Levensverhalen (pagina 142)

Toen ik 6 jaar was begon het pesten. 'Je bent te dik' 'dikke papzak' Ik sloeg van me af. De juffen op het schoolplein gaven mij straf en niemand anders. Ik heb uitgehaald, mijn schuld. Maar de anderen kwamen er mee weg. Er was een jongen in mijn klas die niet meedeed en me steun gaf. Een meisje werd ook mijn beste vriendin. Ik werd altijd gepest iedere dag weer. Ik werd toen in de brandnetels gegooid of ik werd geslagen. En dan was er eens een dag dat je niet physic werd gepest. Dan was het wel mentaal. Mijn moeder zei altijd: 'je bent gewoon te slim voor hun' Ik hield me daaraan vast iedere dag weer. Toen ik in groep 8 de cito toets had bleek het dat ik MAVO kreeg. Mijn moeder zei dat ik net zoals mijn broer naar het VWO zou gaan. Maar nee. Het kind dat mij het ergste van al peste kreeg de hoogste cito score. Ik werd in en in verdrietig.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik pasgeboren was
Ik ging iedere 2 weken in het weekend naar mijn vader toe. We gingen toen op bezoek bij een normale vriendin. Ze had 2 kinderen een jongen en een meisje. De jongen was toen verliefd op me. Iedere keer wanneer mijn broer en ik naar buiten toe gingen om te spelen duwde hij me op de grond en probeerde me te kussen. Ik probeerde hem van mij af te slaan en te schoppen maar hij was ouder en sterker dan mij. Ik kon niks doen. Als mijn broer er niet was geweest.... hij trok de jongen iedere keer weer van mij af. Ik was altijd bang om het te vertellen tegen mijn vader omdat hij me toch niet zou geloven. Op een dag toen ik rond de 7-8 jaar was vertelde ik het tegen mijn moeder. Het duurde nu al lang genoeg. Ik weet niet meer wanneer hij het deed maar ik herrinner me de angst die ik had. Mijn vader had toen met de vrouw gesproken van de jongen. Ze waren geen vrienden meer en we hoefden er ook niet meer heen. Mijn vader kreeg een nieuwe vriendin die dacht dat we kleine kinderen waren ze wou dat we gingen vingerverven. Het ging uit met haar. Ging het weer een half jaar goed tussen onze vader en ons , kreeg hij weer een nieuwe vriendin. Die vriendin zorgde ervoor dat hij vaak dronken was. Op een avond toen hij dronken was en mijn broer en ik sliepen in een tentje ging ik iedere keer naar binnen omdat ik niet kon slapen. Mijn vader irriteerde zichzelf daaraan. Hij pakte me op gooide me op een kamer in een witte kamer met een wit bed en een schilderij en een kastje op de kamer en sloeg me. Hij heeft zich helemaal losgelaten op me en sloeg me in elkaar. Ik huilde en hij schreeuwde 'hou toch eens op met huilen jij jankbek' hij gaf mij een papiertje van het keukenrol
En zei: 'droog hier maar je tranen mee af en ga slapen' hij kwam toen helemaal niet meer terug. Ik viel huilend in slaap die nacht ik was toen pas 9 jaar. De volgende dag gingen we weer terug naar mijn moeder en ik moest van mijn broer horen dat hij het geschreeuw en het gehuil van mij buiten in dat tentje nog kon horen. Ik kwam toen niet meer bij mijn vader voor een jaar ofzo. Ik ging op een gegeven moment weer maar mijn vader toe. Hij deed aardig. Hij had geen vriendin. We waren gelukkig. Todat. Hij weer een nieuwe vriendin kreeg. Die vriendin had al 3 kinderen van haarzelf. Het was allemaal goed, alleen we kregen minder aandacht. Toen we bij mijn vader waren moesten we ons vermaken bij de andere kinderen daar. Ik paste daar niet goed bij in omdat ik nogal verlegen werd met de jaren. Mijn vader ging inwonen bij zijn vriendin. Het ging goed.

