Levensverhalen (pagina 465)

ja het leven is zinloos, en dan moet je niet met dat gezeik komen over dat god je maar 1 leven schenkt bla bla bla want daar geloof ik al helemaal niet in. als god zo goed is wrm laat die mij dan door een hel gaan? ik ben het zat, geen vrienden hebben. ik ben het zat, naar mensen luistteren die je vertellen wat je moet doen. ik ben het zat, roken om me beter te voelen. ik ben het zat, mezelf snijden om mijn pijn (even) niet te voelen. ik ben het zat, luisteren naar mensen die zeggen dat ik er zelf wat aan kan veranderen en niet zo moet zitten mokken. ik ben het zat, bij een psych lopen en nog mn verhaal niet kwijt kunnen. ik ben het gewoon zat. ik ben het leven zat. ik ben het zat dat mn laatste sigaret op is en dat ik geen geld heb. ik ben het zat om goede cijfers te halen. ik ben het zat om te denken dat het nog wel goed komt. zo is er nog wel een hele lijst.... maar ik haat het gewoon, en ik zie er het nut niet van in... van het leven.. van alles!
als jij ook zo denkt mail me dan, ik kan wel een 'bond genoot' gebruiken.

Bij mij staat het vast dat ik zelfmoord ga plegen en ik ben er mee bezig om het e.e.a. zorgvuldig voor te bereiden. Ik hoef verder ook niet omver gehaald te worden en zo. Ik wil niet meer na 38 jaar schizofrenie en psychose. Heel simpel en heel duidelijk voor mij. Ik ben ook blij dat ik het zo helder voor ogen heb staan nu en de wijze warop ik het ga doen....

Ik wil niet dat andere mensen in de problemen komen door mijn daad. Ik laat geen man / vrouw, kinderen achter, dus dat is heel simpel allemaal. Erg gemist zal ik niet worden. Ik ben nu aan het zoeken hoe het zit met uitvaartverzekering en levensverzekering. Bij de uitvaartverzekering staat aangegeven dat je minstens een jaar verzekerd moet zijn......... Hier baal ik van. Heeft iemand tips hiervoor.

Ik vind het gewoon hartverscheurend die verhalen.God schenkt u maar éénmaal het leven en je moet zo goed mogelijk behouden.Als je zelfmoord gedachten hebt denk dan aan iemand die u zo hard gaat missen.Misschien laat die persoon in het dagelijks leven niet zo goed zien,maar als jij er niet meer bent dan ga je zo véél pijn aan hem/haar.God laat alleen de sterke mensen afzien omdat hij weet dat ze toch erdoor kunnen geraken.Ik ben geen geestelijke ofzo maar ik heb het wel vaak gehoord.Wees sterk,maak je 'vijanden' niet blij door u zelf te vermoorden.Integendeel,denk goed na over uw leven.Wat heb je goed gedaan,wat niet.Zo pluk je de fouten en herhaal je ze nooit meer.Moeders, laat astublieft u kinderen nooit alleen.Ze zullen je heel hun leven nodig hebben.Je moet nog hun trouw zien,jouw kleinkinderen,.. neem de kans van u niet af!

ik weet het egt ff niet meer hoor ik zit te denken aan 2 dingen zelfmoord of niet: ik heb een familie die van me houd omdat ik slim ben niet omdat ik lief ben ofzo heb een beste vriendin maar die nergeert me en mijn andere vriendinnen spannen samen met elkaar tegen mij!! mijn opa ligt op sterven en haal slechte cijfers wat nu??

Ik wil zelfmoord plegen, omdat iedereen me toch lelijk vind. Altijd als ik op de bus kom dan vraagt iemand tegen mijn lief "is dat je lief" en ze wijzen naar mij en lachen dan. Ik denk dat mijn lief mij niet echt graag ziet, maar mij gewoon wil troosten. Ik denk dan soms in mezelf "waarom besta ik nog?"

