Levensverhalen (pagina 1008)

Ik was 5 toen iemand zei dat ik lelijk was. Ze noemden me apenkind. Weet niet waarom. Het pesten werd steeds erger. In plaats van 1 keer, gebeurde het nu 2 keer per week. Ze noemden nu ook lelijkerd en mongool! Ik werd zwaar depressief en dit ging door tot ik de leeftijd van 15 had bereikt. Tegenwoordig word ik nog steeds gepest, maar dan om mijn uiterlijk. Ze noemen me kutemo omdat ik mezelf snij, ik ben verslaafd aan automulitatie. Ik haat alles!! Ik kan er niet meer tegen!! Ik heb er de kracht gewoon niet meer voor. Ik ga morgen zelfmoord plegen…………..

nou hoe kan je 20 jaar ellende in 1 verhaal kwijt dat is bijna niet te doen.
het begon al dat ik een baby was toen me vader me wou vermoorden omdat hij mij niet wou een moeder die alcoholiste werd en mij lichamelijk mishandelde en sloeg op een 4 jarige leeftijd en dat ging door tot ik jaar of 7 was. maar wat nog het erigste was ik heb zo vaak om hulp gevraagd en er was helemaal niemand die mij helpen wou of kon er zijn maar weinig mensen die weten hoe et is om op je 5 jarige leeftijd al voor hun moeder te moeten zorgen hoe et is om nooit een kind te kunnen zijn en dat doet zo verschrikkelijk veel pijn.
toen ik een jaar of 9 was kreeg me moeder mijn moeder een vriend die mij stiefvader werd ik denk dat et een klein half jaartje goed is gegaan toen begon de ellende weer me stiefvader was iemand die op een leeftijd van 40 nog nooit had samen gewoond en elke avond in de kroeg zat en mijn moeder pikte dat natuurlijk niet en ontstonden er ruzies, heel erge ruzies ze gingen elkaar te lijf en wat mijn moeder me ook aangedaan heeft ik bleef haar altijd beschermen. en zo ging et door tot me 15 toen kon ik et allemaal niet meer en ontwikkelde ik anorexia egt de erigste tijd van mij leven toen begonnen ook de zelfmoord neigingen toen begonnen ook dingen tot me door te dringen ik zag hoe goed de anderen het hadden en ik zag vooral wat ik niet had LIEFDE een fijn thuis en bescherming van me ouders maar tog kwam er een licht puntje in me leven ik kreeg een vriend die ik tot 4 maanden trug had maar dat was ook geen fijne relatie die heeft me meer kwaad als goed gedaan hij was de enigste die ik volledig vertrouwde en als je na 5 jaar verkering zo genaait wordt is de vertrouwen in mensen helemaal weg en durf je niemand te vertrouwen. en gelukkig had ik wel hele fijne vriendinnen die me overal mee hielpen en steunden. et ging steeds slechter met me moeder ze werd geestelijk ziek en begon me het huis uit te pesten door me schoolniet meer te betalen geen eten meer te kopen voor me ze heeft me konijn voor me neus vermoord dat soort dingen toen heb ik besloten om op me 18 het huis uit te gaan.maar helaas merkt ik ook dat het met mij ook steeds slechter ging vooral toen ik opmezelf ging de anorexia werd steeds erger ik kon geen opleiding afmaken kon geen baan vasthouden werd depressiefen raakte enorm in de schulden en dat ging zo door tot 5 maanden terug toen ging et uit met me ex en toen pleegde ik voor et eerst een zelfmoord poging ik had 150 pillen geslikt maar helaas werd ik wakker na me poging moest ik van me vriendinnen naar et ggz maar die mensen kunnen er niets van ze willen je alleen maar vol stoppen met pillen. ik kan ook heel slecht me gevoel uiten dus begon ik mezelf ook te snijden in me polsen en dat doe ik nog steeds ik heb me ook geprobeerd om me polsen door te snijden maar dat is niet gelukt ik heb ook geprobeerd om mezelf op te hangen maar daar heb ik nooit et lef voor gehad om dat te doen vooral de laatst 3 maanden gaat et slecht ik denk dat ik 15.000 euro schuld heb ik heb geen geld om te eten dus leen af en toe wat et is voor mij heel normaal om 4 dagen niet te eten gewoon omdat ik et niet heb en niet kan betalen en ik ben zo bang om uit me huis te moeten en op straat te komen ik heb niemand de meeste vriendinnen hebben me in de steek gelaten la de zelfmoord poging me ouders heb ik al jaren niet gespronen en familie heb ik niet waar moet ik nog voor leven denk ik vaak ik wil die zorgen niet meer hebben geen pijn meer gewoon er niet meer zijn er is niemand die verdrietig om mij zou zijn ik hoor ook vaak mensen zeggen dat ze de nabestaanden niet willen kwetsen door zelfmoord te plegen maar hoe zit et dan met je eigen gevoel moet je voor iemand anders blijven leven terwijl je je zo rot voelt mijn mening is nee maar dit wil niet zeggen dat ik mensen wil aansporen om et te doen hoor. ik heb gewoon niets meer om voor te leven alles gaat slechter ik zie totaal geen licht puntje meer dr was er wel 1 laatst me buurman die vond me leuk en nu hebben we een relatie nog maar net maar hij weet niets van mij situatie af ik durf et niet te vertellen dus ik denk dat ik et maar uit maak hij is egt heel leuk maar dit moet afgelopen zijn voordat het egt serieus wordt het leven is mij gewoon niet gegunt en over een tijdje ben ik er vast niet meer maar ik wil wel tegen iedereen zeggen volg je gevoel maar probeer wel alles aan te doen om gelukkig te worden alleen jammer dat et bij mij niet gelukt is
groetjes aan iedereen die dit leest