Toen ik in de eerste klas kwam werd ik meteen alweer gepest. Ik was een dikzak. Niemand wou met me omgaan en was alleen. Ik zat in de pauzes alleen. Ik was meee afwezig op school omdat ik het onnutig vond. Het was te makkelijk en te saai voor me. Ik haalde goede cijfers ondanks dat ik vaak afwezig was. Ik gaf aan bij mijn moeder dat ik werd gepest en we gingen naar mijn mentor om het weer te laten ophouden. Het hield op. Ik haalde de eerste klas en ging over. Ik ging naar de 2de klas. In december dat jaar kreeg mijn moeder een burn-out. Ze had minder aandacht voor ons. Ze was ook veranderd. Niet in een goede manier. In maart gaf mijn broer ook toe dat hij dit niet aankon en ging naar ggnet. Ik heb het 2de jaar nog net gehaald.

Het ging soort van goed met mijn vader. Er gebeurden een paar incidenten hier en daar. Zoals toen mijn vader zei toen ik nog in de 1e zat dat ik iets gestolen had van de dochter van zijn vriendin. We zagen elkaar niet voor een jaar ofz.

Ik werd verliefd in de zomervakantie van leerjaar 2 naar leerjaar 3 toe.het was een korte relatie en toen begon ik met snijden. Ik had mijzelf gesneden in mijn bovenarm. Ik was te verdrietig. Maar ik werd weer verlief. Hij was aardig en charmant. Ik kende hem van een game die ik toen altijd speelde. Hij kwam uit engeland. De relatie liep niet vlekkeloos. En we deelden dingen met elkaar doormiddel van fotos. En skype. Hij heeft alles van mij gezien en andersom ook. Hij begon rare praktijken te laten zien aan mij. Eind december heb ik het uitgemaakt toen net na kerst. Hij flipte. De dag later is hij ontmaagd geweest door iemand die hij niet kende. Hij loog vaak over wat hij deed.

In het begin van het 3de jaar werd ik weer gepest. Bij mijn oude huis werden dingen tegen mijn raam aangegooid en we deden aangifte maar kon niks aan gedaan worden. Ik kreeg het moeilijk, haalde slechte cijfers, was vaak alleen boven op mijn kamer, voelde amper dat ik leefde. Ik kon niet naar mijn moeder of mijn broer toegaan omdat ze zelf ook niks konden ze zaten allebei in de put. Ik werd er langzaam ook ingegooid.

Mijn vader en ik kregen weer contact en het was weer leuk. Todat, mijn opa in oktober overleed. Hij was ziek geworden en hij had ook kanker. Hij overleed. Het deed me die tijd niks omdat ik mijn vriendje had die me steun gaf en me het er probeerde niet aan te denken.

Schook ging slechter en slechter. Toen het uitging met mijn vriendje, heb ik gehuild. Erg veel ook. Bij nieuwjaar heb ik weinig gedacht aan een nieuw jaar. Meer aan een verwerking. 2016 een nieuw jaar singleen depresief. Ik had het mijn moeder al verteld en ik werd ook naar ggnet gestuurd. Maar waar ik het meest aan moest denken was mijn overleden opa. Ik moest vaak aan hem denken en ik begon te huilen. Zoveel tranen. Ik heb die tijd veel gesneden in mijn benen en heb littekens.

Nu: Ik heb een vriendje (yes alweer) en ik denk niet goed over mijzelf. Ik vind dat ik niet moet klagen sinds dat mensen in afrika het veel erger hebben. De laatse keer dat ik me gesneden heb ik een paar weken geleden. Ik heb dat drastisch verminderd. De laatste tijd gaat het wel slechter met me. Ik ben vaker verdrietig en voordat ik op deze site kwam heb ik opgezocht hoe ik me het beste kon vermoorden. Ik heb een stemmetje in mijn hoofd die zo negatief is die alleen maar slechte dingen over me verteld... is dat wel normaal denk ik bij mijzelf. Maar, ik heb nu wel dat ik eindelijk mijn verhaal kwijt kan. Het voelt al een beetje opluchtender.En dankje wel als je mijn verhaal hebt gelezen. Dat appricieer ik. :)

