Levensverhalen (pagina 928)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

dan?

Het is heel gemakkelijk om te zeggen dat ik dood wil, maar het is nog veel gemakkelijker (als buitenstaander) om te zeggen dat het wel weer goed komt.
Na regen komt zonneschijn.
Zal best, maar de 'zonneschijn' weegt niet op tegen de pijn/verdriet/leed die de 'regen' me aandoet.
En dan wat?
Datum:
05-04-2009
Naam:
jauma
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

WIl niet meer alles kapot in me leven

ik heb zo rot leven er zijn al zo veel meensne die ik ken zijn dood en goeivredinne en me eigne vredin ook zelfmoord ik kan gewoon niet meer :(

iederee keer als ik meisje heb gaat altijd goed maar daarna maken ze altijd uit en ik hou zo veel vna ze waarom ik ze willen em gewoon niet doet me zo pijn alles is gebroken ik wil niet meer wil einde aan meleven maaken lief zo snel mogelijk dan ben ik van af en sorr van de vrienden die wel om me geven maar is beter zo ik wil er niet meer zijn sorry ouders mar wil niet meer :(
Datum:
05-04-2009
Naam:
roy
Leeftijd:
18
Provincie:
Zeeland

Mijn leven is nooit goed gegaan

Het begon eigenlijk aan het begin van de basisschool. Groep 2. Nooit heb ik vrienden gehad. Ik deed met iedereen mee, maar heb nooit vrienden gehad. met het buiten spelen zat ik vaak alleen. De enige wie ik had was mijn tweelingbroertje Ramon. Dit ging allemaal tot groep 5 door. Ze negeerden me niet, maar namen ook niet de moeite me te leren kennen. Het besef dat ik geen vriendenliefde leerde kennen drong niet tot me door. Maar toen kwam ik in groep 6. Ondertussen was ik naar een andere school gegaan, maar daar ging het precies hetzelfde. In groep 6 sloot iedereen me buiten. Ze namen niet de moeite me te leren kennen, en wilden dat ook niet. Als ik meedeed met een spelletje, en ik raakte iemand aan om bijvoorbeeld te tikken, begonnen ze me aan te kijken alsof ik de vuilnisbeld was. Ik voelde me vreselijk alleen, en was blij dat ik op de middelbare school kwam. Ondertussen had het geestelijke litteken van 'geen vrienden' zich op mijn hart getekend. Op de middelbare school kreeg ik 1 vriendin. Ze betekende veel voor me. Maar toen begon ik te spijbelen. Ik redde het gewoon niet op school. Ik voelde me gevangen. En door de voldoendes die ik moest halen kwam er een grote druk op me terecht. Natuurlijk kwamen mijn ouders erachter. Ik kwam niet opdagen tijdens de les. Ik moest naar de psygoloog. Maar die vertelde ik leugens. Zij bedacht dat ik misschien aanpassingsproblemen had. Ik was blij met deze ontsnapping om de waarheid te zeggen. Uiteindelijk leek het erop dat alles goed ging. Voor de anderen dan. Ik begon me depressief te voelen. Ik begon mezelf te haten. Ik heb alles wat ik wilde. Maar dan nog was ik depressief. Ik vond mezelf raar. Op geve moment begon ik mezelf te snijden. Het deed vreselijk veel pijn, maar ik bleef mezelf maar zeggen dat ik het verdien. In de tweede kreeg ik meer vriendinnen. Ik heb altijd goed kunnen opschieten met de jongens. Maar toen begon het allemaal fout te lopen. Ik was op school een niveau omlaag gezet, wat ik vreselijk vond. Ik moest me weer een niveau omhoog werken, wat een vreselijke druk gaf. Toen begon iedereen ook nog tegen me aan te zeiken. Buiten school werd ik zonder woorden de 'leidster' van het sportteam waarbij ik hoor. Ze begonnen me overal op af te zeiken wat ik voor het team deed. Ze dachten niet bij hun woorden na. Op school begonnen docenten te zeiken dat ik beter mijn best moest doen, terwijl ik al alles gaf. Het enorme druk kwam op me. Ik kreeg steeds meer een gevoel dat ik me gevangen zat. Ik kon het tegen niemand zeggen. Tranen van verdriet liet ik nooit los. Het lukte niet. Ik zei tegen mezelf dat ik niet moest janken, en werd keihard voor mezelf. Ik begon mezelf steeds meer te pijnigen. Nooit kwamen er tranen.

Uiteindelijk gaat dit nog steeds hoe het op het laatst gaat...

I'm the girl that nobody trust, that nobody will trust, dat always lie. She do always happy, but is always... Unhappy
Datum:
05-04-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

...