..eigenlijk denk ik al jaren aan dood gaan.. Vroeger was mn vader alcoholist..en sloeg ons wel eens eindeloze ruzies tuse mam en pap.. gelukkig stopte hij ermee ..dus de band tusse mij en mn ouders is prima.. zelf ben ik verkracht geweest heel men leve gepest op alle scholen.. en elke keer als het net weer goed ging moest ik weer veranderen of ging het weer mis .. kreeg verkeerde vrienden ..van 2 scholen gepest ..zat eindelijk op een leuke middelbare school ..waar ik mn diploma haalde leuke leraren maar 18 leerlingen en zon close band .. ook thuis en met vrienden ging alles zo goed en zo leuk .. maar toen nam ik t besluit om te verhuize van eeen klein dorpje in zeeuws vlaanderen naar gelderland zonder ouders zonder vriendinne om kapster te willen worden.. maar nu ik er mee bezig ben wil ik niks liever dan naar huis maar mn ouders zitten in crisis en hebbe met moeite 1000 euro voor mn opleiding betaald..alsk stop geef ik op .. en dan gaat het thuis ook niet beter ook ben ik met mn oude vrienden uit elkaar aan t groeien dus heb hier niks en thuis ook niet meer .. de enige reden dat ik blijf leven is mn familie maar ik wil egt niet meer wat moet ik in vredensnaam doen??
somebody HEEELP cant take this any longer ..

