Levensverhalen (pagina 453)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik weet het niet meer

Ik wil zelfmoord plegen omdat ik het niet meer weet. Het leven doet pijn. Ouders zijn gescheiden, waardeloze vader, broer en zus die elkaar doodzwijgen, gedwongen naar de kerk gaan. En zo kan ik wel doorgaan. Ik ben bang voor het leven hierna. Ik ben bang voor het leven hier op aarde. Ik kan me gevoelens moeilijk uiten. En ik zit er in de knoop met me gevoelens. Ik zie een groot deel van me vrienden en familie niet meer. En dat hebt ik nog steeds niet kunnen verwerken. Ik wil er niet meer zijn echt niet.
Datum:
27-11-2011
Naam:
Anelies
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Wel of geen zelfmoord plegen?

In het westen is de gedachte aan reincarnatie onderdrukt, maar uit ervaring weet ik het volgende
Zelfmoord is het beste te vergelijken met het opzeggen van een baan, of het verhuizen naar een andere plek of woning omdat je het er niet meer naar je zin hebt.

Omdat ik mij vorige levens kan herinneren en dus weet dat er ook volgende levens zijn is de gedachte aan zelfmoord om maar 1 rede ingewikkeld: Kan je voor je problemen weglopen of achtervolgen ze je? Ik ben een vluchter, maar eens toen ik impulsief naar een ander land verhuisde besefte ik dat of ik nou helemaal naar de andere kant van de wereld zou gaan, ik nog steeds met dezelfde problemen zou zitten.

1 ding weet ik zeker. Je kan niet weglopen van het leven daar jij het leven bent! Een feit dat voor mensen zoals ik die het leven af en toe spuugzat zijn helemaal niet leuk is. Maar dat WEET ik en het zou niet de eerste keer zijn dat ik zelfmoord had gepleegd en besefte dat ik als geestelijk wezen maar zonder lichaam zat. Om uiteindelijk toch maar te besluiten toch maar weer als een baby geboren te worden.

Ik ben daarom een VOORSTANDER van zelfmoord als je in een situatie zit die je niet hoeft mee te nemen naar een volgend leven. Zoals een ernstige ziekte (kanker bv) of een uitzichtloze situatie waar je niet uit zal kunnen komen, al kan ik daar momenteel geen voorbeeld van vinden. Heb de meest waanzinnige verhalen gehoord en gelezen waar mensen toch uit zijn gekomen. Denk bv aan Otto Frank (de vader van Anne Frank)

Maar je ongelukkig voelen, etc dat neem je mee. Mijn advies daarom daar in dit leven wat aan te doen. Daar je ook met de onzekerheid zit niet te weten in wat voor situatie je zal zijn in het volgende leven. Die hoeft niet persé beter te zijn.

Denk hier over na. Ik ben er nog steeds omdat ik er altijd weer over nadenk. In mijn geval is het tot nu toe het beste gebleken geen zelfmoord te plegen. Maar in een vorig leven, was het het allerbeste dat wel te doen.

Ik was een ex-psychiatrische patient. Voor lange tijd gezeten in een pscyhiatrische inrichting, waar ik onder de zware medicatie had gezeten om maar niet te spreken vover de verkrachtingen en mishandelingen van de psychiaters daar. Toen ik er eenmaal uitkwam was ik een zombie. Er was niks meer met mij te beginnen. Zelfmoord was toen het beste. Na lang rondzwerven als een geestelijk wezen besloot ik weer als baby geboren te worden.

Dit leven gaat mij veel beter af!

Denk er dus goed over na en heb geen spijt van je beslissing. Als je zelfmoord heb gepleegd en het is gelukt dan zij het zo! Ga op zoek naar een nieuw lichaam, een nieuw gezin, een nieuwe omgeving, waarbij je denkt dat het beter zal zijn en wil je bij deze heel veel succes wensen in je volglende leven.

Doe je het niet, ga in dit leven op zoek naar betere situaties. Verander iets ten positieve.
Succes in dit leven!

Groetjes,
Yasmin
Datum:
26-11-2011
Naam:
Yasmin
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-holland

Het is goed geweest

Op mijn 10e ben ik op een harde manier het echte leven in gerukt en heb hevige jaren achter de rug gehad en ik ben nu een sterk en trots persoon.