Ik lees de verhalen en het maakt me treurig. Ik voelde/voel me ook zo. Ik werd deprissief rond mijn 13de ik voelde niks meer zat dagen achter de pc en soms werd ik gewoon heel boos. Ook kwam ik er op deze leeftijd achter dat ik homosexuele gevoelens heb, hoewel dat niet zo heel lastig voor me was. Daarmee ben ik wel gepest in de 2de klas van de middelbare school, ik was een dromer ik lette niet op en moest naar een andere school. Daar kwam ik dan, totaal onbekend en bij vreemde. Omdat ik niet makkelijk contact legde was ik de stille jongen uit de klas. Ik sneed wel eens af en toen en dat zagen ze dan. Voor de rest ging school wel makkelijk een niveau lager ex cetera. Vorig jaar zomer het was warm weer die dag geweest en ik had vooral veel gecomputerd. Ik wilde niet naar bed ik ging naar buiten. In mijn badjas en boxer liep ik over wegen. Hoewel ik hier had moeten beseffen dat ik een grote fout maakte dacht ik niks. Auto's reden voorbij en ik strompelde in de berm. Op een gegeven moment kwam een fietser die belde de politie dat er iemand in verwarde toestand was of iets dergelijks. Ik rende weg een natuur gebied in. De politie vond het blijkbaar belangrijk en ging met zoeklichten opzoek. Ik werd gevonden en in de cel gegooid. De crisisdienst kwam langs ik had nog geen 5 zinnen met ze gewisseld en toen vonden ze dat al voldoende om me naar een psychiatrisch ziekenhuis te brengen. Daar heb ik 3 maanden gezeten niks doen, wachten. Want als jij je daar sociaal en maatschappelijk wenselijk gedraagt mag je weg. Ik klom voortdurend over het hek en ging weg. Uiteindelijk mocht ik weg. Ik ben daar nog een aantal keren heengeweest en heb veel gespijbelt van school. Ik voel niks meer, geen leven. Het houdt soms op. Echt doe je best voor je eigen leven en probeer niet op te geven.
Datum:
05-04-2009
Naam:
aroniempje
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

hey ho let´s go

ik snap niet dat hier zoveel verhalen staan van mensen die nog zo jong zijn.
hey toen ik 17 was had ik echt nog plezier.
niemand kreeg mij kapot.
lekker werken.en dan in het weekend opstap ,lekker gek doen.what the hell :-).
nu 35 jaar is het wat anders .
geen zin meer alles al gezien meegemaakt en beleeft.
weet je met 35 jaar vindt ik het wel best allemaal.
mis mijn zoon te veel.hij kan ook zonder mij.ja dat kan die .geen gezeik van mensen die het beter weten!!
na een paar weken kent tie mij niet meer.ja is niet lullig maar het is zo.
nee een god is er niet.shoarma wel haha
ik moest tot mijn 16e naar de kerk .nou wat een feest als je er bent geweest,
lulkoek bullshit.
geloof in je zelf ,en zeker de mensjes hier die jonger zijn dan 20.
geloof in de muziek of wat dan ook,ga lekker naar het buitenland werken ofzo.ik heb mijn kansen allemaal verkloot.
doe niet hetzelfde als bram .zeker als je jong bent .
klinkt een beetje ouderwets,
nou jonge mense als je mij ziet en met mij praat dan lach je je helemaal verot.ik heb genoeg te vertellen en ben helemaal vollgetattooerd -enne?
have fun you people
Datum:
05-04-2009
Naam:
bram
Leeftijd:
34
Provincie:
Anders

Was het maar anders geweest..

Ik voel me zo eenzaam..
Altijd denk ik van wat ik eigelijk op aarde doe..
of ik inderdaad wel een doel had om te leven..
te genieten..te leven.. voort te blijven bestaan..
alles wat ik doe .. of probeert te doen lopen allemaal voor geen meter goed..
een mislukking zou je kunnen zeggen..
alles loopt ook helemaal niet goed meer..
financieel, relatie, sociale leven..
soms denk ik of god wel bestaat..
of dat god mij op aarde heeft gezet voor een doel..
welke ik eigelijk in mijn hele leven lang nog steeds uit moet vinden..
wou dat ik vrienden heb waarmee ik kan praten..
en een vriendin die mij kan steunen..
helaas moet ik dit weg schrappen..
om hier een einde van te maken..
waar ik eigenlijk al de hele zit te denken..
Was het maar anders geweest..
Dan had ik dit nooit kunnen vertellen..
ciao

Datum:
05-04-2009
Naam:
doet niet terzake
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Mensen...