nou ik zit diep in een dip mijn ouders zijn nu al een jaar uit elkaar en ik woon met mijn moeder,2zussen bij een vrouw in huis en har dochetr van bijna 2 en ik irriteer me heel erg aan haar en zij bemoeit zich met mijn leven en ik zit nu net een half jaar ofzo op de middelbare school ik heb wel al een keertje met een mes in de keuken gestaan om mezelf neer te steken wel medere keren maar ik kon het niet toen heb ik het verteld tegen mijn ouders en ik vroeg of ze niks door wouden vertellen en dat belooften ze ook maar toen hoord ik later een keer dat mijn vader het wel door had verteld om presies te zijn aan mijn oom,tante,oma,opa,vriendin van me moeder en aan zijn beste vriend en ik hoorde dat via via dus toen was ik heel boos op hem en vertrouwde hem niet meer toen ging ik een keertje met hem praten en vroeg of hij gewoon sorry wou zeggen maar hij kon het niet hij deet het gewoon niet en toen ben ik dus een half jaar boos op hem geweest en heb geen contact met hem gehad ik was bij me moeder gaan wonen en wou nietr meer met hem praten toen moest ik op begevenmoment naar een soort hulp dokter ofzo nou daar ging ik heen maar ik kende haar al in het prive dus ik ging haar egt niet mijn verhaal vertellen want ik durfde het niet de erste keer dat ik bij haar kwam heb ik alleen maar gehuilt de 2e keer heb ik niet veel gezegd mar wel wat maar ik deet heel boos de 3e keer werd het al wat beter en dacht ik dat het wel zou lukken maar de 4e keer vertelde ze dat ze al; wist van mijn zelfmoord poging en dat mijn dokter het ook wist ik schaamde me kapot en was weer boos ik heb toen weer de 5e les zitten huilen de 6e was ik nog bozer op mijn vader dat ik niet met hem in een ruimte wou zitten en dat heb ik toen een maand vol gehouden maar toen kwam ik in het ziekenhuis met blindedarm ontsteking en ik wou niet alleen slapen daar en me moeder dacht dat het wel beter was als me vader bleef dus toen bleef hij maar maar ik heb toen 3 dagen in het ziekenhuis gelegen en moest dus ook douchen en ik kon het niet zelf en ik was toen net en betje met mijn lichaam in de groei en wou dus niet dat iemand er bij was maar het moeets of de deur moest open blijven ik vond dat egt niet leuk toen moest mijn vader er dus bij zijn ik was heel erg onzeker ik durfde het niet maar ik heb het tog gedaan toen ik weer uit het ziekenhuis kwam toen ging ik weer naar school en toen op school was het eerst wel leuk maar toen begonnen 2 vriendinnen heel lullig tegen mij te doen ik zat toen nog op de basis school hoor maar goed die begonnen steeds hele lullige op merkingen naar mij te maken van ';'jijbent kinderachtig'' en jij bent een baby en jij hebt geen tienen en zo dus ik ging steeds vaker zeggen dat ik ziek was en ging dus niet naar school toen moest ik daarna tog weer naar school en had het verteld toen deden ze weer aardig en ten ik naar de middelbare school ging begon het weer hun maakten vrienden en deden tegen mij hel lullig en die vrienden knuffelde hun wel en mij niet en dat is nu nog zo ik wil niet eens meer bij hun staan maar ik zit nu ookkm elke pause bij andere kinderen en dan worden ze boos op mij maar dat negeerde ik gewoon maar bij hun in de buurt durf ik niks te zeggen en doe ik niet stoer maar bij andere kinderen wel en laatst hadden wij een meester voor mens en natuur en die maakten hele sexistische op merkingen en deed heel vies hij ging voetje vrijen met een leerling en daar hadden wij dus een melding van gemaakt nou en hij had soirry gezegd enzo en iedereen vond het wel weer goed maar ik niet ik ben bang voor hem en durf het niet te zeggen vandaag had ik een trui aan met op mijn borst een sneeuw beeld teken van tv er op en toen kwam hij naar me toen en zegt zo ''robin wat heb jij een cool shirt aan '' en dat vind ik dus niet leuk en ik had al gezegt tegen hem ik heb er geen behoefte aan om met u tepraten en wil dus liever ook niet dat u iets tegen mij zegt wat niks met de les te maken heeft en hij doet het tog en asl ik dat dan tegen iemand zeg zeggen ze altoijd ja nou en das tog een compliment dat van die trui maar ik heb dan het gevoel dan zit hij dus naar mijn tiet te kijken ik vind dat gewoon een miselijk idee en thuis ben ik altijd boos en chagerijnig en dan vragen ze waarom ben je boosik heb dan geen zin om dat uit te leggen en dan zeg ik altijd maar niks laat me gewoon het enige waar ik de laatste tijd blij van wordt is als ik zing daar kan ik me egt in inleven maar ik zing heel vals dus en ik haat mijn leven gewoon op school doe ik het slecht ik heb geen vrienden thuis vole ik me niet fijn ik heb zop vaak dat ik denk ik wil gewoon dood maar dan denk ik weer ja maar dan zou me famiuly me tog gan missen en ik heb dan ook nog mischien dilectie das al helenmaal kut en ze zeggen de helentijd ben je dom en je bent lelijk en jongens vindne jou niet leuk en dus is het enigge waar ik vroelijk van wordt een leuke jongen als ik zoen dan voel ik me goed en ik denk er vaak over na om te beginne aan sex ik wil het wel maar ik durf het niet ik ben egt heel onzeker over mijn lichaam ik heb geen grote borsten ik ben nog niet ongestedls en daat haat ik nog niet eens zo erg maar met die borsten wel iedereen op school nou bijna iedereen heeft borsten en ik heb van die hele plate ik draag wel een bh met fulling maar hoe moet dat dan als ik sex zou hebben dan ziet die jongen het en dan denk ik zoo ja dan houd ik mijn bh gewoon aan en dat is best slim en dat wil ik ook maar ik heb geen vriendje en ik ben pas 13 als ik zing dan voel ik me zo goed maar de rest van mijn leven is het niet waard ik haat mijn leven en ik wil dood ik ben nu al 3 keer wegelopen en niemand heeft het gemerkt en nu wil ik dus atvice van jullie vragen wat ik verder moet doen want ik wil ook best met iemand in het egt praten maar niet iemand waarvan ik weet dat die ook met iemand praat die ik ken gewoon iemand die ik totaal niet ken want om nou mijn hele levens verhaal te typen duurt zo lang dat heb ik al een keertje gedaan maar die documenten heb ik niet meer en het begon vanaf mij 10e tot nu