Annie~

na jaren van pracht en praal
wordt ik gedwongen levens schaduwzijde te ontmoeten
de dagen rennen weg van me
en de geluks momenten die ik heb lijkt iemand te beboeten

de zon heeft er geen zin meer in
de grijsheid bekleurt mijn humeur
waarom ontvouwt het lot zich niet naar het licht
en blijft ik vallen en optstaan in deze sombere sleur

geen zin meer om de dag te beginnen
want er is helemaal niks om voor te leven
pure leegte vult mijn belevingswereld op
de tijd opvullen is mijn enig streven

Ik wens dat ik dood ben niet omdat ik gepest word het is de schuld aan mijn moeder ze slaat me zomaar ik doe helemaal niks een bam overal blauwe plekken en nu dat me ouders gaan scheiden wil ik met me vader mee en de enigste plek dat ik veilig ben is buiten en niet eens school want ik heb ruzie met een paar jongens uit de 3e maar goed me mmoeder zegt van ja je bent een varken je bent dik daarom houdt niemand van je zelfs je familie houd niet eens van me maar ze houden alleen van me nicht jaden alleen omdat ze dun is ik haat haar doei

Hoi

Ik heb een zware depressie het begon 7 en half jaar geleden
Ik ben me moeder nu 1 jaar en 11 dagen gelden verloren aan kanker ik heb 6 en een half jaar voor haar gezorgd in me eentje ik ik was toen 9 en een half jaar oud
Ik heb alles gedaan wat ik kon ik heb me moeder zien dood gaan en ook 1 keer bijna dood gaan toen was ze 3 dagen van de dood verwijdert geweest maar ik heb nog nooit de tijd gehat om het te verwerken en nu nog steeds niet ik proberen altijd van huis weg te zijn maar ik mag nooit weg ik glip soms stiekem weg van huis ik gebruik de eerst altijd minimaal 2 gram weed perdag om me rustig te houden en langsgaan stand werd het meer en werkten het minder
Ik heb hulp gehat
Vrienden die me steunde
Maar 1 ding bleef bij mijn maar hangen : ik wil weg ik wil dood ik Wil niet verder leven ik ben er klaar mee dat ging er heel de dag door mijn hooft
Ik heb al een keer op het spoor gaan ligen maar er kwam maar geen trein jammer genoeg ik volgens iedereen een geweldig leven ik krijg en heb zogenaamd alles wat ik ik wil maar ik ben er klaar mee het doet gewoon pijn om al mijn vrienden te zien lagen en lol te maken
Bij mijn vader hoef ik niet te zijn ik heb altijd ruzie ik heb door mijn agressie aanvallen hem een gat in zijn hooft geslagen met een stoen en heel vaak op zijn gezigt geslagen tot bij hem het bloed uit zij bek liep
Maar het liefst ben ik nu vandaag nog liever dood dan morgen

"Die ene momenten"

Vol angst lijkt het of ik begin te zweten. Terwijl ik met wijde ogen van angst naar het plafon staar, voelt het alsof er een insect over mij heen kruipt. Steeds weer opnieuw die ene momenten van angst terwijl ik op de grond lig en allemaal bloed zie liggen. Een liefdevol persoon praat tegen mij om bij te komen, maar heel tegenstrijdig zie ik een geweldig uitzicht waar de deur opstaat. Mijn gevoel zegt: 'ga er maar heen, je bent op van het vechten', onbewust ben ik toch het liefdevol persoon gaan volgen.

Steeds opnieuw lig ik op de koude grond met vreselijke pijn aan mijn hoofd, overal ligt bloed met vele glasscherven. Steeds weer wil ik ontsnappen uit deze nachtmerrie. In de realiteit noemt men mij een doorzetter een echte vechter, maar steeds weer op die grond wil ik het opgeven. Ik kan niet meer verder vechten, ik ben op.