Ik ben het beu om alteid in een depresie te zitten en da ben ik nu al bijna 10 jaar ik heb van alles gedaan en alles wat ik heb gedaan is dom en idioot. Ik heb me gesneden en ik heb men armen zo hard geslagen dat ze open sprong, en dat allemaal alleen om niet te hoeven denken aan men kut leve waar alles fout gaat; ouders gescheiden stiefpa die langzaam voor me dood gaat aan kanker of dat ik alleen maar tussen de ruzies van moeder en zus zit. Ik moet ook bekennen dat ik al eens eerder een poging op zelfmoord heb gedaan door een overdosis te nemen maar de dosis was niet al te groot dus ik overleefde het, maar niemand had het in de gaten. Ik heb nu steeds minder zelfmoord nijgingen gekregen omdat ik nu eindelijk iemand heb om tegen te praten. Dit wouw ik even kwijt bedankt voor het lezen.

Het bestaan is leeg!

Ik ben zo moe van het leven.

Blijven lopen dat zou ik willen, lopen en nooit meer omkijken, lopen en mezelf van de wereld aflopen.

Pff zelfs dit nog typen is nutteloos.

Verging de wereld maar, ik zou het in ieder geval niet erg vinden.

...

lieve mensen,
allemaal verschrikkelijke halen.
ik ben 13 en op school gaat het slecht, mijn vriendje staat op het punt om het uit te maken en ik heb vaak ruzie met mijn ouders.
heel vaak denk ik na over zelfmoord, en nu al helemaal, door mijn vriendje,
want ik weet niet wat ik zonder hem moet, ik heb veel lieve vrienden en vriendinnen maar niemand is zoals hij.
ik weet dat ik mijn leven niet mag opgeven voor een jongen en al helemaal niet op mijn 13e.
maar toch spookt het te vaak door mn hoofd,
ik denk dat ik het vannacht maar ga proberen..
liefs.