p.s.er zullen vast veel fouten in zitten mijn exusisi daar voor groetje r

Ik vind het zelfs al eng om mijn verhaal hier neer te zetten, hoe moet dat zijn als ik mezelf om het leven wil brengen. Soms heb je verdriet, dan huil je, of blijf je een dag in bed liggen, en daarna voel je opluchting, het fijne gevoel dat je weer energie geeft door te gaan. Bij mij ontbreekt die opluchting de laatste tijd. Ik ben een hele tijd onder behandeling geweest van een psychotherapeut, en het heeft zeker geholpen, maar niet genoeg. ik ervaar rust en geluk als ik denk dat ik er morgen niet meer ben. Ik wil niet meer vanalles moeten. Ik kan hier wel ellenlange verhalen op gaan schrijven wat er allemaal is gebeurd, maar doet dat er toe? Doet er uberhaupt nog iets aan toe? Ik voel me klote met hoofdletters en wel een miljoen uitroeptekens en dat al anderhalf jaar. Ik ben er klaar mee, klaar mee om altijd maar te investeren, sterk te zijn, en vanalles te doen voor anderen. Ik wil dat er eens iemand in mij investeert, iemand die vanalles voor mij doet en ik wil voor een keertje eens niet sterk zijn. Hoe zou het zijn daarboven? Is er een god, een hemel, een hiernamaals? Of kom ik misschien wel in de hel? Ga je opnieuw dood daarboven, of ben je dan in een keer onsterfelijk? Is er wel iets na de dood, of weet je dan helemaal niks meer. Vragen zoveel vragen, allemaal zonder antwoord. Problemen zoveel problemen, en allemaal zonder oplossing.
Ik dacht dat ik altijd de sterkste was,
helaas, ik ben de zwakste schakel
tot ziens

sinds de 4 de klas van de lager school wordt ik al gepest ik heb nog nooit iets gekregen zonder er voor te moeten vechten. mijn moeder is zwaar invalide en mijn vader overspannen , niemand neemt mij zoals ik ben zoals ik wil zijn.
mijn hele leven moet ik zijn wie andere willen dat ik ben, elke dag spoken r dingen door mijn hoofd van wat het nut nog is om te blijven leven ze zouden me toch neit missen , maar toch heb ik mijn ongeboren kindje en mijn vriend die wel alles voor me zijn . maar toch ben ik bang dat het me op een dag weer te veel wordt en zelfs dit me niet zou weer houden, ik vindt het moeilyk mijn gevoelens te uiten en zeg daarom nooit wat ik denk of me dwars sit iedereen denkt altijd ah kijk daar heb je haar weer altijd blij terwijl van binne er niet veel meer van over is ,

Hoe lang kan ik nog doorgaan met mijn zielige leventje?

Het begon 26 jaar geleden. Ik ben mishandelt vanaf dag 1 door mijn moeder. Mijn vader was er nooit en heb ik inmiddels al 8 jaar ofzo niet meer gezien. Ik heb geen zin in het leven. Het liefst zit ik elke dag in mijn kamertje alleen. Ik heb slaap stoornis. Ik zou slaappillen kunnen innemen maar dan weet ik dat ik zeker een overdosis ga innemen. Ik ben mijn hele leven lang geestelijk en lichamelijk mishandelt door mijn moeder. Mijn moeder heeft mij wel eens op sexuele gebied gekleineerd. Al deze jaren heb ik met een masker op geleefd. Maar nu lijkt het dat ik aan het eind van mijn latijn ben. Ik wil zo graag niet leven. Mijn moeder heeft mij altijd gezegd dat zij mij had moeten aborteren. Ze heeft gelijk. Ik heb slapenloze nachten waarin ik nachtmerries krijg over mijn verleden. Ik kan niet eens fatsoenlijk funtioneren in mijn dagelijks leven. Lachen kan ik bijna niet meer. Ik vermijd mensen zodat het niet opvalt. Ik heb mijzelf al een belofte gemaakt: 'jij wordt geen 30'. Deze gedachte maakt mij blij. Ik heb geen partner en heb nooit echt een vriendje gehad. Ik zie er goed uit. Modellen werk zou ik kunnen doen maar ik voel mij zo afschuwelijk lelijk. Ik kan niemand vinden. Ik ben zo'm mislukkeling in het leven. Ik zit op school maar dat doet mij niks meer. Ik ga naar school voor de studiefinanciering. Ik weet toch dat ik voor die tijd in de wolken zweef. Het toen mij alleen een beetje pijn om te denken aan de mensen die misschien een echt traantje zullen laten.
Soms vraag ik mij af..was ik echt zo slecht in mijn vorige leven ofzo dat ik nu moet boeten?? Ik weet dat in de Bijbel staat dat mensen die zelfmoord geen opstanding krijgen, maar wat moet ik met een nieuwe eeuwig leventje als mijn huidige een regelrechte nachtmerrie geweest is??
2009 is om de hoek maar zal ik 2010 mee maken?? Dacht het niet!

