Levensverhalen (pagina 480)

ja het is lastig als niemand je wil helpen ik loop bij de afpn in groningen heb een lang spygis probleem zins kinds zijn en heb een tbs verleden de dokters willen mij niet helpen en ze zeggen dat ik het exspres doe om zo een op namen te gegelen ik moet gewoon opgenomen worden zels politie en het om in groningen ben de latste 6weken veel met politie temaken zij weten ok niet wat ze moeten doen de dokter komt dan langs en word niet opgenomen op 26-07-2011 was net vrij gelaten 9:30 van het politie buro en om 17:36 heeft de politie en inval gedan in mijn huis en ben toen opgenomen in zuidlaren (groningen) voor 1week zelfs die dokter daar heeft gezegt dat ik deze zaken exspres doe voor en opnamen terwel zij nogeens met mij gespoken heb zij had haar ordel alklaar staan maar als ik deze zaken expres doe is dat dan niet zo dat ik ziek ben en als ik ziek ben heb ik toch hulp nodig maar krijg het niet heeeeeeeeeeeeeel vreemd op 9-09-2011 heb ik bij de huisarts de etanasi aan gevraagt ,ik weet dat ik en gevaar ben voor mensen om me hen en voor mij zelf snij mij zelf ok leker en vang het bloed op en drink dat ok op een het is lekker niemand wil mij helpen en de mensen die hun best doen voor mij kunnen niet veel doen zelfs de politie en het om in groningen wetten niet wat zemoeten doen dat heeft ok temaken dat de afpn(groningen)zig op het mediesgehuim ze verschijlen zig daar achter ze liegen en bedrigen maak niet uit ze merken wel waneer het telaat is mijn haat naar de afpn mijn fantazie word ook erger zelf als ik slaap droom ik over de mensen van de afpn afgelopen woensdag 7-9-2011 +- 18:15 liep ik langs de afpn en zag mijn oude vastebegelijder die niets voor mijn gedaan heb hij zag mij en wist niet hoe snel hij door de deur van de afpn naar binnen moest dat zegt mij al genog hij weet dat hij gelogen heb daarom wist hij niet hoe snel hij naar binnen moest bij afpn als kind zijn leef ik al in mijn eigenwerorld dat betekent niet dat ik alles verkeert zie in 1988 wert ik opgenomen in rossenburg(weet niet hoe dat nu heet) in den haag met rm omdat ik mijn ouders dood wouw maken heb daar 3half jaar daar gezeten in 1993 ging het niet goed met mij heb omhulp gevraagt en kreeg geen hulp 2weken lang heb ik om hulp gevraagt nee voor en andword op 18-12-1993 heb ik een man 4keer gestoken ben toen in de scheveningen gevanenis ben toen verordeelt voor tbs en volledig ontoerekeninsvatbaar verklaart dat is wel raar de enne dokter zegt daat ik in orde ben maar ,ik voelde mij naar een half jaar heelgoed nam zelfs mijn pillen niet meer in en het ging ok goed mijt mij ik ben toen erachter gekomen daat ik beter vast kan zitten dat is voor mij vielig ok voor de mensen om mij hen omdat ik geen hulp krijg denk elkedag om mezelf tedoden maar eerst moet ik nog wat doen voor ik dat doe weet geen uitweg meer krijg maar geen hulp

