Levensverhalen (pagina 1178)

ik las een paar verhalen en sorry als ik dit zeg maar sommige slaan echt nergens op ! als je in mijn schoenen zou staan dan zou je reden genoeg hebben, maar bill van tokyo hotel? onvoldoendes? kom op zeg! ik wou dat dat mijn zorgen waren.
Bij mij is het nu zo dat ik er goed over ga nadenken en moet beseffen wat ik doe als ik eenmaal zelfmoord heb gepleegd.

peace

Heey allemaal . dan wil ik mijn verhaal delen ...Ik werd vroeger gepest groep 3 tot en met groep 8 ... maar dan letterlijk iedereein geen 1 ziel die met me medelijde had dus voorgezetonderwijs begon ik dacht nieuw begin en een nieuw leve in de 1eerst eerste 3 maanden gingen goed maar toen werd het slechter
ik had soortvan lange haargrens ,, ze noemde me avatar en maakte grappe over dansjes er van ze maakte tekeningen over me . Elke keer toen ik thuis kwam keek ik in de spiegel en dacht ik ben ik zo lelijkk ? Ik heb ook vriendinne waar ik om ga , die een van me vriendin doet gewooon me de andere lacht zich helemaals stuk om die grappe me andere vriendin zegt van hou op ik denk dat zij mij begrijp maja ... dus eenmaal toen ik thuis kwam sloot ik me zelf op in de wc en keek goed naar me zelf , ze hebbe inderdaad gelijk ik ben zo lelijk ...? wat kan ik er aan doen .. langzaam liep ik naar de keuken pakte een mes en ging naar de wc . Keek me zelf aan ... en er liepen tranen over me wangen .. wat heb ik hun aangedaan dat ze me zo peste zij ik tege mezelf....Ik snijde in me nek in me arm en op me gezicht ..... Ik wouw verder gaan maarr toen ging de telefoon het was me vriendin die wat vertelde .. eigelijk heeft zij mij leve gered maar ik word nog steedts gepest maar ik bijt op me kiezen en probeer het nie zo ver te late gaan . maar ja ik durf niet tege me ouders en juffe te zegge hun gaan het maar erger make pff .... laat me maar zo leve ik ben toch niks waard ...