Ik lig koud te worden op de grond, maar enigszins heb ik een zwaar deken op mij liggen. Ik weet niet wat het is. In de verte hoor ik sirenes. Ik wil geen hulp, ik kan niet meer verder. De angst overheerst mijn energie en kracht.

Elke keer weer staan mijn ogen wijdt open naar dat zelfde plafon te staren, grootste angst om weer op die plek te liggen in de kou met overal bloed en glasscherven, maar ook gillen van mensen die in paniek zijn. Onbekende mensen die mij willen helpen, maar ik wil niet door die onbekende mensen geholpen worden.

Ik zit vast aan een fysiek touw. Steeds weer die verschrikkelijke angst momenten op die ene plek. Steeds opnieuw lijkt het of ik het touw kan door knippen, waardoor ik mijn gevoel mag volgen en door die deur mag lopen. Ik verwacht daar een nieuwe toekomst. "Niets moet, alles mag".

Waarom al die angst terwijl ik mijn gevoel kan volgen. Overigens ben ik dan van die grootste angst af. Steeds opnieuw op die ene plek met vele glasscherven, bloed en gillende mensen.

Als ik het touw door zou knippen, wat gebeurt er dan? Dan kan ik eindelijk door die deur en ben ik verlost van de vreselijke pijn aan mijn hoofd op die ene momenten op de grond. Ook zal ik verlost zijn van deze verschrikkelijk nachtmerrie en kan ik bouwen aan een nieuwe toekomst.

Ik leef in de grootste nachtmerrie waar ik maar niet uit kan komen. Het brengt paniek met zich mee, maar vooral die angst. Het is onwerkelijk. Ooit word ik wakker en draai ik feestelijk tweede kerstdag mee op het werk.

Sometimes

Minuten, nee uren kan ik naar èèn punt blijven staren, kijken naar een weg die maar niet ophoudt. Deze kostbare tijd wordt altijd onderbroken, waardoor ik nooit het einde van de weg kan bekijken. Weg van alle narigheden, weg van die fysieke pijn en even uit de realiteit.

Fysieke pijn, een lastig woord voor velen... Ooit vond ik dat ook een lastig begrip, maar naar mate je dingen mee maakt begint die pijn. Je wilt niet dat jou fysieke pijn gezien wordt door de buitenwereld, waardoor je een muur bouwt. Een fysiek grote muur om je heen, je wordt langzaam emotieloos en stopt vervolgens alle narigheden nog verder weg dan ooit.

Steeds opnieuw word ik er aan herinnerd dat ik keuzes moet gaan maken, goede keuzes maken waar je, je gehele leven van kunt profiteren. Pff dat is een lastig moment, keuzes maken...

Men ziet mij als een ziels gelukkig persoon met een zelfvertrouwen beeld waar je u tegen zegt. Soms denk ik weleens "misschien moet ik wel actrice worden of juist de toneelwereld ingaan?" Ik zou daar het perfecte persoon voor zijn, als iemand verschillende gezichten kan opzetten ben ik dat wel. Het klinkt allemaal heel grappig, maar zo grappig is dit niet.

Ik moet men weer toelaten in mijn leven, de ware Geartsje tonen en daar hoef ik mij niet letterlijk voor bloot te stellen. Ik ben tegen niemand, maar dan ook tegen niemand echt open geweest. Tuurlijk zijn er een paar uitzonderingen, maar ook zij weten niets in de details.

Ik ben absoluut geen emotieloos persoon, natuurlijk zijn er bij mij ook emoties, maar wanneer zal die bom eens knappen waardoor ik de emoties weer zal tonen en voelen? Er is zoveel gebeurt in dat korte leven van mij, wat ooit een plekje moet krijgen door middel van verwerken. Ik ben om zoveel dingen boos, verdrietig of juist diep teleurgesteld waardoor ik zoveel zo diep heb weggestopt dat ik ze gewoon vergeet. Diep heel diep van binnen zal ik ze nog wel tevoorschijn kunnen toveren, maar op het heden niet meer.
Houdt het dan nooit op?

