Levensverhalen (pagina 1456)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

hopeloos

Mensen snappen het niet. Volgens hen ben ik mooi, heb ik een leuke baan, heb ik alles.
Ik voel me leeg. Ik ben mijn grote liefde kwijt. Ik voel me alleen. Ik denk niet elke dag aan zelfmoord. Wel vaak. Over hoe ik dat moet doen. Ik heb het vaak, op verschillende manieren geprobeerd. Maar altijd halfbakken. De littekens staan op mijn polsen, en in mijn ziel. Toen mijn ex gisteravond zei: 'het interesseert mij niet, of je je zelf verhangt of niet', is mijn beslissing gemaakt. Maar ik durf niet. Ik ben bang dat het weer niet helemaal lukt. Dat ik weer naar een psycholoog moet. Dat er weer zo'n heisa omheen komt, waarbij iedereen zich opeens bezorgd maakt, en me tijdenlang in de gaten houdt. Ik ben gewoon moe.
Datum:
30-03-2007
Naam:
Vera
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-holland

hoop!

gasten serieus...
soms zit het leven tegen en soms heel veel en alleen maar (lijkt het).
als je het niet fijn hebt waar je nu bent, denk dan aan later, later wanneer je al de vervelende dingen niet meer hebt en van school af bent en een gezinnetje hebt...
ik kende ook iemand die zelfmoord had gepleegd, die man was 45 ongeveer maar liet wel een gezin achter.
is er dan niets in het leven meer leuk? alle problemen die je nu hebt zijn tijdelijk !! alles gaat weer over, ook aan chronische ziektes kun je wennen. zelfmoord is onlogisch en ondoordacht, want hoe oud je ook bent, Altijd komen er gelukkige momenten in het leven, en daar doe je het voor...
Datum:
29-03-2007
Naam:
k
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

mijn leven !!

mijn leven stopte nu bijna 2jaar geleden,
ik was toen 16 jaar en stond op het punt de trotse moeder ter wereld te worden.
helaas voor mij liep het anders af dan ik had gehoopt.
op 27 mei kreeg ik me eerste weeën s'avonds ben ik nog naar het ziekenhuis gegaan bleek dat ik iets te vroeg was.
door dat ik zwangerschapsvergifeging had kon ik blijven.
ik beviel op 28 mei 2005 van me kern gezonde zoon Jaimey,
na 6 dagen kreeg ik een man op visite die me vertelde dat ik over een week naar huis kon, maar dat me zoon in het ziekenhuis bleef,
ze zouden hem in een pleeggezin zetten,
hierbij begon me hel pas echt,
ik was kwaad,verdrietig,er ging kortom een stukje van mezelf dood.
ik ging die week erop op dinsdag naar huis men die toen bij me was hebben me moeten mee slepen uit het ziekenhuis van toen.
ik was ontroostbaar wou niet eten en wou naar niemand luisteren.
een week later kreeg ik een brief binnen dat was na dat ik me zoon weer had gezien, in die brief stonden de meest klootste dingen die je maar kon bedenken als moeder zijne, er stond in dat ik me zoon als een soort pop zag en nauwelijks of geen feeling met me kind had, er ging weer een stukje van me dood,
weer een week later had ik een zitting daarin werd er gezegt dat ze over een half jaar verder gingen kijken of ik me zoon terug krijgen.
het was een leugen ze hebben na 4 maanden al een zitting gehouden achter mijn rug om waarin ze hadden besloten dat mijn zoon voor ombepaalde tijd in het pleeggezin bleef nog een stukje dat dood ging.
ik had vanaf het begin af aan een bezoekregeling gekregen 1 keer in de 3 weken een uurtje.
na een tijdje begon ik alles weg te spoelen in de hoop dat ik alles zou vergeten me ouders me verleden zelfs me zoon,
het gebeurde helaas niet.
19 maanden later kreeg ik suikerziekte en lag dus 12 dagen in het ziekenhuis met kerst en oud en nieuw,
mijn leven word er niet steeds beter op eerder beroerde op ooit had ik gedacht dat ik me zoon ooit terug zou krijgen dat was in die 6 maanden dat ik hem misschien terug zou krijgen maar door jeugdzorg werd al snel bekent dat dat niet het geval zou zijn en dat zei er echt alles aan zouden doen hem bij me weg te houden,
ik heb mijn zoon nog nooit sexueel misbruikt en ik heb mijn zoon nog nooit geslagen ik heb de dingen die ik moest leren nooit kunnen leren omdat ik daar nooit de kans voor kreeg ik koester de 10 dagen die ik had met me zoon elke dag weer en hem ooit loslaten zou ik nooit kunnen.
maar door alles wat me de afgelopen 2 jaar is gebeurd voel ik er heel weinig voor om door te gaan met me leven.
ik kan gillen en stampen en vloeken wat ik wil maar me zoon ooit nog terug krijgen zit er niet in voor mij,
hij ziet me niet eens als moeder,
hij zal ook nooit mama tegen me zeggen denk ik.
en dat is ongeveer het ergste wat me kon overkomen,
ik was een tijdje geleden bij hem hij was een beetje ziek en hij wou niks van me weten alleen maar van zijn pleeg moeder begrijp hem wel zij zorgt voor hem 24 uur.
maar soms breekt dat mij.en gaat er steeds een stukje meer dood in me

