Levensverhalen (pagina 508)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Wat nu?

Ik heb het net uit met mijn vriendje.
We hebben zoveel gepraat en ik voelde echt een relatie,
ik dacht zelfs dat we gingen trouwens ;o!
Zo serieus vond ik het,
Maar ik heb het 3 keer ferprutst!
1e keer was ik vreemdgegaan!! (ZONDER DAT IK HET WOU).. en het was de begin van een relatie, maar ik had het nooit moeten doen.
2e keerr heb ik iets van ons 2 samen doorvertlet, (aan mijn vriendin).. alleen toen had ik een keer ruzie met haar, en toen vertelde ze het een meisje die het de HELE schoolvertelde. 3e keer had ik vriendschap van mijn vriend bijna verbroken tussen hem en zijn beste vriendin. (dat was niet mijn bedoeling)..
Er is zoveel gebeurt, en hij is er ALTIJD voor mij geweest, maar ik denk: ben ik er uitendelijk voor hem geweest.
Ik heb zooovaak aan zelfmoord gedacht, i kwou er niet eens aan denken..
maar ik denk ern u weer aan.
ik durf mezelf niet optehangen, of van een gebouw afte springen,,
Maar met mijn vriendje heb ik het hier zovaak over gehad. en ik zou zonderh em gewoon niet verder kunnen leven. want, hij was gewoon mijn leven..!! en ik heb het helemaal verprutst.. voor mezelf en voor hem, ik dacht echt dat zijn leven mooier was geworden. maar het was juist het tegenover gestelde. ik wil super graag zelfmoord plegen.. om te laten zien hoeveel ik van hemhield, maar dat lost niks op. Maar zo wil ik ook niet verder leven!
Alstjeblieft, iemand kunt u mij helpen?
Ik ben een hopeloos meisje van 14!!

MMS
Datum:
05-06-2011
Naam:
MMS
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

wat te doen

Mijn beste vriend (mijn hond) is overleden het enige acceptabele in mijn leven is dan nu ook al 2 jaar overleden maar mis het in men leven met elk gedrag van ouders geen ding om mee te communiceren wil zo graag bij hem zijn en gewoon er een eind aanmaken is er een oplossing? bidden voor men vriend helpt niet
Datum:
05-06-2011
Naam:
Leroy
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

Papa

Mijn papa heeft zelfmoord gepleegd met drugs vanwegen omdat hij mij niet meer kon zien en omdat hij niemand meer had. Mijn stief mama zat zoiezo al aan de drugs en ik heb die voor men ogen zien overlijden.

RIP stief mama
RIP PAPA ik hou van jou!!
Datum:
05-06-2011
Naam:
Damien
Leeftijd:
19
Provincie:
België

ziekte

ik heb een ziekte genaamd episodische ataxie type 2. en als ik vermoeid ben dan wordt ik duizelig en misselijk ik heb het min. 1 keer per week en er kan 2 weken tussen zitten. Ik haat het om die ziekte te hebben, ik heb het geerfd van men mama. Soms denk ik wel is aan de dood maar ik heb teveel vrienden maar wat moet ik nu doen om men eigen door die ziekte terug beter te voelen?
Datum:
05-06-2011
Naam:
Tellem
Leeftijd:
19
Provincie:
België

Alleen ik

Voel me net zo leeg als het scherm waar ik nu naar kijk. Heb geen zin meer. Alles waar ik voor leefde is mij ontnomen omdat ik iemand vertrouwde. Iemand waar ik ooit dacht mijn hele leven op te kunnen bouwen. Nu blijkt dat zij al vele jaren geld weggesluist heeft en ook na de scheiding nog veel gestolen.
Ben me werk kwijt geraakt en het geld is op. Nu is haar volgende doel de kinderen. Zonder geld kan ik die niet geven wat zij met al haar gestolen centjes wel kan en de kids komen haast niet meer naar me toe. Steeds als ze er zijn heeft me ex wel een feestje of uitje voor ze. Ze bellen me nog, "mag het papa?" Wat moet ik zeggen???
Er is iemand die van me houd maar zij heeft haar eigen problemen. Kan me verhaal daar niet echt kwijt zonder dat er een discussie vol emotie komt.
Leeft eigenlijk alleen nog voor me kids maar die laten me steeds vaker zitten.
Een papa zonder geld is niet leuk.
Zit in me eentje aan een grote tafel en heb de koelkast vol. Misschien komen ze nog maar ik weet wel beter.
Het spijt me zo maar ik heb geen zin meer in dit leven.
Datum:
04-06-2011
Naam:
eenzaam
Leeftijd:
48
Provincie:
Noord-holland

hellup!!!!

ik heb die vreselijke gedachte weer. hij komt steeds terug. het gaan niet meer thuis. ik wil hier zo graag weg maar dat kan niet, ik kan nergens heen. de enige oplossing die er dan is op dat moment is het leven beëindigen, maar dat kan ik ook niet.

ik kom hier niet uit in mijn eentje:(
Datum:
04-06-2011
Naam:
mira anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

Waarom nog verder leven?