Ik ben op van het vechten in mijzelf, maar ook vooral naar de buitenwereld. Ik ben al meer dan een jaar op, steeds gezichten opzetten zodat men het niet kan zien wat ik allemaal door sta...

De momenten zijn aangebroken, de momenten dat ik nadenk over het feit dat ik niet verder wil. Ik zoek via intranet allerlei manieren op. Ik ben bang verschrikkelijk bang, bang voor mijzelf. Hoe kan dit nou? Waar is die "oude" Geartsje? De jonge vrouw met veel uitstraling, lust, liefde uiteraard kan ik zo nog wel even verder, maar dat is niet de realiteit. De realiteit is hoe de Geartsje nu is, nergens zin in, continu verbergen voor de buitenwereld, stomme, maar ook zeker verschrikkelijk enge gedachtes, een vlutloze vrouw is misschien wel de juiste term?

Ik ben bang verschrikkelijk bang, terwijl de buitenwereld denkt dat ik geniet van ieder moment, surprise NOT...

Ik heb heel erg veel pijn. Mijn vader heeft me mishandeld; was een zware alcoholist en ik moest voor hem zorgen. Toen ben ik zelf gaan opgroeien en wilde ik studeren maar ik kreeg een enorme burnout. Nu zit ik hier en weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Ik denk erg vaak aan zelfmoord. Gewoon mezelf ophangen en dan klaar ermee.

Hoi ik Ben O.

mijn leven is ook een puinhoop.
van de ene instelling naar de andere, ik ben geadopteerd maar daar is alles mee gezegd.
ik heb een vriendin die 500m van me vandaan woon en die dus nooit vrij voor me maakt ja om alleen naar bed te gaan. ik ben een jongen die niet alleen sex wil maar meer.
zoals ik al gezegd heb ben ik geadopteerd en is me leven nog kutter geworden, mijn ouders die beheren over men geld ik ben over de 20 jaar en mag dus niet bepalen wat ik er mee doe.
ik werd altijd gepest donder op naar je eigen land en ga zo maar door ben verkracht hier in nl en niemand kan het wat schelen.
ik heb een meisje waar ik echt gek op ben, alleen zij niet echt op mij heb ik het idee, en al met al met deze verhalen weet ik geen raad meer. en ik heb al geprobeerd mezelf de polsen te snijden maar helaas niet gelukt alleen een grote litteken over gebleven.
Drank dat kan wonderen doen en doe nu alles door elkaar zuipen.
ik hoop dat het me vandaag lukt om weg van deze wereld te gaan.

Mijn leven wordt een puinhoop. Mijn ouders waren gescheiden toen ik 3 was, vader is drugs en alchohol verslaafd en ik heb autisme (PPD-NOS). Eerst leekt eerst goed: kreeg voor mijn CITO toets 550 (max punten). Ik ging naar een gymnasium en vanaf daar ging het verkeerd. 1e schooljaar in november kreeg ik te horen dat ik het schooljaar waarschijnlijk niet ging halen. Ik hield het geheim voor de rest van de klas en ze kwamen er pas achter in de eerste dag na de zomer vakantie. Ik ging naar een andere school in een 2e special klas (klas voor autisten). Ik deed daar havo/vwo maar had sowieso al in mijn hoofd om naar havo te gaan. laatste januari kreeg ik te horen dat ik dit schooljaar ook waarschijnlijk niet ga halen. ik krijg de laatste tijd veel ruzie met mijn moeder en ik maak haar verdrietig. ze gooit soms mijn spullen (niet naar mij) en daar moet ik van huilen. Ik vind mezelf te dik, dom, lelijk en gameverslaafd om nog te kunnen leven. ik weet niet meer hoe ik nog moet leven.

toen ik twee jaar oud was gingen mijn ouders scheiden, daar merkte ik niks van en ik ben gewend om zo te leven.

mijn moeder had twee beloftes met mij:
- ik ga nooit meer trouwen
- ik ga nooit een tattoo nemen (die vond ze ordinair)

ik was een jaar of negen toen ik in een kutperiode terecht kwam.
mijn moeder werd verliefd op een man, die ik hier even Henk noem. Henk was de vader van een klasgenoot van mij. (dus redelijk awkward) na een paar weken besloten Henk en mijn moeder om samen te gaan wonen en met kerst gingen ze trouwen.