hallo ik heb hier al eens eerder iets geschreven, mijn moeder is overleden toen ik 12 was en ik ben nu 16 ik heb er nog steeds heel veel moeite mee, ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt omdat ik mijn gevoelens niet kan uiten en heel gesloten ben, mijn stiefvader is aan de drank en ik woon bij hem, verder gaat alles wel goed op school en stage, ik wilde soms wel dat ik dood was maar eigenlijk is dat laf ik begrijp jullie wel heel goed, ik heb ook nog eens overgewicht en ben onzeker, nouja soms wildeik gewoon dat ik anders was of dat alles weer net zo was als toen mijn mama er nog was. ik moest dit gewoon even lezen en probeer alleemaal een lichtpuntje te vinden en kijk er positief tegenaan!! probeer het maar, groetjes skippy

De laatste tijd vallen er steeds meer dingen weg om me heen. Ik merk dat ik eigenlijk nergens meer voor hoef te leven. maar ik heb ook nog geen reden om echt te sterven.

Maar ik sleep een hele hoop zooi met me mee, herinneringen en gewoontes die er niet meer toe doen, en die ervoor zorgen dat ik niet overal voor inzetbaar ben. Ik kan niet zomaar veranderen. Wel een beetje, maar niet algeheel.

Ik heb nog een paar doelen, en die zijn haalbaar, omdat ze bij me passen. Onbewust ben ik bezig om die doelen te bereiken, en dan ben ik klaar. Daarna heb ik geen doel meer, dus kan ik mezelf weggooien. Ik ga al mijn spullen verkopen, ik zorg ervoor dat iedereen goed is achter gelaten. Ik koop een ticket, en ga naar een afgelegen gebied. Op een berg met een mooi uitzicht zal ik een pistool naar mijn hoofd richten en de zaak afronden... pang...

maar zal ik de lef hebben om dat te doen? Ik weet het niet. Aan de ene kant voelt het goed om een leven zo af te ronden, want ik heb geen motivatie om echt iets verder te betekenen... een beetje de rest van mijn leven wegslijten als belastingbetaler, of in een bejaardentehuis lijkt me echt niks... Maar aan de andere kant ben ik altijd zo verdomde positief en ga ik vaak in dingen mee, terwijl ik achteraf er eigenlijk geen zin in had. Ik ben niet ontevreden met mezelf, ik ben best rustig en vaak vrolijk... ik ben er gewoon klaar mee. Net als een nummer, soms moet het op een bepaalde moment stoppen, anders draaft het te lang door...

moeilijk... wat zijn mensen toch raar...

sinds 2 jaar zit ik nogal in de knoop. Dit is gekomen na een veroordeling voor zware mishandeling. Deze veroordeling kan ik maar niet verwerken en blijft me dagelijks bezig houden. Ik heb nu een lieve vriendin maar ik kan mijn gevoelens niet goed uiten. Soms word ik van niets heel kwaad en reageer ik dit op van alles uit. (op mijzelf, materieel of de huisdieren) dit bestaat dan uit het mezelf pijn willen doen. Ik heb al een paar keer met een mes dingen willen doen en mezelf al eens met de auto willen doodrijden. Uit angst of wat dan ook. Ik heb echt geen idee. Soms ben ik heel emotioneel. Vooral als ik de huisdieren voor practisch niets, hard aanpak/afstraf. Vooral deze momenten zie ik het niet zitten. Ik voel me dan niet mijzelf en ben vaak bang dat ik anderen pijn zal doen, waarna ik weer bedenk hoeveel beter iedereen er vanaf zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Dan kijk ik rond en bedenk een manier, maar ik durf het niet. Ik ben een watje...