Een Leven Alleen....
Een titel die verwoord waar dit hele verhaal over zal gaan, een titel die alles verteld, een titel die alles laat laat voelen.
Het begon allemaal al toen ik nog heel klein was, ik ben niet 100%, ik ga door het leven met een handicap, misschien is dat wel de reden dat ze me haten?
In elkaar geslagen worden, het klinkt zo doodnormaal, dat is het ook voor me. In elkaar geslagen worden om de kleinste dingne, om dingen waarover mensen niet eens na zouden denken. Ik denk dat het meer een teken is van we moeten je niet.
1 van de keren vond ik wel de raarste, we zaten te eten alleen mijn ma was er niet, die zou later komen. We aten patat en wij hebben altijd een pot Mayonaise. Hierin staat dan een lepel die de laatste schoon moest maken, aangezien ik dat die keer was met nog een vol bord patat pakte ik de lepel en nog voor ik de eerste friet erover heen kon halen lag ik al op de grond, voor ik het besef had wat er gebeurde zag ik de sterren rondom me al vliegen en schoten de pijnscheuten alweer door me lijf. Pijn die ik vaker gevoeld had. De oorzaak later bleek dat me ma ook nog voor haar zelf zou bakken en dus de lepel nodig zou hebben.......
Het dorp waar k woon genaamd Urk zegt al genoeg, het christelijkste dorp van Nederland. Als je anders bent hoor je hier niet thuis... Ben ik anders? Alleen omdat ikg ehandicapt ben? Omdat ik van Nightwish hou? Omdat ik niet in god geloof? Ik dacht dat we in Nederland leefden waar vrijheid van geloof was, helaas geld deze grondwet niet op Urk, en word je verstoten en met de nek aangekeken door iedereen. Altijd gedonder hierom, je moet geloven.
Al jaren denk ik aan zelfmoord, al jaren snij ik mezelf. Ik weet dat langzaam het einde dichterbij komt... ik weet dat ik al dieper ga, ik weet dat de wonden al langzamer genezen, ik weet dat ik een keer te ver ga en dat die keer niet meer ver weg is.
Praten en een luisterend oor is de oplossing lees ik overal, dat stadium ben ik helaas alvoorbij. Ik heb een super lieve vriendin, maar ook zij kan me al niet meer redden, ik zak al verder weg, de diepte verslikt me langzaam, langzaam maar zeker naderd het einde.
ik vond iets heel moois op internet wat ik zeer vind passen:
De wind fluistert
En de bomen kijken
Waar niemand heen gaat
Waar ik heen ga
Over de streep ga
Over lijken ga
Te ver ga
Ik kijk achterom
Ik kan niet meer terug
Mijn wonden zullen niet meer helen
Ik ben al te ver gegaan
Ik ben al te diep gegaan
De pijn is nog maar voor heel even
Het is maar tijdelijk
Niet opgeven
Nog even doorzetten
En het is voorbij
En ik ben voorbij
Alles is voor mij voorbij
Op de een of andere manier maakt dat mij blij
Door het idee voel ik me gelukkig
Ik geef me over
Aan mijn angst en mijn pijn
Aan de wereld om mij heen
Om op te gaan in mijn lot
Voor de laatste keer
Gaan mijn ogen open
Voor ik ze voor eeuwig sluit.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.