Levensverhalen (pagina 142)

Ik

Ik was 8/9 toen ik seksueel misbruik werd. Door een "vriend" van me familie. Ik heb nooit aan mijn ouders durven te vertellen. Bij ons was alles wat met jongens/mannen te maken had taboe. Dus om mijn verhaal aan me familie te vertellen is onmogelijk. We praten niet over wat met seksualiteit te maken had/heeft.

Na een paar jaar later kwam ik achter (door me vriendin) dat mijn vader is niet mijn echte vader en mijn moeder weet niet wie mijn echte vader is. Toen was ik 13. Ik heb geprobeerd om hem op te zoeken maar het lukte niet. Ik heb uiteindelijk een naam gevonden, maar dat leverde ook niks op. Het was vreselijk om te weten dat mijn 'vader' is niet mijn echte vader. Huilde vaak. Ik heb een brief aan hem geschreven (zonder dat mam het wist), maar mijn zus heeft het tegen mij gebruikt met een vriendin van haar. Ik zie nog steeds voor me hoe ze me hebben uitgelachen. ƒ¼ Ik voelde een leeg plek in mijn hart en ik ben nooit overheen.

Toen ik 12 was heeft mijn moeder een nieuwe vriend gekregen. Het was moeilijk om aan hem te wennen. Ik huilde voor de vader die mij heeft opgevoed.

Ik was vanaf dat ik me herinneren kan altijd gepest op school, buiten school, in de buurt waar ik woonde (we gingen vaak verhuizen) en ook thuis... Ik had geen plek waar ik mezelf kon zijn. Ik was altijd buitengesloten. Daardoor verstopte ik me in een bubbelwereld. In mijn fantasie!

Mijn moeder heeft zijn taken aan mij overgelaten. Ik moest op me broers en zussen letten. Ik had nooit tijd om iets voor mij te doen. Als we ergens heen gingen moest ik altijd op ze letten en kon nooit wat leuks. En als ik niet op ze lette werd ze boos en met een klap en een super slecht gevoel in mijn hart moest ik het toch doen. Ze moet altijd gelijk krijgen. Anders ben je stom, dom etc. Je kan niet met mam normaal praten ze heeft zijn eigen beeld en je moet dat beeld hebben wat zijn ander heb je meteen ruzie en schreeuwt tegen je. En als je je moeder houdt dan weet je dat het geen goed gevoel is. Nog steeds als ik af en toe met haar ruzie maak huil ik als ik in mijn thuis ben. Mijn moeder steunde me nooit. En nu ook niet.

En om daar onder uit te komen ging ik altijd in mijn kamer om te leren. In mijn veilige bubbelwereld. Zo heb ik mijn moeders taken niet meer en niemand pestte mij. Ik kwam alleen uit om te eten. Zo ging mijn tienerjaren zonder dat ik iets leuks heb gedaan of dat ik iemand had. Mijn moeder zegt altijd dat jongens/mannen zijn slecht voor je is. En dus ben bang voor ze nog steeds.

Ik kan niemand vertrouwen en daar heb ik nog steeds last van. Ik ben al 23 en ik heb geen vriend/vrienden/vriendinnen. Ik wilde bij NASA gaan werken, maar ik ben niet zo slim. Van me familie kan ik niks verwachten. Ik sta alleen voor en om te weten dat ik mijn droombaan nooit ga bereiken wil ik niet meer leven. Dan is geen enkel rede om nog in leven zijn.
Al die jaren heen dacht ik / hoopte ik dat er zal alles goed komen en NEE. Het komt nooit goed. Maar alleen is het ook niet leuk om te leven.

Omdat ik altijd allen was mijn persoonlijkheid is ook niet de beste ik ben bescheidend en niet sociaal. Praten met wie dan ook is extreem moeilijk. Zo kort om.

Het begon allemaal in de lagere school, ik moest het eerste leerjaar overdoen en kwam terecht in een klas waar ik constant gepest werd, ik was het moe, ik werd het hele schooljaar gepest met dat ik te dik was, en ik was te zwak om mijn eigen te verdedigen. Elke dag hetzelfde.. ik zit nu in het middelbaar, en maak dit nog altijd mee. ik kan niet meer verder :(

Toen mijn oma 8 jaar geleden overleefd had ik er vrede mee, maar het jaar erop verongelukte mijn vriendin. Zij was 17 jaar. Ik leefde op een automatische piloot, lichamelijk was ik overal bij maar geestelijk behoorlijk in de war. Vanaf die periode ging me naar mijn gevoel ook van alles tegen zitten, 3 jaar geleden zijn ook mijn ouders gescheiden en was ik er wel een beetje klaar mee om overal boze mensen om me heen te hebben. Dingen mislukten mij en vroeg me af wat ik hier soms nog deed. Mijn vriendin verdiende het niet om te verongelukken en deed het me zeer om door te krijgen dat ik hier nog wel was en zij niet. Ruzies tussen mijn ouders werden erger en ik stond er maar tussenin. Het liefst vluchtte ik zo snel mogelijk ergens anders heen.