Je hoeft niet jong te zijn om het leven op te geven. Maar je hele leven stelsig matig dood gewenst te worden of de kanker door je echtgenoot toegewenst te krijgen, dit duurd nu al meer dan vijftig jaar. Fijn op mijn achttiende met mijn jeugdliefde getrouwd. Alles probeerde hij voor mij te verzieken mijn opleiding voor verpl. kundige. Daarvoor nog twee jaar vooropleiding, later nog de harbewaking waar ik ook nog voor geslaagd ben. Zoveel ruzies en verwijten dat ik door hem mijn baan kwijt raakte. Later voor honderd procent afgekeerd. En het lieve leven gaat maar door. Ik ben nu 67 jaar. Sinds verleden jaar oktober niet meer de straat op geweest, durf niet alleen heb twee knieprotheses en twee hartrimestoornissen. Mijn echtgenoot vond het niet nodig om afgelopen april ter controle te gaan bij de cardioloog. Terwijl deze de enigste is die deze hartrimestoornis kan laten stoppen. Mijn A.O.W. en pesioeon gaan op op de rekeningen en schulden af te beralen. Vind ik niet erg maar de manier waarop ik behandeld wordt is schrikbarend, het is nooit goedgenoeg, alles is mijn schuld. Zelf ben ik al in geen twintig jaar op vakantie geweest. Hij heeft de hele wereld al gezien in zijn eentje. Nooit heb ik hem daar in dwars gelegen. Maar het was w.s. nog niet genoeg. Ik mag zien hoe anderen mensen leven en genieten op afstand. ik weet het zal nooit beter meer worden. Soms lijkt de slechte start die je in je leven maakt mogelijk de oorzaak te zijn. Ik was enigst kind, echter niet gewenst, dus een moetje. moeder bijna veertig en haar werkgever vijftig toen ik geboren werd. Mijn vader heeft toen ik zeven jaar oud was tegen mijn moeder gezegd dat hij een hekel aan mij had. Verder heb ik gezworven vanaf mijn babytijd van tante naar tante tot kindertehuis Mijn vader heeft het zelfs nog voor elkaar gekregen om mij uit huis te plaatsen, gelukkig was mijn tante de reddende engel hierin. Na zo'n leven hoeft het van mij niet meer, ik ben zo vreselijk moe!!!!!!!!!!!!!
Datum:
04-06-2011
Naam:
Fleur 1843
Leeftijd:
67
Provincie:
Noord-holland

pijn & verdriet

hallo ik heb de gedachten zelfmoord omdat ik me leven zo zat ben, ik heb een vriend waar ik bijna 3jaar mee ga maar het is bijna alleen maar hopeloos ruzie geweld geschreeuw enz. Ik krijg de kans niet eens om dingen te vertellen of wat..
ik moet alles maar doen zoals hij wilt en niet ander. en krijg overal de schuld van.

ik voel me machteloos
Datum:
04-06-2011
Naam:
leonie
Leeftijd:
22
Provincie:
Overijssel

geen zin

Geen zin meer in leven, geen uitdagingen, geen sex meer, vertwijfeling, geen ontspanning, druk op werk en spanningen, niet meer kunnen genieten, wordt door partner niet meer naar hoge niveau getild, doe mijn kinderen tekort ect.ect.
Datum:
04-06-2011
Naam:
Ruud
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

De trein stopte...

... Ik weet niet goed hoe ik dit moet schrijven. Het is voor het eerst dat ik iets typ op deze of een soortgelijke site omdat ik het nog nooit eerder heb gedurfd.

Ik zag het leven - zoals de meeste die deze site bezoeken - niet meer zitten. Mijn vader is erg ziek en wordt nooit meer beter, we hebben een tijd lang geen inkomen meer gehad en hebben heel erg op ons spaargeld moeten inkrimpen, mijn broer mishandelde me mentaal maar ook fysiek wat me echt een enorme klap heeft gegeven, ook op sociaal gebied waardoor ik al mijn vrienden een voor een verloor, ook mijn beste vriendin liet me van de een op de andere dag zitten... Werken lukte me op een gegeven moment ook niet meer omdat ik 'bang' voor de klanten, die ik moest helpen, werd en ik stopte met mijn bijbaantje.