hoi ben ashyra 39 jaar toen ik 8 was kreeg ik leukemie twee keer in paar jaar bestraling en veel gevecht nadat ik eindelijk verlost was dacht ik oke leven begint pas met werken ging het niet veel beter en werdt afgekeurd op me 18 jaar toen ik at ook moest verwerken kreeg ik een hernia die ik om het verhaal korter te maken 4 keer heb gehad laaste was heftig tot bijna rolstoel heb twee kids van twee exen en me kids zijn door alle omstadigheden en me laaste ex bij me weggehaald me dochter is nu 18 en wilt niks met me te maken hebben me zoontje 9 gaat het gelukkig goed mee en zit op een goede plek ben nu 6 jaar alleen en bijna zonder vrienden elke stap durf of kan ik niet nemen ff gaat het goed en dan zal ik weer weg had alleen nog een moeder maar ook die kan niet meer met mijn omgaan zegt ze je bent alleen maar voor het ongeluk gebeuren zit nu in schuldsanering en voel me vreselijk zo erg dat ik eigelijk niet meer wil een keer zelfmoord gedaan maar net als de rest geen succes miss omdat we niet de middelen hebben om het goed te doen als ik slaap voel ik me veilig wordt ik wakker begint alles opnieuw hoe lang moet ik nog 39 jaar een en al ellende waar is mijn geluk en als ik het heb waarom kan ik het niet vasthouden ik hoop hier andere mensen en hun verhaal te horen of steun zodat ik miss nog een opening zie maar voor wie nog mezelf ben ik al kwijt

Ik ben nog geen jaar geleden geconstateerd met de ziekte MS. Ik ben 20 jaar oud en zie geen toekomst meer. Wat ik dacht was dat als mensen een ziekte hebben, het bv. aan de sociale kant weer heel goed zou gaan. MIS DUS. nadat iedereen me zielig heeft gevonden laat iedereen me in de steek. Word vaak vergeten om uitgenodigd te worden, en op school word ik vaak genegeerd. Mijn vriend en ik hebben alleen maar ruzie omdat hij vaak uit wil gaan maar z'n vrienden willen niet da tik mee ga want ik bederf de sfeer alleen maar.

Waar leef ik eigenlijk voor? om mijn toestand langzaam achteruit te zien gaan? ik weet dat ik met mijn 30e in een rolstoel zit en zou nu graag willen genieten van het leven. Alleen lukt dat niet als je niemand om je heen hebt.

T begon 3 maanden geleden toen ik ineens een meisje op mn werk erg leuk begon te vinden. Ik wou t eerst niet maar had me er later aan overgegeven, ik begon echt van haar te gaan houden. Maar sinds een paar weken kwam ik er pijnlijk achter dat ze iemand leuk vond, ik bad elke avond dat over zou gaan. En gelukkig vorige week las ik ineens op facebook dat ze het opgegeven had met hem. Ineens begon t te lijken dat ze mij leuk vond maar toen ineens vertelde ze me over een leuke jongen die ze had ontmoet. sinds deze week zie ik ineens allemaal liefdes berichten op dr social media en ze gaat hem morgen ontmoeten. Ik ben al 2 dagen helemaal van de kaart. Ik wil niet meer verder ik denk dat ik zondag nacht een eind aan mn leven ga maken ik kan t niet meer aan. Ik betuig mn spijt tegen de personen die me lief hebben maar ik wil gewoon niet meer.

Weet niet hoe te beginnen.. het is zo onrealistisch dat ik met de gedachten blijf .. het is zes maanden geleden dat ik mijn partner verloren ben in een auto-ongeval en heb het beste van me gegeven maar elke keer word ik verslagen , door mezelf .. de tranen blijven komen maar dat is niets het is als ik naar adem snacht , naar hem ..
Voel me zo zinloos en verslagen .. men vrienden denken dat het beter met me gaat maar dat is omdat ik er niet over praat want wat kan ik nog zeggen ; dat ik hem nog steeds voor me zie staan,dat ik alles hier zal achterlaten in de hoop voor bij hem te zijn,het lijkt gek maar hij begreep me niet alleen hij vulde me ook aan weet je en hij heeft me veranderd wat me zo'n deugd deed maar nu is die levenslust veranderd in ''doodlust'' zeg maar elke ochtend als ik opsta hoop ik telkens weer ..dat er iets met me zou gebeuren dat ik verder kan gaan , naar hem en he geprobeerd maar de plafond is niet hoog genoeg of ze verkopen me een valse gun waardoor ik me nog dommer voel..en ze zegge 'met de tijd zal het betere'..maar het gaat alleen slechter en ik kan er niet meer met omgaan !! het s niet eerlijk,dit is niet leven..geef me de rust & kracht want ben kapot..