Nu weet ik het beter te verwerken en schrik ik van mijzelf dat ik foute gedachtes heb, deze schakel ik snel weer uit omdat ik nu weet dat ik er mag zijn. Ik heb leuk werk wat ik altijd heb willen doen en kan weer sporten zoals 5 jaar geleden. Ik probeer zoveel mogelijk positieve dingen uit een dag te halen ondanks dat ik soms geen zin heb om te werken, doet het me toch weer goed als ik er ben.

Mijn leven is al vanaf kleins raar gelopen. moeder die je op je derde met 1 been boven uit het balkon hangde om mijn vader daarmee te chanteren . Ouders die je altijd achter lieten bij een tante en nooit voor mij waren. Dat er op een dag iemand mij van me tante meenam en ergens dropte bij een vreemde man in een huis met allemaal kinderen. Toen ik daar op me 4 de meerdere malen misbruikt ben tot me 5de . De verzorger die overleed en er een vreemde vrouw je kwam ophalen dat bleek je moeder te zijn. Ik was blij om weer bij me moeder te zijn totdat het bleek dat zij geen onderdak had. Het was vreselijk die zwerftijd bij allemaal verschillende mannen waarvan 3 mij aangerand hebben. Zou mijn moeder dat geweten hebben nadat zij binnen kwam in een schuur waar hij bij mij stond. Zou zij mij beschermen als ze het wist . Jammer genoeg niet want ze wist het toen ze mij voor hoer uitschold en dat ik al haar vriendjes afpakte terwijl ik 7 was.wat bedoelde ze dacht ik waarom word ze boos op mij dacht ik . Ik was van binnen helemaal kapot en bang .ik wou op mijn 4de al verdwijnen van deze wereld. Na enkele jaren rond gezwerfd te hebben kwam ze een man tegen met wie wij bij in gingen trekken. Van buiten af deden ze alsof het perfect was maar toen begon er alleen maar erge en hellse dingens sinds wij een zogenaamd gezin waren. Veel ruzies tussen mijn moedrr en hem maar hele heftige ruzies met vuisten en geschreeuw waar ik als schild voor gebruikt werd en alle vuist slagen van hem opving .ik was niks waard voor niemand ik sloot mezelf altijd weg . Ik werd vernederd weer misbruikt en verkracht . Niemamd nam het voor me op mijn moeder , mijn bloed echte moeder hield niet eens van me waarom zou een vreemde wel om mij geven. Ik wou altijd alleen maar dood zijn ik was totaal niet gelukkig en ik mocht ook echt nooit buiten spelen. Op school werd ik als een rare gezien door leerlingen en zelfs de juffrouwen . Ik had een keer eten gestolen op school omdat ik niet te eten thuis kreeg .daarom had ik een appel gepakt van de juffrouws bureau nadat ik het bekend had dat ik het had gedaan werd ik sinds dien van alles beschuldigd wat kwijt was of weg was. Ik was zo niks waard helemaal niks . Na al het geweld wat er was gebeurd in dat huis. Verhuisde wij naar een ander huis omdat mijn moeder zwanger was van de tweede kind toen was het nog erger geworden. Ik had geen kamer ik moest in een opberg kamer slapen zonder bed er stond een tuintafel en allemaal rommel. Ik had van de tuintafel een bed gemaakt want er waren van die tuinstoel kussens . Daar bracht ik me jeugd door opgesloten in een kleine rommelkamer waar niemand iets vanaf wist. Ik werd geslagen met van alles en nog wat . Ik werd als slaaf gebruikt moest schrobben en schoonmaken dingen pakken en werd vernederd . Ik ben sinds niks meer gaan voelen van binnen . Ben onzeker nooit relatie gehad of goede vrienden . Heb geen familie gekend omdat ik verborgen gehouden werd. Op een dag werden me broertje en zusje en ik opgehaald door de politie waar ik toen op hun paste . Toen begon de pleegzorg en te huizen voor mij sindsdien tot heden ben ik ongelukkig hoe hard ik me best ook gedaan heb dit zelfmoord gevoel gaat niet weg . Ik voel me geen mens en het lijkt alsof ik al heel oud ben terwijl ik gewoon 21 ben .