Henk was een man die dacht dat hij alles wist en daar ook in geloofde. niemand mocht hem tegenspreken en je mening geven werd niet geaccepteerd.
Zijn regels sloegen nergens op, zoals als je na het plassen de deur niet achter je dicht deed, moest je een euro betalen. Maar ja, de deur was nog steeds open!

hij was zeer dominant, streng en onrechtvaardig.

op mijn moeders verjaardag kreeg ze van Henk TWEE TATTOOS. EN DIE NAM ZE OOK!

ik wilde weg, weg van Henk en mijn moeder.
ik wilde naar papa toe. meer niet.
papa begreep dat en heeft toen een mail gestuur naar de rechtbank etc.
mijn moeder hielt dit tegen

na drie jaar gingen ze alweer scheiden omdat mijn moeder gelogen zou hebben ofzo.
ik was blij dat ik daar weg kon.

mijn moeder had mij hierna weer beloofd dat ze nooit meer ging trouwen en ging samenwonen

ik vertrouwde mijn moeder steeds minder en minder. maar toen die twee gingen scheiden vertrouwede ik haar helemaal niet meer.

we verhuisde. weg van Henk.
op school werd ik gepest omdat ik "anders was" en ik hoorde niet bij die standaard meiden. ze zijn zo mainstreem. niks voor mij
ik heb hier meerdere malen gedacht en gedroomd over zefmoord.
"want niemand hielt van mij" en "zou de wereld niet veel beter zijn zonder mij?"
(ik heb nooit pogingen gedaan)
dit hing vrijwel de hele dag in mijn hoofd.
alles ging kapot. (behalve de relatie die ik met papa had, die werd sterker en sterker)
het rechtbank traject heeft drie jaar lang geduurd. DRIE JAAR LANG MOCHT IK NIET BIJ PAPA WONEN.
en nog steeds niet. na twee jaar vechten is de regeling is nu week op week af. week moeder week papa.

hier ergens kwam YouTube (PewDiePie, Dan and Phil, JackSepticEye etc.) in mijn leven.
deze (voornamelijk) mannen maakten mij vrolijk en aan het lachen wanneer niemand anders kon. ze waren er voor mij wanneer niemand anders er was. dit klinkt allemaal heel cheesy en zo maar dat is echt waar.

voor de carnavals vakantie had ze me (nogmaals) beloofd om niet te gaan samnewonen.
wat ze nu weer van plan is. ik moet weer bij een "vreemde" man gaan wonen.

afgelopen maandag (ofzo) heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik bij papa wil gaan wonen. hele ruzie en dan denk ik: "if you love me let me go"

en geloof me, twitter helpt ook. je kan daar heel veel vrienden (internationaal als je wilt) maken. zij geven echt om je.
en ik snap dat jijzelf of je ouders denken dat er allemaal gekke pedofielen op zitten ofzo, maar geloof me: sowieso 80% is echt wie ze zeggen dat ze zijn.
geef natuurlijk niet te veel info vrij: gewoon voornaam en fandoms is genoeg ;)
x Anna

Ik weet dat zelfmoord nooit de oplossing is maar soms denk ik echt dat het beter is, ik doe havo 3 en al mijn vriendinnen tl. Ik wil echt heel graag naar tl niet alleen omdat ik dan bij mijn vriendinnen in de klas zit maar ook omdat ik heel veel moet doen om voldoende te blijven staan. Volgens jaar ga ik naar een andere school en blijven mijn vriendinnen nog op deze school. Ze hebben volgend jaar al examens dus ik kan alleen nog dit jaar afstromen en niet meer volgend jaar... ook vind ik mezelf echt heel erg lelijk en moet vaak huilen als ik in de spiegel kijk.