ik heb de knoop doorgehakt de enige manier om emdr therapie te krijgen is om me aan te melden bij de tiz van ggz in geest en daar pas ik voor ik wil geen controle in mijn huis het gaat eindelijk goed met mij ik vindt het laf het gaat veel te ver ik kom nooit meer van ggz in geest af omdat ik een dag op de gesloten heb gezeten door drank en verdovende middelen het enige wat ze doen is je volstoppen met pillen en je voorliegen ik ben zwaar teleurgesteld alexander

Mijn naam is Rob Murrer en heb een 18 jarige relatie met mijn partner recentelijk zien beeindigen.
We hadden niet echt ruzie, maar de beweegreden van mijn partner was dat zij geen vertrouwen in mij had ( en lang nooit gehad heeft) en gaf aan dat ik loog terwijl dit pertinent niet waar is/was.
We hadden een pracht leven op Sri Lanka, eigen huis pal aan zee.
Ik denk dat de werkelijke reden gezocht moet worden in het isolement waar we in terecht zijn gekomen na 2008, de overgangsperikelen van mijn partner sommige invloeden van buitenaf.
Toen mijn partner mij dit meedeelde stortte er een wereld voor me in. Het kwam plotsklaps als donderslag bij heldere hemel.
Ik ben toen gaan graven en kwam uit bij aar dagboek.
Daar stond in 2010 vermeld dat zij van mij weg wilde en terug naar Nederland wilde om voor haar ouders te zorgen.
Verder op in de tijd heb ik gespreksnotities gevonden ( mei 2011) waar ik uit kon afleiden dat zij bezig was met orientatie voor woonruimte kort bij de woonplaats van haar ouders. Toen ik haar confronteerde met deze notities ontkende zij dit glashard. Maar de bewijzen lagen er.
Dieper gaan nadenken, blijkt dus ( zij wilde het huis verkopen), dat zij planmatig te werk gegaan is en mij zover gekregen heeft om het huis te verkopen terwijl ik dit niet wilde.
We zijn toen gaan praten hoe we onze leegte konden opvullen vanuit Nederland en nu pas krijg ik in de gaten dat zij dat uit de weg wilde gaan.
Op dit moment ben ik in Nederland en zij is zojuist teruggekeerd uit Sri Lanka.
Ik denk dat we allebei eruit kunnen komen met professionele hulp door erover te praten.
Een 18 jarige relatie op 56/58 leeftijd zet je net zomaar aan de kant.
Mijn pijn hierover is zo intens en mijn liefde voor haar gaat zover dat ik zeer sterke zelfmoord neigingen heb, alleen niet weet hoe.
Heb geprobeerd deze zelfmoordneigingen onder controle te houden. maar dit lukt me niet. Ik zak steeds dieper weg en door het de hele dag niets ( hoeven) te doen zijn mijn gedachten constant bij haar en mijn zelfmoordgedachten.
Het gebruik van alcohol neemt steeds meer toe en ik neig over te gaan naar het gebruik van drugs, terwijl ik dit nooit gedaan heb en nooit gebruikt heb.
Ik ben radeloos, voel me verraden, gepakt en in de steek gelaten.