Toen ik 6 jaar was begon het pesten. 'Je bent te dik' 'dikke papzak' Ik sloeg van me af. De juffen op het schoolplein gaven mij straf en niemand anders. Ik heb uitgehaald, mijn schuld. Maar de anderen kwamen er mee weg. Er was een jongen in mijn klas die niet meedeed en me steun gaf. Een meisje werd ook mijn beste vriendin. Ik werd altijd gepest iedere dag weer. Ik werd toen in de brandnetels gegooid of ik werd geslagen. En dan was er eens een dag dat je niet physic werd gepest. Dan was het wel mentaal. Mijn moeder zei altijd: 'je bent gewoon te slim voor hun' Ik hield me daaraan vast iedere dag weer. Toen ik in groep 8 de cito toets had bleek het dat ik MAVO kreeg. Mijn moeder zei dat ik net zoals mijn broer naar het VWO zou gaan. Maar nee. Het kind dat mij het ergste van al peste kreeg de hoogste cito score. Ik werd in en in verdrietig.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik pasgeboren was
Ik ging iedere 2 weken in het weekend naar mijn vader toe. We gingen toen op bezoek bij een normale vriendin. Ze had 2 kinderen een jongen en een meisje. De jongen was toen verliefd op me. Iedere keer wanneer mijn broer en ik naar buiten toe gingen om te spelen duwde hij me op de grond en probeerde me te kussen. Ik probeerde hem van mij af te slaan en te schoppen maar hij was ouder en sterker dan mij. Ik kon niks doen. Als mijn broer er niet was geweest.... hij trok de jongen iedere keer weer van mij af. Ik was altijd bang om het te vertellen tegen mijn vader omdat hij me toch niet zou geloven. Op een dag toen ik rond de 7-8 jaar was vertelde ik het tegen mijn moeder. Het duurde nu al lang genoeg. Ik weet niet meer wanneer hij het deed maar ik herrinner me de angst die ik had. Mijn vader had toen met de vrouw gesproken van de jongen. Ze waren geen vrienden meer en we hoefden er ook niet meer heen. Mijn vader kreeg een nieuwe vriendin die dacht dat we kleine kinderen waren ze wou dat we gingen vingerverven. Het ging uit met haar. Ging het weer een half jaar goed tussen onze vader en ons , kreeg hij weer een nieuwe vriendin. Die vriendin zorgde ervoor dat hij vaak dronken was. Op een avond toen hij dronken was en mijn broer en ik sliepen in een tentje ging ik iedere keer naar binnen omdat ik niet kon slapen. Mijn vader irriteerde zichzelf daaraan. Hij pakte me op gooide me op een kamer in een witte kamer met een wit bed en een schilderij en een kastje op de kamer en sloeg me. Hij heeft zich helemaal losgelaten op me en sloeg me in elkaar. Ik huilde en hij schreeuwde 'hou toch eens op met huilen jij jankbek' hij gaf mij een papiertje van het keukenrol
En zei: 'droog hier maar je tranen mee af en ga slapen' hij kwam toen helemaal niet meer terug. Ik viel huilend in slaap die nacht ik was toen pas 9 jaar. De volgende dag gingen we weer terug naar mijn moeder en ik moest van mijn broer horen dat hij het geschreeuw en het gehuil van mij buiten in dat tentje nog kon horen. Ik kwam toen niet meer bij mijn vader voor een jaar ofzo. Ik ging op een gegeven moment weer maar mijn vader toe. Hij deed aardig. Hij had geen vriendin. We waren gelukkig. Todat. Hij weer een nieuwe vriendin kreeg. Die vriendin had al 3 kinderen van haarzelf. Het was allemaal goed, alleen we kregen minder aandacht. Toen we bij mijn vader waren moesten we ons vermaken bij de andere kinderen daar. Ik paste daar niet goed bij in omdat ik nogal verlegen werd met de jaren. Mijn vader ging inwonen bij zijn vriendin. Het ging goed.

