Levensverhalen (pagina 1047)

waarom is het leven zo moelijk
waarom doe ik nooit iets goed
waarom heeft iedereen hekel aan mij
waarom moet ik altijd liegen
waarom heb ik geen vrienden
waarom baal ik van mij zelf
waarom vind iedereen me lelijk
waarom is mijn leven kapot
waarom waarom
zoveel vragen wie kan die beantwoorden
ik pleeg nog liever zelfmoord

ik wil dood. al een lange tijd wil ik dood. sinds mijn 13e jaar wil ik dood. waarom ben ik dan nog niet dood? ik leef nog vanwege een beetje hoop. elke keer dat ik op die flat sta of denk aan de dood hoor ik een stemmetje in mijn achterhoofd dat het wel beter zal gaan. het gaat nooit beter. verdriet, boosheid en angst zijn consant aanwezig. ik kan moeilijk communiceren met de mensen om mij heen. het eindigt in conflicten, onenigheden of tegenstrijdige meningen wat voor afstand zorgt. ik voel mij altijd alleen. als ik heel hard mij best doe om van dit gevoel af te komen dan krijg ik een klap in mijn gezicht. alsof deze wil zeggen: "blijf op je plaats. je behoort niet gelukkig te zijn. je bent niks waard." ik ben ook niets waard. ik kan geen baan houden, ik heb geen vrienden in de buurt, mijn familie vindt mij vreemd, ik heb overgewicht, ik heb haaruitval, ik heb geen hbo diploma, ik ben niks. sinds mijn 13e hoor ik er niet bij en ben ik niets waard. ik zeg en doe rare dingen wat voor nog meer afstand zorgt. wie ben ik? iemand die hier niet hoort. ik leef omdat het van mij verwacht wordt. ik leef, maar ik ben dood.

Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd toen ik 11 was en dat heb ik nooit verwerkt. Mijn ouders waren al gescheiden toen ik 3 was. En daarna kreeg mijn moeder een vriend met wie ik het nooit heb kunnen vinden. Gelukkig is ze inmiddels (na veel te lange tijd) wel van hem gescheiden, het was niet echt een lieverdje om het zo maar te zeggen. (Heeft wel eens iets bij mij en mijn zus geprobeerd en heeft mijn moeder met andere vrouwen bedrogen én bleef daar over liegen.)

Ik heb alles altijd weg gestopt.
Tijdens mijn studie kreeg ik steeds meer problemen en moest uiteindelijk stoppen.
Ik heb al allerlei hulp gezocht (meestal via anderen omdat ik het zelf niet durfde / er zelf geen fut meer voor had...), regulier, alternatief, maar ik ben zoooooooo in de knoop met mezelf.
Ik kan nooit eens tevreden met of trots op mezelf zijn en als ik denk dat het een tijdje beter ging, dan was dat eigenlijk weer een toneelstuk voor anderen én mezelf. Ik ben namelijk een beetje narcistisch: ik vind mezelf alleen leuk als ik voldoe aan mijn eigen ideaalbeeld van hoe ik zou moeten zijn (op dat moment). Dan lijk ik een tijdje ineens wel heel zeker. Maar ondertussen leg ik de lat dan véél te hoog. Van niets doen naar ineens 3 keer per week sporten bijvoorbeeld, ipv met 1 keer te beginnen... En dan ben ik nog boos op mezelf ook als ik dat niet vol kan houden.

Na een lange tijd van opnames woon ik nu op mezelf en het lukt me niet om voor mezelf te zorgen zoals dat zou moeten. Zoals ik vind dat dat zou moeten. (Op tijd douchen, boodschappen doen, wassen draaien...) Ik houd gewoon niet genoeg van mezelf.
Maar zelfmoord plegen dat probeer ik niet meer, dat kan ik toch niet. Niet eens een halve poging.

Vroeger kon ik nooit boos zijn op mijn overleden vader en was ik heel begripvol over zijn zelfmoord, maar tegenwoordig denk ik wel vaak "wat een je-weet-wel is hij" omdat hij dat gedaan heeft. Maar ik vind het in een beetje zieke manier ook wel weer knap want je moet toch maar durven... Als iemand zelfmoord pleegt, is de angst voor het leven van diegene, groter dan diens angst voor de dood. Heeft iemand me eens verteld. Ik ben dan toch banger voor de dood.