Ehm, hallo mensen. Ik weet dat het hebben van zelfmoordneigingen soms heel voor de hand ligt als je leven gewoon zuigt ofzo. Maar ik vind het gewoon frckn zielig zo deprie doen enzo. Dit is moeilijk om te zeggen, en misschien hebben jullie zoiets van: rot op waarom ben je zoiezo naar deze site gegaan, maar dit moet ik serieus even kwijt. Je leven is niet rot, jij maakt het zelf rot. Als mensen kut doen tegen je, dan zijn ze dat, word maar boos op ze ofzo, maar ga jezelf als je blieft niet zielig vinden. Je kan je leven zelf veranderen. Zelfs als je dit niet lukt, zelfs als je jezelf zwak vindt, laat dit niet merken, doe gewoon alsof. Als je namelijk zelfmoord pleegt wordt het er echt niet beter op. Ookal is het dan allemaal voorbij, je kan niet zo vreselijk egoistisch doen, dan ben je even erg als zij zijn, als alles wat je haat. Want ookal ga jij dood, het leven hier gaat verder. Je zal deze wereld alleen maar meer vervelend/kut/hoe je het ook maar wilt noemen maken. Sure, als je alles netjes opruimt, niemand er last van laat hebben dat jij zelfmoord pleegt of iets in die richting, doe met je leven wat je zelf wilt. Maar als mens wat is verwond door deze wereld, zou je toch moeten weten dat het verwaarlozen van dingen slecht is. Wij mensen leven namelijk alleen om te leven, geen diepere redenen, just survive. Ik weet dat je dat kan, ik weet dat ieder mens dit kan. Verwaarloos niet de trots van het leven als de wereld en mensen (volgens jou) jou hebben verwaarloost. Survive, en bewandel deze wereld zo lang als je kunt, zoals elk mens het in zijn aard heeft.
Datum:
04-04-2009
Naam:
-
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

--

Ik hoor me vrienden praten; zelfmoord is voor watjes. Ik praat dan maar mee, omdat ik denk, laat ik maar niet over mijn gedachte praten. Ik hoor stemmen in mijn hoofd, gedachtes dwalen maar niet af. Ik word gek van me zelf, telkens maar die beelden in mijn hoofd, en als ik het iemand vertel, tranen in mijn ogen, tranen van verdriet. Maar toch denk ik dan, nog maar even, dan is alle pijn verdoofd, wil ik opstaan nadat ik met me vriendin heb gepraat, die me tegen wilde houden, dan denk ik; ik doe dr straks nog pijn, ik wil niet meer leven, ik wil nu echt gaan, niemand begrijpt waarom ik wil gaan, het leven is zo kut, ik voel me verlaten, alleen, gehaat, gebruikt, genaaid, me leven heeft geen zin, waarvoor leef ik? voor de pijn? het leven heeft toch een doel? wat is mijn doel? ik heb geen doel, mijn doel is dood gaan, ik heb echt geen flauw idee waarom ik nog leef, ik had niet geboren hoeven worden, ik had allang moeten gaan, maar ik durf niet, want hoe reageren mijn vrienden? doe ik die dan pijn? ik blijf die trein maar in gedachten houden, nee die gaat niet weg, ik heb zelfmoord proberen te plegen in groep 6 (!!) heb nog een litteken, waarom ik?
Datum:
04-04-2009
Naam:
//
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Genoeg

Ik ben pas geleden met de zoveelste depressie gediagnosticeerd en eerlijk gezegd verbaasde me dit in eerste instantie. Zo vreemd, ik was me er na zoveel depressies allang niet meer bewust van dat ik waarschijnlijk alweer jaren depressief ben. Ik leef al ieder dag sinds mijn ± 7de met zelfmoord gedachten. Er is geen dag dat ik niet de energie uit mijn tenen of ergens buiten mijn lichaam vandaan moet halen om een nieuwe dag aan te kunnen. Ik zit nu voor de tweede keer in mijn leven thuis omdat het niet meer gaat. Ik kan niet meer ik heb er zo genoeg van! Ik weet alleen, helaas, hoeveel impact het op de nabestaanden heeft als iemand in de omgeving zelfmoord pleegt. Ik durf telkens maar niet de hand aan mezelf te slaan omdat ik me verantwoordelijk voel en vind dat ik andere geen verdriet aan mag doen. Ik heb al gedacht om met iedereen de banden te verbreken om uiteindelijk ergens ver weg, weg te kunnen glippen en eindelijk rust te vinden.
Het heeft toch immers geen nut als je al praktisch je hele leven worstelt met het leven, wanneer mag het genoeg zijn? Want echte hulp blijkt er ook niet echt te zijn, ik heb nu meerdere keren zo hard mijn best gedaan en waarschijnlijk zal het in de toekomst niet veel anders worden. Mag het nu eens afgelopen zijn, genoeg is genoeg.
Ik ben moe, op en het strijden zo zat! Welke les zou ik hiervan toch moeten leren, want ik zie het nut niet meer.
Datum:
04-04-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-holland

rust

mn ouders maken al wekenlang ruzie
ik heb da al op school gezegt ma...
mn ouders roepen,schreeuwen ze werken alles op mij uit

Datum:
04-04-2009
Naam:
paulineke
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.