Toen ik in de eerste klas kwam werd ik meteen alweer gepest. Ik was een dikzak. Niemand wou met me omgaan en was alleen. Ik zat in de pauzes alleen. Ik was meee afwezig op school omdat ik het onnutig vond. Het was te makkelijk en te saai voor me. Ik haalde goede cijfers ondanks dat ik vaak afwezig was. Ik gaf aan bij mijn moeder dat ik werd gepest en we gingen naar mijn mentor om het weer te laten ophouden. Het hield op. Ik haalde de eerste klas en ging over. Ik ging naar de 2de klas. In december dat jaar kreeg mijn moeder een burn-out. Ze had minder aandacht voor ons. Ze was ook veranderd. Niet in een goede manier. In maart gaf mijn broer ook toe dat hij dit niet aankon en ging naar ggnet. Ik heb het 2de jaar nog net gehaald.

Het ging soort van goed met mijn vader. Er gebeurden een paar incidenten hier en daar. Zoals toen mijn vader zei toen ik nog in de 1e zat dat ik iets gestolen had van de dochter van zijn vriendin. We zagen elkaar niet voor een jaar ofz.

Ik werd verliefd in de zomervakantie van leerjaar 2 naar leerjaar 3 toe.het was een korte relatie en toen begon ik met snijden. Ik had mijzelf gesneden in mijn bovenarm. Ik was te verdrietig. Maar ik werd weer verlief. Hij was aardig en charmant. Ik kende hem van een game die ik toen altijd speelde. Hij kwam uit engeland. De relatie liep niet vlekkeloos. En we deelden dingen met elkaar doormiddel van fotos. En skype. Hij heeft alles van mij gezien en andersom ook. Hij begon rare praktijken te laten zien aan mij. Eind december heb ik het uitgemaakt toen net na kerst. Hij flipte. De dag later is hij ontmaagd geweest door iemand die hij niet kende. Hij loog vaak over wat hij deed.

In het begin van het 3de jaar werd ik weer gepest. Bij mijn oude huis werden dingen tegen mijn raam aangegooid en we deden aangifte maar kon niks aan gedaan worden. Ik kreeg het moeilijk, haalde slechte cijfers, was vaak alleen boven op mijn kamer, voelde amper dat ik leefde. Ik kon niet naar mijn moeder of mijn broer toegaan omdat ze zelf ook niks konden ze zaten allebei in de put. Ik werd er langzaam ook ingegooid.

Mijn vader en ik kregen weer contact en het was weer leuk. Todat, mijn opa in oktober overleed. Hij was ziek geworden en hij had ook kanker. Hij overleed. Het deed me die tijd niks omdat ik mijn vriendje had die me steun gaf en me het er probeerde niet aan te denken.

Schook ging slechter en slechter. Toen het uitging met mijn vriendje, heb ik gehuild. Erg veel ook. Bij nieuwjaar heb ik weinig gedacht aan een nieuw jaar. Meer aan een verwerking. 2016 een nieuw jaar singleen depresief. Ik had het mijn moeder al verteld en ik werd ook naar ggnet gestuurd. Maar waar ik het meest aan moest denken was mijn overleden opa. Ik moest vaak aan hem denken en ik begon te huilen. Zoveel tranen. Ik heb die tijd veel gesneden in mijn benen en heb littekens.

Nu: Ik heb een vriendje (yes alweer) en ik denk niet goed over mijzelf. Ik vind dat ik niet moet klagen sinds dat mensen in afrika het veel erger hebben. De laatse keer dat ik me gesneden heb ik een paar weken geleden. Ik heb dat drastisch verminderd. De laatste tijd gaat het wel slechter met me. Ik ben vaker verdrietig en voordat ik op deze site kwam heb ik opgezocht hoe ik me het beste kon vermoorden. Ik heb een stemmetje in mijn hoofd die zo negatief is die alleen maar slechte dingen over me verteld... is dat wel normaal denk ik bij mijzelf. Maar, ik heb nu wel dat ik eindelijk mijn verhaal kwijt kan. Het voelt al een beetje opluchtender.En dankje wel als je mijn verhaal hebt gelezen. Dat appricieer ik. :)

Annie~

na jaren van pracht en praal
wordt ik gedwongen levens schaduwzijde te ontmoeten
de dagen rennen weg van me
en de geluks momenten die ik heb lijkt iemand te beboeten

de zon heeft er geen zin meer in
de grijsheid bekleurt mijn humeur
waarom ontvouwt het lot zich niet naar het licht
en blijft ik vallen en optstaan in deze sombere sleur

geen zin meer om de dag te beginnen
want er is helemaal niks om voor te leven
pure leegte vult mijn belevingswereld op
de tijd opvullen is mijn enig streven