ik ben een meisje van 20 jaar en geadopteerd uit een zuiders land ik ben samen met mijn oudere broer naar belgie gekomen toen ik twee jaar was. We zijn in een gezin terecht gekomen waar al 3 eigen kinderen waren. Mijn adoptieouders zijn in feite niet geschikt om kinderen op te voeden. toen mijn broer 5 jaar was hebben ze hem duidelijk gemaakt dat hij eigenlijk niet gewenst was maar dat ze hem er maar bij hebben genomen omdat mijn biologische moeder expleciet had gevraagd dat mijn broer en ik niet gescheiden zouden worden omdat ik nog maar bijna 2 jaar was. Mijn biologische broer is uit die ongewenstheid snel beginnen puberen en daarbij begon hij zijn frustraties op ons uit te werken maar vooral op mij. ik was op dat moment 8 jaar. Hij sloeg mij maandelijks in elkaar. Het ene moment als hij kwaad was zei hij dat hij me hate en het andere moment als hij weer kalm was zei hij dat hij van me hield. Ik kon dat als kind niet plaatsen en nu nog steeds niet. op die leeftijd heb ik mijn eerste poging gedaan. ik heb toen alle medicatie die ik kon vinden gepakt maar mijn adoptiefzus had dit opgemerkt. Mijn broer is dan op zijn 13de door mij zogenaamde "goede" adoptieouders het huis uitgezet geweest en geplaatst in een instelling waar dat ze tegen mijn broer zeiden dat met mijn adoptievader niet te praten viel en dat het niet aan hem lag maar aan mijn vader maar dat zij niets konden doen zolang hij geen 18 was. hij heeft dan 5 jaar in die instelling verbleven. niemand luisterden als hij zijn verhaal wou doen. Wanneer ik 13 was heeft een vreemde mij op straat op een afgelegen plek verkracht. ik heb dit tegen mijn vader willen zeggen maar toen ik het wou aanbrengen lachtte hij me gewoon uit en geloofde me niet nadien heb ik er nooit meer een woord over gezegd. Toen ik 15 was begonnen de echte problemen met mij. Ik had dagelijks ruzie met mijn adoptieouders en kwam niet meer mijn kamer uit. Ik at niet meer en daardoor heb ik anorexia gekregen. omdat ik niet meer wist hoedat ik met alles om moest gaan begon ik te automitileren. ik sneed me dagelijks meerdere malen in mijn onderarm, buik, lies, enz. Ik ontwikkelde zo een depressie, ik sliep enkel en huilde voortdurend. toen heeft mijn vader de dokter gebeld en de politie. Ze gingen me gedwongen laten opnemen in de psychiatrie. ik zou daar maar een weekje moeten verblijven zei de politie wat uiteindelijk niet waar was. ik ben daar 8maanden lang moeten verblijven. Ik heb daar mijn tweede poging gedaan. ze waren daar heel streng uiteindelijk hebben ze me 4dagen in de isolatiecel gestoken volledig vastgebonden en geketend aan een bed als straf. ik stond onder voortdurende camerabewaking. Mijn adoptievader is een hypocriet en sloot mij daar op. Zonder dat iemand van mijn vrienden of familie dit wist. Toen ze erachter waren gekomen dat ik in de psychiatrie zat wouden ze me komen bezoeken maar dat mocht zelfs niet. ik mocht niemand zien want ik zou wel eens zelfmoord kunnen plegen of weglopen. ik was volledig van de buitenwereld afgesloten. Het werd alleen maar erger, de dokters stopten mij volledig vol met allerlei soorten medicaties om te kalmeren. Ik kon niet meer normaal functioneren. Een half jaar ben ik thuis geweest. Dan heeft mijn adoptievader mij terug laten opnemen maar nu in Kortenberg. Daar heb ik uiteindelijk 1jaar en twee maanden moeten verblijven. Ik zag het nut er niet van in. Ik kon gewoon niet leven met het feit wat die vreemde man me heeft aangedaan en ook met de manier waarop mijn vader mij behandelde. Totaal geen begrip en altijd alles doen om me tegen te werken. Ik was een onhandelbaar kind volgens hem maar ik heb nooit iets gedaan dat niet door de beugel kon. Hij heeft me ook verscheidene keren geslagen zonder directe reden. Ik heb een grote afkeer van mijn adoptievader. Hij heeft wel in 2000 (lange tijd geleden voordat alle problemen begonnen )mijn biologische ouders gezocht omdat mijn broer dat wou en dat is hem ook gelukt. Ik ben in 2004 en 2005 naar mijn land gereisd en heb daar mijn echte ouders ontmoet. Dit alles maakt het mij nu zo moeilijk ik mis mijn echte moeder zo hard! Ik heb haar echt nodig en zou een echte moeder dochterband willen maar het probleem is dat ik haar niet versta want ik spreek de taal niet meer. En mijn moeder spreekt enkel de taal van ginds. Mijn echte vader wou van mij af zijn en zei tegen mijn moeder dat ze mij maar moest vermoorden en in stujkes snijden en opeten en dat ze dan geen last meer van me zou hebben! dus ik heb het ook niet zo op mijn bio vader. het ergste vanal is dat mijn adoptiefvader nu tegen mijn moeder slechte dingen verteld over mij en mijn broer. En nu heeft hij mijn moeder tegen me opgezet. ik voel me soms zo eenzaam en alleen. En dan zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik denk zo vaak van stel dat ik er niet meer zou zijn zou dat dan zo erg zijn. Ik heb ook wel mensen die me wel steunen maar ik ben zo onzeker en heb totaal geen zelfvertrouwen. Ik vraag me af zou ik gelukkiger zijn moest ik in mijn land gebleven zijn en niet geadopteerd zijn. Mijn broer is ook niet gelukkig en dat doet me zo een pijn. Waarom adopteren mensen kinderen als je er toch niet voor WIL zorgen? Dit is voor mij echt geen leven ik heb echt het gevoel dat ik moet overleven maar hoe dat het nu is vind ik het echt niet waard. ik moet iets of iemand hebben waarvoor ik moet zorgen. ik studeer verpleegkunde en zorgen voor mensen maakt mij gelukkiger.

bedankt!

Ik heb het zo gehad met al dat geruzie van mn ouders ik ben nu 14 en toen ik 13 was ben ik van huis weggelopen ik wist niet waar ik heen moest en was dus binnen 1dag terug omdat ik geen afscheid van me konijn kon nemen, zelfmoord heb ik 2x geprobeert, door een overdosis pillen

Bedankt