Ik woon zelf al meer dan 30 jaar in Nederland. Mijn vrouw woont 21 jaar in Nederland. Wij hebben twee kinderen. Wij waren heel er gelukkig. Ik kan heel goed met geld omgaan. Ik heb altijd al full-time gewerkt. Ik heb altijd al een goede baan. Nog steeds trouwens. Mijn vrouw heeft ook een part-time baan. Haar baan past binnen ons gezinsleven. Zij werkt daar al bijna 8 jaar. Wij hebben nog nooit financiële problemen gekend. Wij waren dus altijd al heel erg gelukkig. Totdat.... Totdat mijn vrouw de inburgeringsplicht opgelegd heeft gekregen. Wij zijn namelijk van buitenlandse komaf. Zij moet van de Gemeente Den Haag inburgeren. Wij dachten. Dat is een makkie. Want, zij kent alles al. Zij spreekt en schrijft goed Nederlands. Zij werkt. Inburgeringsexamen is een makkie. Dat dachten wij allemaal. Totdat wij te maken hadden met de medewerkers van Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO) te Groningen. Wat een verschrikkelijke mensen. Ondanks al haar pogingen, is het mijn vrouw niet gelukt om haar inburgering te halen door starre houding van de ambtenaren van DUO. Ten onrechte wijzen zij alles af. Een voorbeeld: Zij moet 20 bewijsstukken toesturen. Zij heeft er al bijna 120 bewijsstukken toegestuurd. Maar, het is elke keer weer niet goed. Telefoontjes worden (nadat je half uur aan het lijntje ben gehouden) worden niet beantwoord. Als je al iemand aan de lijn krijgt, krijg je nooit hulp van DUO. Enige wat zij kunnen vertellen is: Dit is niet mogelijk. Dit kan niet. Enzovoort, enzovoort. Zij wijzen al bijna twee jaar alles af. Naar onze mening ten onrechte. Wij hebben tot twee maal toe klacht ingediend bij DUO. Maar, de ambtenaar die de klachten behandelt is erger dan andere ambtenaar die alles afwijst. Met zelfde k...t smoesje wordt alles weer afgewezen. Wij hebben een klacht ingediend bij de TWEEDE KAMER der Staten Generaal, commissie voor verzoekschriften. Maar, onze klacht ligt daar al maanden op de plank. De secretaresse, heeft het niet aan de commissie aangeboden. Zij houdt het vast. Wij zijn ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik doen moet. Mijn vrouw vindt het helemaal niet leuk meer. Zij lijdt erg onder. Zij is gestrest. Wij praten niet meer met elkaar. Zij dekt serieus aan echtscheiding. Maar, ik wil mijn kinderen niet kwijt. Dan ga ik liever door. Gisteren ben ik langs het spoor gaan lopen. Dit is namelijk een effectieve manier om er een eind aan te maken. Maar, toen dacht ik aan de arme machinist die op de trein zou zitten. Die man zal helemaal niet leuk vinden om iemand onder zijn trein te hebben gehad. daarom heb ik het afgezien. Vandaag ben ik paar van die hoge gebouwen gaan bekijken. Hoe ik daar boven kan komen. Aan de ene kant vind ik het jammer. Maar, aan de ander kant, ga ik liever door dan dat ik mijn kinderen kwijt raak Ze zijn nog jong (19 en 12). Financieel zijn zij van mij afhankelijk. Maar, ik wil zij ook niet kwijt. Dan ga ik liever door. Morgen (vrijdag) ga ik het stadhuis van Den Haag bekijken. Daar kan je namelijk met de lift naar de 10de etage of zo. Vervolgens naar beneden springen. Ik hoop dat het dan gebeurd is...... Ik stel wel de medewerkers van DUO en commisie vezoekschriften en burgerinitiatieven van Tweede Kamer verantwoordelijk voor mijn dood. Groet. Özcan