Ik wens dat ik dood ben niet omdat ik gepest word het is de schuld aan mijn moeder ze slaat me zomaar ik doe helemaal niks een bam overal blauwe plekken en nu dat me ouders gaan scheiden wil ik met me vader mee en de enigste plek dat ik veilig ben is buiten en niet eens school want ik heb ruzie met een paar jongens uit de 3e maar goed me mmoeder zegt van ja je bent een varken je bent dik daarom houdt niemand van je zelfs je familie houd niet eens van me maar ze houden alleen van me nicht jaden alleen omdat ze dun is ik haat haar doei

Hoi

Ik heb een zware depressie het begon 7 en half jaar geleden
Ik ben me moeder nu 1 jaar en 11 dagen gelden verloren aan kanker ik heb 6 en een half jaar voor haar gezorgd in me eentje ik ik was toen 9 en een half jaar oud
Ik heb alles gedaan wat ik kon ik heb me moeder zien dood gaan en ook 1 keer bijna dood gaan toen was ze 3 dagen van de dood verwijdert geweest maar ik heb nog nooit de tijd gehat om het te verwerken en nu nog steeds niet ik proberen altijd van huis weg te zijn maar ik mag nooit weg ik glip soms stiekem weg van huis ik gebruik de eerst altijd minimaal 2 gram weed perdag om me rustig te houden en langsgaan stand werd het meer en werkten het minder
Ik heb hulp gehat
Vrienden die me steunde
Maar 1 ding bleef bij mijn maar hangen : ik wil weg ik wil dood ik Wil niet verder leven ik ben er klaar mee dat ging er heel de dag door mijn hooft
Ik heb al een keer op het spoor gaan ligen maar er kwam maar geen trein jammer genoeg ik volgens iedereen een geweldig leven ik krijg en heb zogenaamd alles wat ik ik wil maar ik ben er klaar mee het doet gewoon pijn om al mijn vrienden te zien lagen en lol te maken
Bij mijn vader hoef ik niet te zijn ik heb altijd ruzie ik heb door mijn agressie aanvallen hem een gat in zijn hooft geslagen met een stoen en heel vaak op zijn gezigt geslagen tot bij hem het bloed uit zij bek liep
Maar het liefst ben ik nu vandaag nog liever dood dan morgen

"Die ene momenten"

Vol angst lijkt het of ik begin te zweten. Terwijl ik met wijde ogen van angst naar het plafon staar, voelt het alsof er een insect over mij heen kruipt. Steeds weer opnieuw die ene momenten van angst terwijl ik op de grond lig en allemaal bloed zie liggen. Een liefdevol persoon praat tegen mij om bij te komen, maar heel tegenstrijdig zie ik een geweldig uitzicht waar de deur opstaat. Mijn gevoel zegt: 'ga er maar heen, je bent op van het vechten', onbewust ben ik toch het liefdevol persoon gaan volgen.

Steeds opnieuw lig ik op de koude grond met vreselijke pijn aan mijn hoofd, overal ligt bloed met vele glasscherven. Steeds weer wil ik ontsnappen uit deze nachtmerrie. In de realiteit noemt men mij een doorzetter een echte vechter, maar steeds weer op die grond wil ik het opgeven. Ik kan niet meer verder vechten, ik ben op.

Ik lig koud te worden op de grond, maar enigszins heb ik een zwaar deken op mij liggen. Ik weet niet wat het is. In de verte hoor ik sirenes. Ik wil geen hulp, ik kan niet meer verder. De angst overheerst mijn energie en kracht.

Elke keer weer staan mijn ogen wijdt open naar dat zelfde plafon te staren, grootste angst om weer op die plek te liggen in de kou met overal bloed en glasscherven, maar ook gillen van mensen die in paniek zijn. Onbekende mensen die mij willen helpen, maar ik wil niet door die onbekende mensen geholpen worden.

Ik zit vast aan een fysiek touw. Steeds weer die verschrikkelijke angst momenten op die ene plek. Steeds opnieuw lijkt het of ik het touw kan door knippen, waardoor ik mijn gevoel mag volgen en door die deur mag lopen. Ik verwacht daar een nieuwe toekomst. "Niets moet, alles mag".