Ben 2 jaar geleden vanuit Groningen verhuisd naar Den Haag, voor werk/opleiding en voor een meisje die ik al een paar maanden kende. Ik had de goede hoop dat mijn verhuizing ook naar Den Haag, haar misschien het idee zou geven dat ik serieuze bedoelingen had met haar. Net verhuisd alles ging ok voor zo ver, kennisgemaakt op mn werk, leuke collega's, had al een sociaal contact waarvan ik dacht dat het misschien uit kon lopen in een relatie. Meisje en ik gingen samen eten bij haar thuis, ik vond haar al ietwat afstandelijker worden, iets wat mij al een ongemakkelijk gevoel gaf, aangezien ik een oogje op haar had, na het afwassen, ging ik even uitbuiken op de bank, zij ging achter de laptop even op MSN, een hoop gepingel van inkomende berichtjes, iets wat mij stoorde, bij mijn vraag wie er steeds zo met haar liep te kletsen zei ze "een jongen", man-eigen werd ik jaloers, ik wilde wel es zien hoe deze gozer er uit zag, nonchalant ging ik even voor een kopje koffie, bleek ze gewoon al sexueel contact met deze jongen gehad te hebben, iets wat ik niet wist, dus ik flipte, maakte haar voor alles uit, was bijna fysiek tegen haar bezig, ik herkende mezelf niet, ze smeekte me om weg te gaan, ze stond op het moment de politie te bellen, ben maar weggegaan toen, daar stond ik om half 1 's nachts moederziel alleen in een stad die ik niet ken, van het openbaar vervoer had ik geen weet, probeer maar es een voorbijstander om half 1 aan te spreken, ben toen bij de eerste de beste bushalte gaan wachten, vol verdriet tranen in mn ogen, ik voelde me zo stom, baalde van mezelf, heb toen uit boosheid een prullenbak gemold, maar helpen deed het niet, gelukkig kwam er een bus aan, de chauffeur was gelukkig behulpzaam en hielp me op weg naar huis. Daar zat ik 2 dagen in Den Haag, en voelde me alleen, mn werk gaf enige afleiding, maar thuis aangekomen sloop het gevoel van eenzaamheid er weer in, heb ik de goede keuze wel gemaakt om te verhuizen?, ik bleef maar malen in mn hoofd. Heb anderhalf jaar met verdriet gezeten, dat meisje is ondertussen getrouwd en heeft een kind, zag het op haar Hyves pagina, de pijn die ik toen voelde was immens.. Ik had echt het gevoel nu doe ik het, ik stap voor tram 2, dezelfde dag kreeg ik via RelatiePlanet een bericht van een meid S, S 24 zit in hetzelfde werksector als ik, en ze woonde om de hoek, date volgende snel, de 2e date gingen we met elkaar naar bed, ik had echt het gevoel van zou het waar zijn, is het nu eindelijk! Mijn eenzaamheid verdween, ze nam me mee uit vaak met de auto, ik zag echt wat van Den Haag heerlijke tijden, dit heeft anderhalf maand geduurd, ze antwoorde steeds minder op SMSjes, iets waar ik haar op aan wees, ze werd daar boos over, toen een lang gesprek gehad op MSN, gezegd dat ik verliefd op haar was, zij zei toen dat ze niet wist wat ze voelde, ze had kort ervoor een vervelend eind van een relatie gehad, ik zag mezelf gelijk als opvulling, ik kon het niet aan en gezegd dan liever geen contact meer te hebben, dit 2 dagen volgehouden, maar de drang van liefde dreef me weer aan om te communiceren met haar, begin januari 08 weer een paar keer wat met haar gedaan, geen sex ofzo, gewoon uitstapjes, mn hoofd bleef maar met de gedachte zitten misschien vind ze me toch wel leuk, op een zaterdagavond heb ik haar gezoend weer, ze zoende terug, het was erg passioneel, als ze niet ongesteld had geweest hadden we sex gehad, ze ging weg om half 11, ze was duidelijk erg geil, dit gaf me wat vertrouwen terug, toen bij haar thuis geweest weer samen gekookt, weer gezoend, maar niks gedaan aangezien ze nog ongesteld was.. Eergisteren kwam ze op MSN, ik kreeg een SMSje van haar "zin in morgen ?, ik wel, kus" ik zei toen dat had je toch ook op MSN kunnen vragen, en we hebben toch niks afgesproken morgen? Was het niet voor mij bedoelt.., mijn hart brak daar, ik werd kortaf tegen dr en ik moest ineens even naar de winkel, zij werd er boos over, het was gewoon een foutje, en een normaal afspraakje voor haar, maar ik over de grens van het onredelijke getrokken reageerde maar kort .. Het viel niet in goede aard, ik wond me op over niks volgens haar, ze wist wat ik voor haar voelde, ik heb het haar een paar keer verteld, ben toen op haar hyves gaan speuren, haar afspraakje stond er op, knappe rijke man, hij is fotograaf, hij heeft al foto's van haar semi-naakt gemaakt, heb haar toen gebeld om 2330 's avonds ze drukte me weg, om half 5 stuurde ik haar een smsje, S, ik zit met vragen, kreeg een reactie terug van bel maar, belde haar op, vroeg gelijk als dat haar vriendje was, "nee antwoorde ze, dat is allemaal schijn vanwege mn ex, die stalkt me" Misschien laat ie me dan met rust, ik grinnikte op dat antwoord, ze zei dan geloof je me toch niet! Later keek ik op haar webblog, noemt ze dezelfde man haar vriendje, ze heeft een enorm verhaal waar ze van 100 naar 0 telt in bed met hem naast haar.. Ik zit op dit moment nog steeds met dit probleem, heb haar nog op MSN en heb nog steeds geen duidelijkheid, ik heb het gevoel dat ik inderdaad opvulling ben, dat ik "iets te doen" ben als ze totaal niks heeft om haar saaie uurtjes door te brengen. Ik wil van dit gevoel af, maar ik kan het niet, ik kan haar niet zomaar blocken van MSN.. Want wat als ze nou wel iets wil?, wat als, wat als? Maar wat als ze wel wat met die vent heeft?, wat als wat als, ik zit constant met hoop en verdriet in mn hoofd, ik weet niet meer hoe ik me moet voelen, ben ook bang om het haar te vragen, voor het antwoord.. 2 jaar verdriet... Ik kan het niet meer, ik vrees ervoor als ze zegt dat ze niks wil en dat ik haar de volgende dag aantref hand in hand met die fotograaf... Ik kom niet van het gevoel af...

