ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen.
mijn eerste herinnering die ik heb begint al slecht.
mijn ouders die vechten om de sleutel van de auto, want mijn vader wil vertrekken, een nieuw leven beginnen met zijn liefje van het werk.
mijn zus die de autosleutels heeft verstopt in de tuin.
en ik, lig met mijn oor op de grond, boven in de slaapkamer te luisteren naar het verbale gevecht beneden.
dat zijn mijn eerste herinneringen.
ik moet ongeveer 7 jaar zijn geweest.
alles van daarvoor ben ik kwijt, ik kan mij van het 'gelukkige' gezin niets meer herinneren.
na de scheiden, gaat mijn moeder het verkeerde pad op.
ze bekommerde zich nouwelijks om haar 3 kinderen en sloeg aan de drugs. ze raakte zwanger van haar surinaamse vriend en overleefde de bevalling maar amper. daarna ging haar foute levenspad gewoon weer door. ik was 10 jaar en verzorgde mijn baby zusje zo goed en kwaad als ik kon.
ging amper naar school en stal eten uit de supermarkt.
ik begrijp nog steeds niet dat er niemand heeft ingegrepen destijds.
af en toe kwam mijn moeder weer thuis, na een paar dagen of soms wel een week en viel dan uitgeput van de nachten doortrekken met drugs, in een diepe slaap en was ongelooflijk sjagrijnig en dulde geen gezeur aan haar hoofd.
om een heel lang dramatisch waargebeurt verhaal kort te maken, mijn oudste zus is een junk en zwerft ergens op straat. mijn broer heeft een gezin, maar kampt nog steeds met emotionele gevoelens, maar houdt dat diep binnen in zichzelf. mijn jongste zusje heeft in 2004 zelfmoord gepleegd.
en ik?
ik kamp met het idee dat ik hier niet meer wil zijn.
het is dat ik zelf 2 schatten van kinderen heb.
ook al zijn ze inmiddels volwassen, ik wil hen geen verdriet doen.
mijn man is ook een schat en hem wil ik eveneens geen pijn doen.
dat is de enige reden waarom ik er nog geen einde aan heb gemaakt.
maar, ik voel dat ik langzaam steeds verder wegkwijn.
ik krijg er steeds minder grip op.
ik kan de knop steeds moeilijker omdraaien.
mijn moeder is inmiddels dement en woont als een plantje in een rolstoel in een verpleeghuis.
mijn vader, hertrouwd met eveneens een liefje van zijn werk, heeft kanker en kwijnt langzaam maar zeker steeds verder weg.
zijn vrouw bleek ook kanker te hebben en heeft een stoma.
hoelang zal dat goed gaan?
mijn vader heeft verder nooit echt naar zijn kinderen om gekeken, maar hangt wel de lieve opa uit tegenover de kleinkinderen van zijn huidige vrouw.
hij is vol over hen, dat doet pijn.
het doet zo verdomde pijn dat ik nooit een moeder heb gehad die zich met mij bezig hield of een vader die er altijd voor je was en trots op je was.
financieel gaat het ook al slecht ondanks dat ik en mijn man zich altijd uit de naad hebben gewerkt.
het leven is zo verdomd duur, het is maar moeilijk te overleven.
dat alles bij elkaar maakt mij vaak zo somber en moedeloos.
waarvoor leef ik?
wat heeft het voor nut?
wie zit er op mij te wachten?
mijn man en mijn kinderen ja, dat is dan ook de enige reden waarom ik nog hier ben en niet bij mijn zusje in de hemel waar ik zo naar verlang.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.