Waarom al die angst terwijl ik mijn gevoel kan volgen. Overigens ben ik dan van die grootste angst af. Steeds opnieuw op die ene plek met vele glasscherven, bloed en gillende mensen.

Als ik het touw door zou knippen, wat gebeurt er dan? Dan kan ik eindelijk door die deur en ben ik verlost van de vreselijke pijn aan mijn hoofd op die ene momenten op de grond. Ook zal ik verlost zijn van deze verschrikkelijk nachtmerrie en kan ik bouwen aan een nieuwe toekomst.

Ik leef in de grootste nachtmerrie waar ik maar niet uit kan komen. Het brengt paniek met zich mee, maar vooral die angst. Het is onwerkelijk. Ooit word ik wakker en draai ik feestelijk tweede kerstdag mee op het werk.

Sometimes

Minuten, nee uren kan ik naar èèn punt blijven staren, kijken naar een weg die maar niet ophoudt. Deze kostbare tijd wordt altijd onderbroken, waardoor ik nooit het einde van de weg kan bekijken. Weg van alle narigheden, weg van die fysieke pijn en even uit de realiteit.

Fysieke pijn, een lastig woord voor velen... Ooit vond ik dat ook een lastig begrip, maar naar mate je dingen mee maakt begint die pijn. Je wilt niet dat jou fysieke pijn gezien wordt door de buitenwereld, waardoor je een muur bouwt. Een fysiek grote muur om je heen, je wordt langzaam emotieloos en stopt vervolgens alle narigheden nog verder weg dan ooit.

Steeds opnieuw word ik er aan herinnerd dat ik keuzes moet gaan maken, goede keuzes maken waar je, je gehele leven van kunt profiteren. Pff dat is een lastig moment, keuzes maken...

Men ziet mij als een ziels gelukkig persoon met een zelfvertrouwen beeld waar je u tegen zegt. Soms denk ik weleens "misschien moet ik wel actrice worden of juist de toneelwereld ingaan?" Ik zou daar het perfecte persoon voor zijn, als iemand verschillende gezichten kan opzetten ben ik dat wel. Het klinkt allemaal heel grappig, maar zo grappig is dit niet.

Ik moet men weer toelaten in mijn leven, de ware Geartsje tonen en daar hoef ik mij niet letterlijk voor bloot te stellen. Ik ben tegen niemand, maar dan ook tegen niemand echt open geweest. Tuurlijk zijn er een paar uitzonderingen, maar ook zij weten niets in de details.

Ik ben absoluut geen emotieloos persoon, natuurlijk zijn er bij mij ook emoties, maar wanneer zal die bom eens knappen waardoor ik de emoties weer zal tonen en voelen? Er is zoveel gebeurt in dat korte leven van mij, wat ooit een plekje moet krijgen door middel van verwerken. Ik ben om zoveel dingen boos, verdrietig of juist diep teleurgesteld waardoor ik zoveel zo diep heb weggestopt dat ik ze gewoon vergeet. Diep heel diep van binnen zal ik ze nog wel tevoorschijn kunnen toveren, maar op het heden niet meer.
Houdt het dan nooit op?

Ik ben op van het vechten in mijzelf, maar ook vooral naar de buitenwereld. Ik ben al meer dan een jaar op, steeds gezichten opzetten zodat men het niet kan zien wat ik allemaal door sta...

De momenten zijn aangebroken, de momenten dat ik nadenk over het feit dat ik niet verder wil. Ik zoek via intranet allerlei manieren op. Ik ben bang verschrikkelijk bang, bang voor mijzelf. Hoe kan dit nou? Waar is die "oude" Geartsje? De jonge vrouw met veel uitstraling, lust, liefde uiteraard kan ik zo nog wel even verder, maar dat is niet de realiteit. De realiteit is hoe de Geartsje nu is, nergens zin in, continu verbergen voor de buitenwereld, stomme, maar ook zeker verschrikkelijk enge gedachtes, een vlutloze vrouw is misschien wel de juiste term?

Ik ben bang verschrikkelijk bang, terwijl de buitenwereld denkt dat ik geniet van ieder moment, surprise NOT...

Ik heb heel erg veel pijn. Mijn vader heeft me mishandeld; was een zware alcoholist en ik moest voor hem zorgen. Toen ben ik zelf gaan opgroeien en wilde ik studeren maar ik kreeg een enorme burnout. Nu zit ik hier en weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Ik denk erg vaak aan zelfmoord. Gewoon mezelf ophangen en dan klaar ermee.