Levensverhalen (pagina 807)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

is er een god ja of nee?

ik was een jaar of 9 toen ik het gevoel
al had dat ik hier niet thuis hoor.
ik ben er mee naar psychiater's geweest.
de een zegt dit, de ander zegt dat.
maar conclusie ze hebben gee flauw idee
van hoe ik me voel!
ik heb meerdere malen bij het spoor gestaan. ik snij mezelf om mijn geestelijke pijn tevergeten. me (stief)vader maakt het niet uit of ik er ben of niet. en me moeder is overgevoelig waardoor ik bijna niks mag omdat ze bang is dat er wat gebeurd.
ik ben niet bang voor de dood.
maar voor wat is er na de dood?
is er een hemel? waar ik wel gelukkig kan zijn?
Datum:
24-11-2009
Naam:
mister T
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Ik wil naar huis

Ik kan het niet. Ik kan mezelf niet doden. Maar ik wil het zo graag. Ik wil naar huis. Ik ben klaar met dit leven. Niets heeft meer zin, de dingen hebben hun magie verloren. Ik heb zoveel pijn van binnen. Gekwetst, verdriet, woede, haat. t Gaat maar op en neer. Ik heb een persoonlijkheidsstoornis en het zal nooit over gaan. Ik moet ermee leren leven. Maar ik wil het niet. Ik wil naar huis. Ik wil zweven en kijken op de mensen hier onder me. Wetend dat ik het kutleven niet meer in hoef. Maar dan kijk ik naar mijn kinderen en ik weet: ik kan het niet.
Datum:
24-11-2009
Naam:
Just me
Leeftijd:
32
Provincie:
Anders

Ik wil dood...

Ik wil dood...
Dat denk ik zo vaak. Als ik de was ophang, aan het fietsen ben, ergens tussen de mensen zit. Ik wil dood.
Die gedachte blijft steeds in mijn hoofd. Terwijl ik alles heb! Sinds mijn puberteit is er zo veel veranderd. Ik heb zo hard gevochten om uit drugs, depressie, zelfmoordneigingen en een eetstoornis te komen. Met mijn ouders heb ik eindelijk een goede relatie, ondanks de scheiding gedurende mijn puberteit die hard aan kwam. Ik heb een verloofde, ik heb veel kennissen en enkele goede vriend. Mijn studie vind ik interessant, mijn bijbaan bied mij ook bevrediging. Toch voel ik mij zo slecht, zo rot van binnen.
Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik kan mijzelf niet doden omdat mij vroeger al is duidelijk gemaakt dat ik mijn geliefden meer pijn doe dan door blijven leven. Maar waarvoor leef ik? Ik wil dood zijn. Ik wil rust hebben. Ik wil niet slecht zijn, lomp zijn tegen mensen, mensen kwetsen.
Ik heb alles bereikt wat ik op mijn zeventiende bedacht tijdens therapie wat mij zou helpen, wat mijn leven zou verbeteren. En het helpt helemaal niks!
Geliefden, geld, het maakt mij niets uit. Ik haat mezelf.
Datum:
24-11-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
24
Provincie:
Anders

verdriet

ik had een relatie van 18,5 jaar na veel mee gemaakt te hebben besloot ze de relatie te beeindigen we hebben samen 2 mooie kinderen een zoon van 13 en een dochter van 9.eerst mog ik ze niet zien daarna met veel wegen en een advokaat mog ik ze zien.maar dat was maar voor korte duur.nu mag ik ze niet meer zien.de rede is tot ze gezecht heeft tegen haar advokaat tot ze bang is tot ik de kinderen wat aan zou doen.nu zie ik de kinderen niet meer.daarom denk ik vaak wat heeft mijn leven nog voor zin?ik loop vaak rond met zelfmoord ik heb het al een paar keer geprobeerd met tabletten wie heeft een goede oplossing voor mij?
ik lees het wel thnx voor jullie medewerking
Datum:
24-11-2009
Naam:
maurice
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