Er werd vanaf buiten vastgesteld dat ik hulp nodig had. Mijn ouders vonden dit echter niet nodig en sloegen de hulp af omdat ze 'alles zelf wel konden oplossen'. Maar ze probeerden de kwestie rondom mijn broer niet eens aan te pakken. De mishandelingen werden niet door hun serieus genomen. Zelfs dat de politie er een keer bij is moeten komen was voor hun niet een groot genoege trigger om iets aan de situatie te gaan doen.

Maar bij het voorafgaande had ik nog wel mijzelf. Op een gegeven moment verloor ik mijzelf. Ik verloor controle over mijn gedachten.
Ik ben altijd erg perfectionistisch geweest. Ik wilde goede punten halen, dat was mijn compensatie-factor. Op een gegeven moment leek het alsof er iets in mijn hoofd knapte. Ik kon niet meer nadenken, het leek alsof mijn hoofd gewoon helemaal vol zat en er geen ruimte meer was voor nieuwe informatie of indrukken. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest, ik snapte niet wat er met mijn hoofd gebeurde. Het enige wat ik nog deed in mijn vrije tijd was wandelen met mijn moeder of alleen. Ik begon mezelf zo erg te haten, en nog meer dan haten want mijn laatste factor wat me nog op de been hield - mijn goede punten - was weg. Ik begon steeds serieuzer na te denken over de dood. Ik begon een hekel aan de mensen die nog van mij hielden te krijgen omdat zij mij ervan weerhielden om zelfmoord te plegen. Ik wilde me van hun afzetten maar toch bleven ze van mij houden. Ik snapte niet waarom ze dit nog deden en bleven doen want, wie was ik nou weer? Wat was ik nog, ik was gewoon een 'wrak'. Ik was niets meer waard en ik wilde er ook niets meer waard worden. Ik had een hekel aan al de mensen die zeiden: 'Het komt wel goed'. Ik wilde die zin niet meer te horen krijgen, want hoe konden ZIJ nou weten of het met MIJ goed zou komen? Dat konden ze gewoon niet weten.

Ik kon er niet tegen dat ik mezelf begon te verliezen, vooral door mijn perfectionisme had ik er nog zo veel extra moeite mee. Ik ontwikkelde zo veel zelfhaat. Alles wat ik deed vond ik niet meer goed aan mezelf. Alles wat ik deed of zei, was fout. Ik wilde weg, een uitweg. De Dood.

Ik had het gevoel dat mijn moeder me een schuld gevoel probeerde aan te praten: 'Er zijn nog zoveel mensen die van je houden, je oma, ik, opa en oma...' Denk eens na hoeveel verdriet je hun er mee zou doen.' Hier had ik nog het meeste moeite mee; de mensen die nog van mij hielden. Waarom waren die er nog, want zonder hun zou ik al lang dood zijn. Ik stopte ermee er over te praten met mijn moeder (ik praatte er alleen met mijn moeder over) en begon weer zoals ik de laatste jaren van mij leven deed, te doen; dat alles 'goed' was met me was.

Maar ondanks de tweestrijd die in mij heerste - mensen die van mij houden tegenover mijn zelfhaat en afschuw - besloot ik naar het spoor te gaan. Ik klom achter het hek en wachtte. Er kwam een trein. Ik zag mijn kans. Naar mijn zin reed de trein wel zacht, maar ik dacht dat dat inbeelding was. De trein remde hard en kwam tot stilstand. De deur van de locomotief ging open en ik hoorden roepende stemmen. Ik werd zo bang dat ik weg sprintte. Ik had echt een adrenaline kick, ik voelde overal angst. Ik rende en ik rende, zag een enkele minuten later een busje van 'beveiliging' langs komen, en later ook twee mannen in uniform die om tien uur s avonds nog naar die 'ene persoon langs het spoor' zochten.

En nu, na veel littekens in mijn leven, wil ik niet meer dood. Het is zo raar, ongeveer een maand geleden wist ik zeker dat ik niet meer door wilde gaan. Ik was er van overtuigd dat het niet meer goed zou komen. Ik zag geen toekomst meer. Ik zat echt heel diep in de put, ook al probeerde ik dit zoveel mogelijk binnen in me te houden. Ik heb ook nog nooit iemand dit laatste over het spoor verteld, eigenlijk ook nog nooit iemand - met uitzondering van mijn moeder - over mijn gedachten rondom de dood. Ik was altijd bang dat ze me dan zouden opnemen. Maar vanaf die angstige ervaring gaat het wel de goede kant met me op omtrent gedachten rondom de dood, want ik wil niet meer dood. Ik had echt niet kunnen denken dat ik dit ooit zou denken: ik wil niet meer dood.

De toekomst zal moeten uitwijzen of ik blij moet zijn dat de trein is gestopt, momenteel kan ik dat nog niet zeggen.
Datum:
04-06-2011
Naam:
Lisa
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.