Hoi,
Ik schrijf dit nu omdat ik er nu helemaal klaar mee ben.
Zelf ben ik al heel emotineel kind.
Deze week weer voor het eerst naar school geweest het laatse jaar van het VMBO. Mijn eerste en tweede jaar waren niet bepaald leuk/gezellig en ben dus ook naar een andere school gegaan, nu een jaar op die school gezeten een hele leuke klas gehad te hebben en lieve vriendinnen onmoet. Dit jaar helaas niet bijelkaar in de klas kunnen blijven vanwege mijn niveau. En blijkt ook nog dat ze me in een andere klas hebben geplaads dat ik had gevraagd vanwege dat ik in die klas met mijn niveau ook mensen ken. Nu wel meteen bekend gemaakt maarja dat kan niet 1 2 3 geregeld worden. Nu ook weer thuis irritatie punten maken mijn gevoel der niet beter op. 2 jaar al gedoe met mijn broer van 18. En heel wat meegemaakt. Nu 2 dagen niks gegeten behalve dan avondeten. Vandaag wel want was thuis en dan valt het me ouders toch op. Morgen stage lopen bij de kleuter op een bassischool daar kijk ik wel naar uit, maar heb ook het gevoel dat ik dingen meebreng die ik niet wil meebrengen. Daarom wil ik dat die gedachtes door die kut gevoel weggeaan. Op de meeste momenten gaat het goed maar dan komt er een moment dat ik helemaal in elkaar zak en barsten de tranen er uit.
paracetamol nemen en heel veel muziek luisteren en sporten.
Ik weet niet hoe ik dit aan iemand allemaal zo moet vertelllen. Kortom; het is een opstappeling van allemaal dingen die ik heb meegemaakt dat mij nog wel dwars zit.