gr enthel
Datum:
29-03-2007
Naam:
enthel
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

lachen

probeer te lachen en altijd als er iets leuks is in je leven er van te genieten je leeft mischien maar 1 keer dus geniet van je leven en pleeg vooral geen zelfmoord! er is altijd wel iemand die heel veel van je houd!
egt pleeg geeen zelfmoord een vriendin van mij heeft zelfmoord gepleegt en ik kan het bijna niet verdragen egt jullie doen zo zo veel mense pijn!

succes in het leven en ga door maak er gwn iets leuks van! :)
Datum:
29-03-2007
Naam:
thomas
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

ik kan niet meer leven

hoihoi

ik wil vertellen dat ik niet meer kan leven ik word gek ik heb problemen en anderen kinderen en die help ik dat een vriendin van mij is 14 en is zwanger geworden dat vind ze heel erg en ik zit er nu mee en nu heb ik ook nog een beetje ruzie met een vriend waar ik heel erg veel van hou. ik kan het niet meer ik weet het niet meeer!!!
xxxzjes mirte
Datum:
29-03-2007
Naam:
mirte
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

Wanhoop of gewoon levensmoe.

Ik hoop dat ik gewoon niet meer wakker word, dat lijkt mij het beste. Echt zelfmoord plegen kan niet ik heb te veel verplichtingen. Mijn moeder, mijn dieren. Voor mij hoeft het niet meer. Ik heb alles al gezien en begrijp de zin van mijn bestaan niet meer. Ik vind leven niet leuk meer, ik heb teveel negatieve dingen meegemaakt. Ik voel mij zeker 10 a 15 jaar ouder. Ik heb ook het gevoel dat ik al veel langer heb geleefd dan 54 jaar. Ik ben op, psychisch en lichamelijk. Dat was het, en ik leef gewoon door, nog wel.
Datum:
29-03-2007
Naam:
Bo
Leeftijd:
54
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord

ik ben 16 jaar ik wil zm plegen voor de trein springen allen ik weet niet of ik het durf ik rijd soms erlangs en ga steeds dichterbij ik denk dat het komt omdat ik verliefd ben maar ben egt best wel onzeker en heb maar 2 egte vrienden en wie kan mij helpen egt alles zit tegen als iemand tip kan geven bedankt!
Datum:
29-03-2007
Naam:
jongen
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

ik wil weg

ik ben een jongen van 14 jij, en ja ik wil dood. I ben van plan van een hoge flat af te springen. Want mij leven heeft toch geen nut meer, ik heb geen vader moeder, geen borer of zus. Ik heb alleen me opa. Op¨school word ik ook nog eens gepest en vaak geslagen. Maarja, zaterdag ben ik van al mijn zorgen af want dan ben ik er niet meer, wat zal dat rustig zijn,, doei wereld.....................
Datum:
29-03-2007
Naam:
iemand
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

studententijd

Hallo

Ik ben een jonge meid die tot sinds kort niet veel tegenslagen in het leven te verwerken kreeg.