Steeds meer realiseer ik me dat ik mislukt ben, alles wat ik graag heb willen doen, graag had willen hebben, waar ik echt heel erg mijn best voor heb gedaan is mij blijkbaar niet gegund. Althans dat is na 51 jaar de enige conclusie die ik nog kan trekken. feitelijk geen opleiding kunnen voltooien, 3 ondernemingen gestart en niet gelukt. 2 relaties gehad, niet gelukt, graag kinderen gehad, lukte niet. Veel te goed van vertrouwen geweest en telkens weer bedrogen... Na ruim 30 jaar hard werken, risico's nemen, eerlijk zijn, positief blijven doorgaan, kan ik het niet meer opbrengen. Ik ben leeg, op, moe gestreden. Voor diegene die ik ooit iets verschrikkelijks moet hebben aangedaan en ik daar blijkbaar voor gestraft word, je hebt gewonnen. Ik trek dit niet meer. het enige wat mij op dit moment nog tegenhoud is mijn moeder. Dat arme mens heeft al zoveel ellende meegemaakt, twee zoons verloren, een derde zoon verstandelijk gehandicapt en ik als vierde zoon, haar trots. Dat kan ik haar niet aandoen. Ik zal geduld moeten hebben en wachten, dan kan ik er tussenuit... Engelsen hebben er een mooie uitdrukking voor "Nice people always end up last".

Sorry....

ik heb dus een vriend van school.
hij was verliefd op mij maar ik niets op hem..
ik heb hem dat vertelt en nu zegt hij dat hij zelf moord wil plegen.
ik weet echt niet meer wat te zeggen tegen hem.
om hem te overtuigen om het niet te doen.
ik vind het zo erg.
zou er iemand mij een antwoord kunnen geven. aub

opgegroeit en opgevoed in een gezin gebaseerd op eerlijkheid, geloof, repsect, nederigheid, opoffering, meedeleven, liefde, vergeving en beleefdheid, kan ik het leven van een volwassene nu niet langer aan.
op mijn opleiding kreeg ik door een lachende stem te horen dat ik het semster maar even fijntjes mocht overdoen. De punten waarop ze mij lieten zakken werden mijn studie genoten geprezen. Waar ik oprecht ben en de waarheid geef indien gevraagd staan anderen met gejatte ontwerpen te pronken, en worden geprezen.
Waar ik in de late uurtjes mijn schoolwerk afmaak staan der anderen flink te zuipen en te vieren.
Waar ik mijn best voor doe en bergen verzet het af te krijgen, loopt een ander met een goed punt weg voor een ontwerp dat maanden lang geen goedkeuring kreeg en door een schoolkind gemaakt kan worden. Less is more klinkt het in design land.
Ik ben 26jr en heb me altijd anders gevoeld. 4 weken geleden kreeg ik ritalin.

Ik heb aangegeven en laten zien wat voorn verandering er in mijn leven plaats vond. Had ik niet moeten doen.

Nergens ter wereld wordt hard werken of welk van de bovengenoemde aspecten beloond. Nergens kun je ervan leven. Hoe hard ik ook werk, hoe origineel ik ook kan zijn, zolang ik de enige ben met een ontwerp ben ik een 1 mans army, daar krijg je geen diploma voor.
Kopier een bestaand product, en je hebt een 1000 mans army en je welverdiende diploma.

Het is zo spijtig dat ik zelfmoord niet kan accepteren alszijnde een oplossing wegens mijn geloof. Maar mocht de dood mij opzoeken dan zal ik absoluut niet voor hem uit de weg gaan.

het zit gewoon niet mee.. mijn vader slaat me in mijn gezicht echt heel hard.. eerst maakte het niet zoveel uit maar hij doet het al vier jaar.. en ik heb niet echt vrienden iedereen laat me vallen als ik ze nodig heb en ik ben echt geen alto ofzo en ook geen gothic of emo maar ik kan het leven niet meer aan en ik wil dood maar ik weet niet hoe en ik durf het niet..

mijn lief was me zijn ouders op reis nar turkije en de dag da ze zoude trugkome belde de politie en zijde ze da mij vriend en zn gezin een auto ongeluk adde gehad...zijn ouders leve nog ma hijzelf...is vorr altij weggeveegd uit me leve...daarom wou ek dood, ik wou trug bij hem zijn...ma nu gaat et al wa beter ik ben em nog ni vergete ma hij zou ni gewild ebbe da ik zelfmoord zou plege...

ik ben egt op...alles steekt me tege en nooit overkomt mij iets goeds...ik hoor niet meer in deze wereld...pleas help me

Ik ben een jonge moeder van 2 kids van 9 en 7 jaar oud.
Heb afgelopen zomer een poging tot zelfmoord gedaan.
Triest voor woorden...ik ga kapot aan de gedachten alleen al..
De leegte..de eenzaamheid....

De werkelijke reden waarom ik het deed weet ik wel...
Maar ook daarom weet ik wel dat het nooit meer kan..

IK wil echter zo graag slapen en NOOIT meer wakker word....herken je dit???
Dat is dan de andere kant..

Ik kan mijn kids nooit zonder moeder laten leven{da's uit ervaring}

Groet...