Ik heb echt een rot leven, kom nauwelijks buiten en op het moment zie ik mijn moeder ook niet meer, ben even te boos om vroeger, dat ik niet echt liefde heb gekregen.
Soms denk ik "ik mag niet zo'n zelfmedelijden hebben, er zijn mensen die veel ergere dingen mee maken" maar dat is ook weer een manier van mij en ik denk veel andere mensen om hun eigen leed weg te proberen te maken...

Ik schrik wel van alle verhalen hier.
Nederland is toch zo'n geweldige zorgstaat? Maar wat voor maatschappij maken we met z'n allen als zoveel mensen zolang met zulke problemen blijven lopen, dat ze aan zelfmoord gaan denken? Ik denk omdat inderdaad zoveel mensen de schijn op houden. Negatieve gevoelens mogen er vaak niet zijn, want je 'hoort' het leven leuk te vinden.

Nou, ik ben het weer even helemaal beu, vooral omdat ik helemaal niet weet wat IK WIL! Ik ben mijn hele leven zo hard bezig geweest om te proberen te zijn zoals ik dacht dat ik hoorde te zijn, dat ik mezelf helemaal kwijt geraakt ben.
Toen ik het ergste depressief was -de verpleging moest me eten komen brengen want ik kwam gewoon niet uit bed- zag ik mezelf zelfs niet eens in de spiegel! Ik keek wel, maar ik wist gewoon echt niet wie ik zag, wie dat was die daar naar mij stond te kijken. HEEL raar!

Op het moment heb ik het eigenlijk maar weer opgegeven: ik WIL eigenlijk geen hoop meer hebben dat het beter zal worden, want ik stort toch steeds weer in. Dan maar even geen doel in het leven, behalve de dag door zien te komen. Helaas geeft dat geen rust, want ik voel diep van binnen dat ik ZO VEEL meer zou kunnen, als ik maar niet zo in de knoop zat... De HELE dag is een gevecht met mezelf en ik ben zoooooooo moe!

Ik kan alleen maar afwachten. Afwachten hoe deze nachtmerrie verder zal gaan, want mezelf het leven ontnemen, kan ik toch niet... Jammer, maar misschien ook maar goed...

Ik wil soms gwn niet meer verder.
De enige reden waarom ik nog niet dood ben is myn moeder
me vader is nu iets meer dan een half jaar overleden, ik heb hem zien doodgaan tot de laatste ademhaling. Ik heb er echt veel verdriet van daarnaast heb ik ook nog zoveel rotte dingen meegemaakt.
Ik werd ook altijd gepest terwijl ik voor mijn denken een aardig mens ben.
ik heb geen zin meer maar ik kan me moeder niet aandoen om toch de stap te nemen. Wrm zoveel leed en pijn in de wereld? wrm doen mensen elkaar zo'n pijn
dat blijven 2 vragen voor my en ook voor anderen.
Misschien pleeg ik wel zelfmoord.
Dan ben ik van alles af en ben ik ergens waar eeuwige rust is.
xx

Hallo ,

Ik ben een man van 28 jaar en heb 3 schatten van kinderen en ben nu 4 jaar getrouwd.Mijn vrouw is een maand geleden opgenomen in een psychiatrische instelling en ze wil scheiden.Ik word gek zonder haar en de gedachte dat ik haar kwijt ben maakt me radeloos.Nu zegt ze dat ze wil wachten met scheiden tot ze ontslagen word maar is een minimum opname van 6 maanden.Ze doet heel kil tegen me , vandaag zijn we nog samen met de kinderen naar de efteling geweest , ze mocht voor de eerste keer naar huis en ik deed niks dan wenen en zij doet altijd zo koel en het lijkt haar niks te schelen , ze heeft een borderline persoonlijkheidssyndroom en nu heeft ze ook een jongen leren kennen daar in de instelling en ze was verliefd maar nu is het voorbij zegt ze maar in mijn hoofd doen de vreemste dingen zich voor !!! De gedachte van haar bij iemand anders , ... Ze zit ook de hele dag te smsen en toch laat ze me niet met rust dus ik weet echt niet meer wat doen , het liefst van al had ik nu een geweer want zelfs me ophangen of ergens afspringen durf ik niet !!! Ik word zooooo gek en denk wel aan de kinderen maar hoe kan ik voor de kinderen zorgen , ik kan zelfs niet meer gaan werken , krijg anti depressiva en niks helpt en dan moet ik er nog zijn voor onze 3 kindjes !!! Ik ben ten einde raad...