De koek is op

Ik heb gestreden, gedacht dat ik wel kon surviven, confrontaties aangegaan, mezelf weggecijferd, en nu, nu ben ik moe. De koek is op.
Ik ben zo verdomd moe. Mijn kind van 17j is aan t zwerven omdat Jeugdzorg en Kompaan hun werk niet goed doen. En ik heb maar EEN kind. Toen hij een half jaar was, zijn we in de steek gelaten door de vader (een zeer agressieve man). Steeds probeerde ik een vader voor mijn zoon te vinden maar ik trok de verkeerde mannen aan terwijl ik alleen maar t huisje-boompje-beestje wilde. Na een zoektocht van jaren vond ik mijn prins op t witte paard; Roger Broek. Maar die ging dood! Wat kan het leven toch wreed zijn. Nu heb ik eindelijk weer een nieuwe partner maar die ziet mijn zoon niet te zitten en andersom, mijn Roel heeft een hechtingsstoornis (kijk maar op de div. sites wat dit inhoudt). Aan de buitenkant zie je dus niks. Mijn omgeving begijpt NUL komma NUL van hem. Eerst deed ik geen zelfmoord omdat ik er voor hem moest zijn ondanks dat hij uit huis geplaatst was, maar nu hij toch zwerft ....
Datum:
24-11-2009
Naam:
katootje
Leeftijd:
51
Provincie:
Noord-brabant

eenzaam

Het begon allemaal paar maanden geleden op mijn vorige school, altijd ruzie met de leerkrachten, na een tijdje niet meer op school, maar ook thuis altijd ruzie. Ik veranderde van school in de hoop dat mijn ouders dan terug normaal zouden doen tegen mij. Ik doe op mijn nieuwe school echt mijn best, maar mijn ouders zijn nog erger geworden. Ze zeggen dat ze door mijn school faillit geraken, ze willen ook niet meer geld geven voor de kosten op school. Ik heb ook altijd huisarrest omdat ik alochotonen vrienden heb, ze kunnen er niet tegen. Mijn ouders drinken ook veel en dan zeggen dingen die echt kwetsen, zo'n dingen dat zij zeggen tegen mij zeggen ouders normaal niet tegen hun kind.

Gisteren ben ik van huis weggelopen met mijn beste vriendin, we zouden een nieuw leven beginnen. Zij had ook thuis problemen. Maar we werden gepakt door de politie spijtig genoeg.

haar ouders hebben ingezien, dat ze fout bezig waren, dat ze hun dochter kwijt konden zijn. Ze zoeken naar een oplossing.

Ik daarintegen moet gewoon terug naar school, ik heb huisarrest het hele jaar. Mijn ouders lachtten er gewoon mee dat ik ben weggelopen. Ik had op die nieuwe school alleen maar mijn beste vriendin en nu heb ik niemand want waarschijnelijk komt zij niet meer. Ik moet binnenkort ook voor de jeugdrechter, misschien moet ik instelling. Mijn ouders die hebben tegen mij gezegd, dat ze ekpres als ik iets fout doe naar de politie gaan.

Ik ben echt deprie, ik kan er met niemand over praten, mijn beste vriendin is precies afgezondert van mij.

Ik heb ook nog een relatie met een alochtoon, hij geeft me veel steun. Maar hij verbergt iets. Volgens mij heeft hij relatie met iemand. Maar ik ga er niet op in.

Ik wil alleen maar zeggen, dat ik echt dood wil. Ik zie geen andere oplossing, ik heb al zoveel geprobeert..
Datum:
24-11-2009
Naam:
Romina
Leeftijd:
16
Provincie:
België

polsen gesneden en wil dood

ik hou van een jongen .. in begin was ik er mee samn .. hij zei dat hij van me houde en nu is het plots anders ik hou van hem ik lag een keer in het ziekenhuis hij wilde me niet geloven maar goed ... hij ziet me niet meer staan en ik ben er kapot van slapelozenachten enzovoort ik ben op school val tijdens de lessen in slaap.. ik kan dit nimeer verder ..
daarom ik heb al een zelf moordpoging geprobeerd maar het is niet gelukt !! maar ik wacht nog 1 week als hij dan niets doet dan ga ik een einde maken aan mijn leven .
Datum:
24-11-2009
Naam:
Sssst
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Waarom moet dit mij overkomen..?

