Ik ben jong... 19 jaar. Maar heb een aardig klote leven achter de rug. Ik zeg altijd dat die begon op mijn 12e... maar eigenlijk is hij altijd al klote geweest. Alleen op mijn 12e ben ik me pas écht gaan beseffen hoe en wat en ging ik de dingen bewust mee maken.
Ik ben opgegroeid met mijn moeder en deels met mijn zus. Een vader heb ik nooit gehad. Wel een verwekker die 1 keer per jaar met z'n dronken kop voor de deur stond om vervolgens het hele huis kort en klein te slaan. Ik vond dat als kind normaal. Elke vader was zo, dacht ik. Kan me nog herinneren dat ik een jaar of 7... 8 was, hij voor de deur stond en ik hem niet binnen wilde laten, want ik wist niet wie hij was. Het is een zieke gast. Hij heeft vast gezeten voor verkrachting, mishandeling en ontvoering. We hebben nooit echt contact met hem gehad. Echter, rond mijn 12e kwam hij weer eens aankakken. Manipuleerde de hele boel. Mijn zus, die toen nog thuis woonde, liep weg van huis en ging bij hem wonen. Toen ging het mis. Ze was daar niet veilig. Die vent was ziek, dat was algemeen bekend. Ik maakte me zorgen, raakte in de stress. Maar ik kon het niet uiten en ik kon ook niets doen. Ik ging niet meer naar school... werd agressief. Met name tegen over mijn moeder. Met mijn zus ging het ook steeds slechter.... ze ging kapot. Maar ze was gehersenspoeld door mijn verwekker (hij is de term 'vader' niet waardig, vandaar dat ik hem aanduid als verwekker). Zij heeft altijd een vaderfiguur gemist... en daar maakte hij misbruik van. Hij wilde mijn moeder kapot maken en dat probeerde hij via de kids te doen. Alleen op mij had hij geen grip, ik stond er boven. M'n zus helaas niet... Ze werd bedreigd met een pistool. Verkacht. Raakte daardoor zwanger. Ik keek maar toe... kon niets doen. Ik kwam onder jeugdzorg terecht, werd onhandelbaar. Ben een paar keer uit huis geplaatst. Ik begon onzeker te worden. Angstig... hulpeloos. M'n zus ging kapot. Op een gegeven moment ging ik helemaal niet meer naar school... Ik werd ook gepest. Liet ik altijd maar toe... maar op een geven moment was ik het zat. Ik begon agressief te worden tegenover medeleerlingen... docenten. Ik moest op speciaal onderwijs. Ook daar was ik agressief tegenover de docenten, heb er maar 2 weken op gezeten en ben er toen vanaf geknikkerd. Ik wilde me niet meer af reageren op andere mensen, dus deed ik het op mezelf. Ik sneed mezelf van top tot teen open... M'n moeder begreep dat niet. Die zei "Dat doe je alleen maar omdat je je zin niet krijgt!"... Ik bleef nachten wakker... hing 's nachts op straat. Zocht mijn rust in wiet, alcohol. Toen had ik nog vrienden. Laatste uithuisplaatsing was voor een duur van twee jaar. Ik kwam 'vrij' na die twee jaar. Al mijn vrienden waren weg. Mijn oma pleegde zelfmoord... dat voelt mijn schuld. Ze was eenzaam... niemand keek naar haar om. De hele familie lag overhoop met haar. Als ik dr gewoon opgezocht had, had ze geen zelfmoord gepleegd... De begravenis van mijn oma was mooi... maar pijnlijk. Ik had haar 8 jaar niet meer gezien... en toen zag ik haar weer voor het eerst. Dood in een kist... De familie kon het niets schelen. Het enige waar die zich druk om maakte was de erfenis. Ik begon haat te kweken naar de familie... Ik zat inmiddels weer op school. Hield ik niet meer vol dus ik ging niet meer.
Ik vertel dit allemaal in sneltreinvaard... tussen deze 'gebeurtenissen' door zit nog een héél groot gebeuren, maar deze laat ik liever achterwegen. Ik ben nu 19. Heb geen diploma's op zak... geen werk... zit dik in de schulden... Ik probeer aan werk te komen... echter lukt het gewoon niet. Ik solliciteer vaak zat... en krijg er ook wel reacties op. Maar ik "blokkeer" op dat punt als het ware... Het enige wat ik doe is in bed liggen. Heb geen energie om iets te ondernemen. Maar tergelijkertijd ook teveel energie om niets te ondernemen... Ik wil alles zo graag.. het komt er alleen niet van.
Ik vraag me vaak af waarom ik dit leven heb. Ik wil het niet. Maar het veranderen is zo verdomd moeilijk (lees: voor mij bijna onmogenlijk...). Niemand begrijpt het. Iedereen oordeelt maar op wát ik doe. Ze kijken nooit naar wáárom ik iets doe. Of juist niet doe... Ik kom tegenwoordig nauwlijks meer buiten. Op de een of andere manier word ik alleen al bij het idee angstig... als ik buiten loop en ik hoor iets achter me sta ik gelijk strak. Angst om achtervolgd te worden... waar dat vandaan komt weet ik niet. Dus ik zit hele dagen binnen. Ik woon in één huis met mijn moeder, maar ik zie haar nauwlijks. Ik leef in mijn slaapkamer en verder kom ik niet. en het rare is... Soms zijn er dagen dat ik denk: "Wat ken mij het boeien, ooit ga ik toch dood... op die dag wacht ik". Maar andere dagen, zoals nu, voel ik me kut dat ik zo'n leven leid... Stemmings wisselingen. De ene keer vrolijk, maar het volgende moment ontzettend boos of juist verdrietig... het is een cirkel waar ik gewoon niet uit kom. En ook niet uit wil komen... er is maar een ding wat ik wil: Slapen en nooit meer wakker worden. Ik zie geen toekomst in. Ik heb geen toekomst en die zal ik nooit krijgen.
Bang wezen om mensen pijn te doen met mijn beslissing hoef ik niet te zijn... ik heb toch niemand.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.