Nadat ik vorig jaar ging verder studeren leek mijn leven op een hoogtepunt te zijn ge komen. Ik zat op kot, ik had altijd goede punten, ik leerde nieuwe mensen kennen.. Nadat het schooljaar om was, kwam ik wel tot het besef dat ik niet erg veel geprofiteerd had van mijn studententijd. Ik leerde elke dag minstens tot half 12 's avonds en door het weekend ging ik niet veel op stap. De enkele keren dat ik op stap ging was wel altijd heel fijn en ik had wel het geluk om een toffe klas te hebben maar toch nam ik mezelf voor om dit jaar de lat iets minder hoog voor mij te leggen..

Het begin van mijn tweede jaar was een heel contrast met mijn eerste jaar. We gingen meer praktijkgericht werken en ik had het gevoel dat we op alles beoordeeld werden. We moesten papieren invullen voor uzelf te beoordelen, uw groepsmensen te beoordelen,..

Ik werd enorm hard met mijzelf geconfronteerd en door de lectoren kwam er een enorme druk op mijn schouders te liggen. 'De slechte eigenschappen van ons moesten eruit en we moesten van 's morgens tot 's avonds bezig zijn voor school.'

De druk steeg enorm en ik had het gevoel dat ik steeds meer achteraan begon te hollen en dat mijn werkmethode/karakter/ingesteldheid niet grenste met hetgene dat de leraren verlangde.

Mijn motivatie slonk dus zienderogen en alle respect die ik had opgebouwd in het eerste jaar verdween als sneeuw voor de zon op één maand tijd in het tweede jaar.

Die confrontatie heeft mij nog het meeste aangegrepen dat mensen na 1 maand minder goed werken een heel jaar intensief arbeid vergeten.

Ik voel me nu de dommerik van de richting en de leraren gedragen zich ook naar dat toe. Ik voel me enorm minderwaardig terwijl ik vorig jaar nog blaakte van zelfvertrouwen..

Het tij kan keren. Ik weet soms niet wat de toekomst gaat brengen en stoppen met studeren spookt dikwijls door mijn hoofd maar dan voel ik schaamte tov mijn ouders die mijn studies betalen en zo fier op mij zijn. Ik weet het soms echt niet meer. Ik voel me persoonlijk aangevallen door de lectoren en ik kan er met niemand over praten op school want het is een kleine hogeschool en 'iedereen kent iedereen'.... weet iemand raad?
Datum:
29-03-2007
Naam:
Cynthia
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

ik weet het niet

ik weet niet waarom ik dit neerpen. Het klinkt vast gewoon al ridicuul. Ik ben geen Nederlandse, maar van België, word gauw twintig en zit nog steeds op school. Ik denk dat het allemaal begonnen is toen m'n vader gestorven is, drie jaar geleden. Kanker. Ik denk dat ik daar gewoon niet mee om kon. Heb toen vanalles gezocht om mezelf er niet aan te herinneren, want ik had 'm 16 jaar maar één of tweemaal per jaar gezien en hem de dood toegewenst enz. Tuurlijk, was mijn schuld niet. Ik experimenteerde met vanalles. Nu, mijn thuissituatie verbeterde er ook niet op. Ben zo'n metalhead die een piercing hier en afgeschoren haar zou willen hebben, maar dat mag ik niet van m'n moeder. Vandaag vond ze m'n wiet. Welja, ze zocht m'n wiet. Ik weet het 'Juffrouw, dat is je eigen schuld, daar moet je af' maar ik wil er niet af. Ik wil er niet af want wanneer ik nuchter ben herinner ik me niet eens meer waarom ik nu weer huilen moet. Ik weet echt de reden niet meer. Alles lijkt zo vaag en onecht en kheb er gewoon geen voeling mee. Ik hoef het ook niet meer te weten. Bijt al zolang op m'n tanden. En dan zoek ik op internet maar hoe het het beste werkt, want alles wat ik uitteste deed dat dus niet. Toen kwam ik dit tegen. En toen zei ik: 'waarom ook niet?'

waarom ook niet...

Charlotte
Datum:
29-03-2007
Naam:
charlotte
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.