Het leven is soms zo oneerlijk. Ik ben 20 jaar en heb jaren lang alles wat van mij is aan iedereen gegeven, maar ik heb nooit wat terug gekregen. Het begon bij mijn ouders. Ik ben altijd heel aardig en goed tegen ze geweest. Ik deed alles voor ze. Ik hield super veel van ze, maar op een gegeven moment hield ik het niet meer vol. Ondankt mijn goede dingen tegenover mijn ouders, kreeg ik te horen dat ze mij niet vetrouwden, geen interesse in mij hadden. Ik kreeg het gevoel dat ik voor lucht leefde. Mijn eigen ouders namen afstand van mij en zagen mij als hun vijand. Ik voelde mij zo alleen en in de steek gelaten. Mijn ouders, waar ik zoveel voor had gedaan, zoveel van had gehouden, draaiden hun rug tegen mij. Als ik de ouders van mijn vriendinnen of klasgenoten zag, moest ik altijd huilen. Ik begreep niet waarom ik geen liefde kreeg van mijn ouders. Het enige wat ik nodig had, was liefde van mijn ouders. En dat kreeg ik niet, ik voelde mijn alleen en we groeiden uitelkaar. Op 16 jarig leeftijd kreeg ik een relatie met een turkse jongen. Hij was in het begin de ideale partner voor mij. We hebben inmiddels 4 jaar, maar ik kan het niet meer uitstaan. Omdat ik destijds liefde te kort had, ben ik in een kuil gevallen. Nu kom ik er niet meer uit. Ik hou heel veel van hem, maar ik krijg niet de nodige liefde. Hij maakt misbruik van mijn verleden, gebruikt mijn zwakke punten als wapen, kleineerd mij etc. Daarentegen is hij heel behulpzaam en kan ook erg aardig zijn. Zijn hele familie weet het en ze willen dat wij binnenkort gaan trouwen. Ik wilde het eerst ook, maar nu niet meer. Ik wil ook niet uitelkaar, want hij is de enige persoon in mijn leven. Als ik hem kwijtraak, dan heb ik niemand meer. MAar ik wil ook mijn leven niet verder met hem delen, omdat ik heel goed weet hoe het allemaal zal gaan. Ik zit tusse twee werelden in. Mijn ouders zien mij niet meer als hun dochter, omdat ik zogenaamd een vriendje heb en in ons cultuur is het verboden om vriendjes te hebben om jonge leeftijd. Zij vinden het een schande. Aan hen kan ik niks kwijt. Mijn huidige vriend is ook een persoon die mij met de tijd van zich afduwt. Omdat ik iedereen aan de kant geschoven voor mijn vriend, heb ik ook geen vrienden en vriendinnen meer. Ik kan moeilijk in contact komen met anderen, omdat ik bang ben om ze ook kwijt te raken. Wat moet ik doen? Moet ik mijzelf wat aan doen? Of naar een land vertrekke waar niemand mij kan vinden? Waarom krijg ik zoveel ellende aan mijn hoofd gegooid, als k al die jaren alleen maar goede dingen heb gedaan. Ondanks het feit dat ik zoveel dingen heb meegemaakt van mijn ouders, blijf ik toch van ze houden. Hetzelfde geld ook voor mijn vriend. Ik heb mijzelf altijd op de tweede plaatst gezet. Waarom krijg ik dan ook nooit wat terug. Ik wil niet meer leven.. het word mij te zwaar!
Datum:
24-11-2009
Naam:
Engel
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

ik weet het niet meer

Hallo, Ik ben een meisje van 14 en ik ben vreselijk ongelukkig. Ik heb van mijn 8ste tot nu erg moeite met eten en het ging heel goed, maar nu zijn een half jaar geleden mijn ouders gescheiden en mijn opa werd heel ziek. hij was nog maar 65 en is nu al overleden. Ook ben ik mijzelf gaan verwonden en ik heb nergens meer zin in. Ik ben een tijdje naar een psycholoog geweest, maar die vertelde alles door, dus dat doe ik ook mooi niet weer. Ik ben namelijk nog minderjarig... Ik mis heel erg hoe het vroeger was toen ik nog op de basisschool zat... Ik weet het gewoon niet meer. Soms lijkt zelfmoord de enige uitweg.
Datum:
23-11-2009
Naam:
ik
Leeftijd:
14
Provincie:
Groningen

liefdesverdriet

Circa 26 jaar zijn we samen en hebben 2 geweldige zonen (12 en 14) en vorige week heeft mijn vrouw aangegeven te willen gaan scheiden omdat ze geen gevoel meer heeft voor mij. Ik ben emotioneel kapot en denk in vlagen aan zelfdoding. Op zich ben ik slank, zie er goed uit ben ondernemer, verdien redelijk en toch kan ik me er niet overheen zetten mezelf te doden. De enige gedachte die me ervan weerhoudt mezelf te doden is dat er misschien nog een lieve vrouw bestaat die mij weer enige hoop kan geven om het leven voort te zetten. Hoe verwerk je zo'n intens verdriet?
Datum:
23-11-2009
Naam:
M. Onaniem
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.