die mij leuk vindt, die me ziet staan. Het zou zo leuk zijn als ik eens iemand had om te knuffelen. Nee, dan krijg je zo'n stom pluche beest. Alsof ik daar mijn gevoel mee kan delen. En het ergste is dat het niemand wat interesseert niemand. Niemand die zich bekommert om een dode. Nee, dan stelen we nog gewoon het huis leeg. Zo zijn we hier in Nederland. En dat bedoel ik het houd niet OP. Het blijft maar doorgaan, men blijft treiteren. Doen alsof men het niet wist, terwijl men het allang weet. Gewoon onderuit halen. Iedere keer weer. En dat ik dan huil dat vindt men eigenlijk nog wel leuk zelfs. Waarom? Wat heb ik misdaan om zo behandeld te moeten worden? Ik heb alleen maar het gevoel dat ik hier op deze planeet niet welkom ben. Dat ik nergens voor deug. Dat ik het niet goed doe. Dat ik geen maatschappelijke dingen doe. Ik wil eigenlijk gewoon weg. Ik zat vanochtend al in de bus. Ik wil niet eindigen als Tim Ribberink, maar daar begint het wel op te lijken.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.