Ik heb altijd problemen gehad in de liefde, ik ben nooit moeders mooiste geweest en ik ben altijd eenzaam en alleen geweest. Al mijn vrienden hadden een liefje en ik liep er alleen bij terwijl ik de anderen hun geluk maar moest aanzien. Ik werd er gek van maar ik schoof mijn eigen gevoelens aan de kant voor hun. Toen gebeurde het, er kwam een meisje naar mij toe, ik was tot over mijn oren verliefd op haar, het klikte ook heel goed tot ik erachter kwam dat ze een weddenschap had aangegaan om het meest hopeloze geval van de avond te verleiden. De eerste keer dat ik in de afgrond viel en er bijna niet uitkwam. Maar plots was er iemand die mij uit de put hielp 'ze zag mij wel zitten' ik was wantrouwig maar uiteindelijk viel ik ook voor haar het was te laat, ze had al iemand anders leren kennen, ik kon er mij niet bij neerleggen met het uiteindelijke resultaat dat ik haar helemaal kwijt zo raken. De tweede afgrond deze nog dieper als de eerste, duisterder voller van demonen die mijn hoofd zot aan het praten waren. Bijna had ik er een einde aan gemaakt maar nee ik kon het niet en stiekem wou ik het toen nog niet, ik was nog te jong en wie weet wat de toekomst zou brengen. Ik ging weer weg, met kameraden mee (de meeste waren al terug single dus plezier was er). Op een keer kwam ik in contact met een ander meisje, zo verliefd was ik nog nooit geweest en ik zou haar ook nooit vergeten, hoewel ik nu niets meer voor haar voel zal ik haar nooit vergeten. Ik was gelukkig ik was blij de wereld had weer zin voor mij, na regen komt zonneschijn maar wist ik toen niet dat na die zonneschijn ook terug regen zou komen en ergere regen als daarvoor? Op een dag vroeg ze me uit over mijn beste kameraad, maar zo naïef als ik was beantwoorde ik ook nog alles, gewoon denkend dat ze interesse toonde in mijn vriendenkring, ik was verblind door liefde. Tot mijn ogen opengingen en ik er achter kwam dat ze mij gewoon gebruikte om dichter bij mijn kameraad te komen, ik ben gewoon gebruikt als opstapje naar een ander. De derde afgrond in mijn leven, alle plezier weg, niets meer te vinden, lachen klonk voor mij als een hels geluid, huilen was het enige dat er was. Zo duister, zo pijnlijk, ik moest en zou er niet langer mee omgaan. Ik had op dit moment voor de eerste keer de effectieve intentie om er een einde aan te maken hoewel het elke keer in mijn hoofd rondspookte had ik het nooit kunnen doen maar dit keer was anders. Ik ging er gewoon voor, vaarwel iedereen, vaarwel gemene wereld, de afscheidsbrief op mijn kussen, mijn fiets op en het einde tegemoet. Ik ondernam de poging maar ik had het lef niet dacht ik, ik nam een sprong in het water, maar net voor het einde was die paniek en de twijfel er. Waarom zou ik het doen? Wat voor nut heeft het? mijn ouders pijn doen, mijn vrienden pijn doen? Iedereen achterlaten voor iemand die zelfs nooit van mij gehouden heeft, die ik nooit mocht vastnemen? Neee, dit gaat niet door. Had ik het 1 minuut langer volgehouden was ik er niet meer, alles begon inmiddels al te draaien, maar ik wou het niet meer, ik wou niemand achterlaten, zeker niet voor iemand die mij gebruikte. Hierop volgde de moeilijkste dagen van mijn leven tot dan toe, wetende dat ik er bijna niet meer was maar niemand om erover te praten. Ik zou dit nooit meer doen dacht ik. Het ging goed, de derde afgrond inmiddels achter mij. Maar toch bleven de vlinders voor haar nog altijd in mij fladderen, ze had mij pijn gedaan, ze had mij gebruikt en kapot gemaakt maar liefde is een mooi ding maar kan ook een gruwelijk monster zijn op dat gebied, zelfs na dit alles hield ik nog van haar. Tot we met school een reis zouden maken naar het verre Estland, we werden in groepjes verdeeld, ik kende er 2 van, 2 klasgenoten van mij. Maar wie was dat meisje met haar bril toch? Van het eerste moment dat ik haar zag was ik verkocht. Ik durfde niks tegen haar te zeggen. Tot we in Estland kwamen, ik ben beginnen praten tegen haar, en voelde ik daar nu een klik? Voelde ik iets terugkomen? Zag ik alweer signalen die er niet waren of was dit echt? We kwamen terug thuis na de reis en ik dacht alleen maar aan haar, ik smste haar en ik kreeg een berichtje terug, de vlindertjes die ik voor een ander had gevoeld waren gaan vliegen maar werden weldra vervangen door een zwerm zoals ik nog nooit gevoeld had. Ik was voor de eerste keer in mijn leven echt verliefd, en voor de eerste keer in mijn leven werd deze liefde beantwoord. We waren 2 dagen officieel samen en plots krijg ik een sms van het andere meisje, degene die mij altijd voor de gek heeft gehouden stuurde of ik het niet wou proberen met haar. Ik heb haar 'vriendelijk' gezegd dat dit niet doorging. Ondertussen kende ik het grootste geluk in mijn leven, ik had voor de eerste keer in mijn leven een liefje, die mij ook nog echt graag zag ook. Maar mooie liedjes duren niet land want hierin komt het karakter van de schrijver weer naar boven. De problemen begonnen zich op te stapelen, het ging minder goed tussen ons, ik kreeg problemen thuis, ruzie hier, ruzie daar. Ik begon mijn problemen op haar uit te werken, ik heb mijn problemen boven haar gesteld, ik heb de liefde van mijn leven weggejaagd. Hoe kon ik dat doen? Die vraag spookt mij nu al bijna een maand door mijn hoofd, waarom heb ik het gedaan? Maar de belangrijkste vraag, hoe moet ik nu verder? Wil ik nog verder? Ik zit ondertussen in de vierde afgrond en deze afgrond lijkt zo onoverwinnelijk en zo donker dat voor mij niets nog zeker is. Het enige wat voor mij zeker is is dat ik altijd van haar zal blijven houden. Ik zal haar nooit vergeten. Wat de toekomst zal brengen weet ik niet, is er een toekomst? Ik weet het niet. Het enige wat ik wel weet is dat ik dit niet lang meer trek op deze manier. Iedereen geeft maar tips of spuwt zijn mening ongevraagd naar mij terwijl ik maar dieper en dieper in deze put beland. Hoe moet ik hier nu uitgeraken. Ik herval weer in oude gewoontes, mijn handen bloeden. Wat moet ik doen om hier uit te raken. Ik weet als het op deze manier doorgaat of als ik nog een tegenslag ga kennen dat het einde sneller bij mij zal zijn als verwacht.