ik ben 'n meisje van 14 jaar.
ik heb altyd ruzie met mn ouders, soms wil ik gewoon weglopen of voor de trein springen. ik weet 't, het klikt dom. maar zon gevoel heb ik vortaan echt. ze zeggen dat het door my komt, maar meestal ligt het aan een klein meningsverschil, waardoor myn moeder en vader gaan schreeuwen en schelden tegen my. zelf mag ik niet schelden of schreeuwen, en als ik dan een ding verkeerd zeg krijg ik meteen straf... wat moet ik doen? ik hou dit echt niet lang meer vol. ik ga echt dood van binnen...

Hoi
ik ben ron,heb al erg veel meegemaakt in mijn leven,veel teleurstellingen,veel pijn,verdriet,tegenslagen.Zal het kort houden in een verhaal:Het begon al in mijn jeugd toen ik 12 was,scheiding van mijn ouders,vroeg op mezelf,slechte contacten met familie,nooit geleerd goed met geld om te gaan,stond altijd overal alleen voor.Leerde een leuke meid kennen,van het 1 kwam het ander,kreeg een prachtige dochter uit de relatie,die gedoemd was te mislukken,wat dus ook gebeurde.De moeder van mijn dochter wilde me niet kwijt,dus ontnam me haar,kreeg me dochtertje nauwelijks nog te zien.Na jarenlange strijd met kinderbescherming etc. eindelijk een bezoekregeling.Ook dat verliep nooit zoals het behoorde,maar mijn dochter was mijn alles,ik had me leven voor haar gegeven,deed alles vor haar,nam haar mee naar pretparken,genoot met volle teugen van de korte tijden dat we samen konden zijn,gaf haar een wereldtijd als we samen waren.Werkte me daardoor in de schulden om haar veel plezier te kunnen geven,wat ze nodig had en tekort kwam in het gezin waar ze verbleef.Dat ging zo jaren door.Haar moeder leek niet veel om haar te geven,want telkens liet ze me dochtertje plaatsen in een pleeggezin,waar ik veel verdriet en pijn door had,want waarom niet bij mij.Na jaren vechten voor haar kwam ze toen ze 14 was naar mij,omdat ze dat zelf graag wilde.Dat was een mooie tijd.Ik was gelukkig,en mijn dochter ook.Toen ze 17 was ging ze op kamertraining,waarna ik ze uit het oog verloor.Door toedoen van haar moeder verslechterde het contact met mijn dochter,en heb ze nu al 2 jaar niet meer gezien.Ik heb al jaren eenzaam geleefd met veel pijn en verdriet,weinig vrienden of kennissen,geen contact met familie,mijn vertrouwen in de mens was geheel verdwenen.Altijd maar dat egoisme,mooie verhalen en valse beloftes.Ikwas eenzaam en alleen,maar leefde nog.Had veel schulden en kwam er niet meer uit.Contacten met hulpdiensten leverde ook al niets op,de maatschappij laat je in de steek tegenwoordig.Toen kwam ik hem tegen..een hondje,een lief klein yorkshire terrier,hij was bij kennissen komen aanlopen,was verwaarloosd,in de steek gelaten en mishandeld.Ik ontfermde me om hem,en we kregen een band,een hele hechte band,die steeds maar verder groeide en groeide.Ik noemde hem Yoerie,(joerietje.Hij gaf mij de kracht om door te gaan,kreeg weer wat zin in het leven.We deden alles samen,gingen overal samen naartoe,ik liet hemn genieten van het leven,en ik genoot mee met hem.Wandelen langs het strand,in de bossen,overal waren we samen.Hij was ook erg teleurgesteld in de mens,zoals zoveel dieren,en het duurde lang voordat ik zijn vertrouwen had gewonnen.Maar we werden onafscheidelijk,en ik had me leven voor hem gegeven,zoveel betekende hij voor mij.Ik gaf hem troetelnaampjes,zoals "ventje","mannetje","knuffeltje","vriendje","poepertje",etc.Onze band werd steeds sterker,en we konden niet meer zonder elkaar.Ik verafgodde hem,werd bang hem te verliezen,en wilde hem nooit of te nimmer nog ongelukkig zien.Ik werd bang dat me iets zou overkomen,waardoor hij alleen zou komen te staan,en wat er dan met hem zou gebeuren.Ik beschermde hem met mijn leven,deed alles om hem gelukkig te maken en te houden.Hij was al oud toen ik hem leerde kenne,zo`n 8 of 10 jaar,dat wisten ze niet presies.Door alle schulden werd ik in juni 2007 uit mijn huis gezet,en kon nergens terecht.De hulpverlening kon me wel helpen,maar dan moest ik mijn vriendje in de steek laten,en dat deed ik dus echt niet.Samen uit,samen thuis,dat was mijn motto.Hij was als een kind voor me,en die laat je ook niet in de steek.Na veel zwerven samen,en van hot naar her te zijn geweest,kwamen we in december vorig jaar in een caravan te belgie terecht,eindelijk rust samen.Maar het geluk was van korte duur,Mijn vriendje,mijn mannetje,mijn alles werd ziek in juli.Hij was weleens vaker niet lekker,en dan gaf ik hem wat gekookte kipfilet met rijst,en dan ging het wel over.Duurde het te lang,of vertrouwde ik het niet,dan ging ik gelijk naar de dierenarts.Zo ook 6 weken geleden.Eerst naar een dierenarts in belgie,toen hij van de medicijnen en de zorg niet opknapte naar zijn eigen dierenarts in waalwijk.Ik was bang dat hij wat ernstig mankeerde,wat hij was al zo oud intussen,maar ze gaven me hoop,hij was wel erg ziek,iets met zijn darmpjes en hartje,maar zou er wel weer bovenop komen.In waalijk was het nieuws slechter,hij zou het misschien wel eens niet gaan redden.Mijn wereld stortte in.Ik verzorgde hem,bleef dag en nacht wakker en bij hem.Na 2 weken ziektebed is hij ingeslapen.Op mijn laatste krachten hebn ik hem de mooiste en waardigste afscheid gegeven die er maar mogelijk is.Ik leef sindsdien in een roes,ontloop de realiteit en de waarheid,en besef niet wat er is gebeurd.Maar langzaam maar zeker komt het besef opdagen.De pijn en verdriet van zijn gemis word steeds erger,ondraaglijk.Ik constateer dat ik zonder hem niet meer verder wil en kan.Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder hem.Hij was mijn alles,gaf me kracht en steunde me in moeilijke tijden.Ik ben trots op hem,en hem zo dankbaar voor de fijne tijd samen.Wat een hondje was hij,zo klein maar zo`n groot hartje.Ik had nog zoveel plannen met hem,wilde nog zoveel leuke dingen met hem doen samen,wilde hem een hele fijne oude dag geven.Maar het mocht niet zo zijn.Nu zijn we uit elkaar,en dat doet zo`n pijn.Ik heb een heel mooi altaartje gemaakt waar zijn as in een mooie urn op staat,samen met zijn dekentje en zijn knuffel.Ik brand de gehele dag kaarsjes bij hem,en praat de hele dag tegen hem.Savonds leg ik zijn urn in zijn mandje,samen met zijn knuffel en dekentje,en ga ik slapen naast hem.Dit gaat nu zoal vanaf 19 juli,da dag dat we uit elkaar gingen.De pijn word steeds ondraaglijker,ik kan het niet meer aan.Ik denk steeds vaker hoe ik er een eind aan kan maken,maar wil er verder niemand mee lastig vallen.Ik wil naast hem heengaan,naar hem heengaan,zodat we weer samen zijn.De pijn en verdriet van zijn gemis is ondraaglijk.Dit was de druppel.Maar ik weet,ooit zullen we geheel samen zijn....

op dit moment zit ik op een punt om een einde te maken aan mij zelf. al vanaf ik klein ben word ik altijd gepest met alles wat iemand van mij kan vinden om af te kraken. tot nu toe zullen deze mensen het niet laten om mij voor paal te zetten. toch ga ik met hen om omdat ik steeds bleef hopen dat het goedkomt. een aantal jaar geleden heb ik iemand ontmoet die mij wel accepteerde en die het leuk vond om met mij om te gaan. en dan niet omdat ik iets materieels had wat andere niet hadden maar echt omdat hij mij aardig vond. daar heb ik heel veel kracht uit gehaald. ongeveer 2 jaar geleden heeft hij een vriendin gekregen en ben ik zelf in een bepaalde situatie geraakt dat ik veel ben verloren. in 2 jaar is onze band nu ongeveer volledig verdwenen. van mijn kant niet maar omdat ik door een ziekte mentaal zoveel veranderd ben vind hij het volgens mij niet meer de moeite waard om met mij om te gaan. hij komt nog wel veel langs maar heb het gevoel dat hij dat niet doet omdat hij dat belangrijk vind voor zichzelf. hij doet het voor mij, iedereen zou nu denken waar maak je er dan om. het voelt gewoon niet goed. ik vergeet nooit dat hij een keer vroeg aan mij om in het weekend samen wat te gaan doen. niemand had dat bij mij ooit gedaan. ik moest zelf altijd alles vragen en niemand vind het leuk als ik er bij ben. maar op dit moment hebben we veel ruzie omdat ik heel veel streken heb uitgehaald omdat ik zo onzeker was, dat is niet goed te praten maar dat is wel de reden. iig ben ik mn maatje kwijt en weet niet of ik het ooit aandurf nog tegen iemand over mijn eigen gevoelens te praten als tegen hem. daarnaast ben ik ook nog een hele goede vriendin daardoor kwijtgeraakt. dat vergeef ik mijzelf helemaal nooit. zij deed alles voor mij en ik heb het gewoon af laten weten. daardoor moet zij mij ook niet meer. mij conclusie is in ieder geval dat ik mijn belangrijkste mensen zelf van mij af heb gestoten en daardoor ben ik mijn allerbeste vriend kwijtgeraakt.

kleine dingen zijn grote dingen bij mij geworden en het word als maar erger
het begint met huisdieren die sterven dan mensen die sterven en op het einde is alles bijeen opgeteld elk verdriet elke pijn ik kan het soms moeilijk aan
ik verlies zoveel liefde, vriendschap vertrouwen en zoveel meer
ik word eenzaam.. ik voel me achter gelaten
ik ben niet de perfecte dochter voor men ouders ik heb het altijd gedaan
en ik ben niet de mooiste niet de slimste niet de leukste..
maar wat ben ik eigenlijk wel?
ik weet men weg niet meer naar het gelukkige leven
de pijn en het verdriet word als maar erger
er is nog maar 1 persoon waarvoor ik leef en dat is men beste vriendin.. het is voor me familie.. een beetje men ziel..
Zonder haar kan ik niet.. maar toch is de drang om haar te verlaten verschrikkelijk groot :(
Ik hou het niet meer vol..

Ik heb nooit plezier in leven gehad. Als ik zie wat er allemaal in deze wereld is.....

Mijn vader is 3 jaar geleden overleden aan kanker, maar hij was zooo lief waarom?

School vond ik altijd verschrikkelijk, werd altijd gepest. Toch hield ik hoge cijfers op het vmbo Maar toen leefde mijn vader nog.

Ik heb inmiddels een verzorgende diploma (knap hoor) denkje vast NOU ECHT NIET bak er nix van. Mijn collega's haten mij, maar ik stel de mensen die ik help voorop, maar dat wordt mij niet in dank afgedaan, ALTIJD DIE STOMME TIJD. Dat is zogenaamd zo belanfgrijk. Ik woon samen met mijn vriend mijn moeder heeft veel vriendjes, en heeft vaal seksuele foto;s op haar telefoon wil er niet naar kijken mja. Toch hou ik van haar, maar mijn zus en broer haten haar en die willen dat ik dat ook doe. Mijn vriend is een lompe bok. Woon met hem samen maar hij kan me niet troosten. Hij Haat mijn moeder ook. Oke ze is niet schoon mja. Mijn vriend wenst mn moeder vaak dood. (En dan; dan heb ik niemand meer)

Ik kan echt nix, ben echt zooo dom. Ik ben verzorgende maar een 1e jaars staigaire kan meer, ben bang dat ik straks helemaal geen werk meer heb, dan kom ik in de schulden en mijn vriend hoeft dat niet te betalen! Dan wil ik dood. Nu ook al eigenlijk, wamt iedereen haat mij, sta tussen 2 vuren in. Kan niks en iedereen vind mij hetzelfde als mijn moeder, maar zij begrijpt mij tenminste.

Ik wil naar mijn vader toe, die houd van mij!