Ik ga naar school ik heb vrienden ik heb nagnoeg alles wat ik maar kan wensen maar ik wil niet meer verder

Ik heb vaker gedacht: ik heb mijn levensdoel bereikt ik vind het niet erg om nu te stoppen maar ik moest doorblijven gaan.

Nu ben ik 17 ik zit in mijn eind examen jaar en moet binnenkort mijn schoolkeuzen maken. Mijn leven zover zat vol met obstakels en ik ben er allemaal over gekomen maar nu ben ik moe en heb het gevoel dat ik al jaren aan een stuk doorren.

Ik kom uit school ik maak huiswerk heb lol en ga slapen dag in dag uit. Maar het enige waar ik aan denk is hoe lang tot ik weer mag slapen? Nog 9 uur nog 5 uur nog 3 uur nog 1 uur en ik ben zo uitgeput dat ik niet meer kan slapen.

Ik wou dat ik nu kon stoppen met leven ik heb geen behoefde om nog langer verder te gaan, ik heb mijn doel bereikt laat mij nu asjeblieft mijn ogen dicht mogen doen en wegleiden, laat me niet veder rennen.

Ik ben moe en versleten, ik heb een gelukkig leven en ik ben een trots sterk persoon geworden mag ik nu asjeblieft stoppen?
Datum:
26-11-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

ruzie

ik ben wel eens druk en daar kan ik niks aan doen en en dan worden me vrienden bos op me en dan doen ze heel stoer en e dan gaan ze me pesten en dan denk ik maar aan 1 ding zelfmoord dan heb ik geen zin meer in het leven dan zie ik het allemaal niet meer zitten en ik wou wel een keer een poging gaan proberen tot zelfmoord met een mes en wat teep ik wou een mes aan de grond vast tepenen en dam me laten vallen maar toen dacht ik ik hen nog een heel leven voor me maar ik denk er nog eens aan.
Datum:
26-11-2011
Naam:
kevin
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

Moeder

Hallo,

Mijn moeder woont bij mij in een heeft de laatste fase van COPD weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen heel lang verhaal maar het is begonnen toen mijn vader 3 jaar geleden is overleden. Ik me toen en vooral nu nog nooit zo eenzaam gevoelt en heb zelfs het gevoel dat het niemand zou uitmaken als ik er niet meer ben. Ga er vanavond denk ik er eind aan maken heb al afscheidsbrief geschreven. Hoop eigenelijk dat jullie iets kunnen inbrengen om het niet te doen.
Datum:
26-11-2011
Naam:
Claudia
Leeftijd:
39
Provincie:
Groningen

Echt niet meer!

Ik ben 42 en heb op een of andere wijze mijn draai in dit leven nooit kunnen vinden.
Heb altijd hard gewerkt, positief proberen te blijven, maar dit leven staat me niet aan. Mijn vader bleek-achteraf-te lijden aan dezelfde ziekte als ik: manisch-depressief, en heeft in februari zelfmoord gepleegd, een half jaar nadat mijn moeder aan kanker is overleden. Beide net 65 jaar oud. Ik begrijp m'n vader zó goed, en ben soms gewoon 'jaloers', hoe gek het ook klinkt. Hij heeft de rust die hij zocht, en die ik maar niet kan vinden. Voel me zó wanhopig en 'klaar' met het leven, dat ik vaak het gevoel heb deze 'strijd te gaan verliezen'. Ook op dit moment zie ik het allemaal niet meer, en hangt het leven als een donkere wolk boven me. Waarom moet een mens per se door, als het er gewoon niet (meer) in zit???? Ik kán het niet langer opbrengen om maar te blijven doen of het leven de moeite waard is, en schaam me daar soms ook best voor: anderen lukt het tenslotte wel.
En tegelijk baal ik ervan dat mensen niet kunnen inzien dat geestelijk lijden net zo erg is als lichamelijk lijden, en dat daar ook nog 's veel meer begrip is wanneer zo iemand het leven niet meer wil.
Het is op, en ik heb het gevoel geen kant meer op te kunnen!
Hoe lang hou ik dit vol????
Datum:
25-11-2011
Naam:
Carolina
Leeftijd:
42
Provincie:
Utrecht

Genoeg!

De laatste keer dat ik me écht compleet goed voelde is al zo lang geleden, dat ik niet eens zeker weet of er daadwerkelijk ooit zo een moment geweest is. Hoe het precies ontstaan is -dat gevoel van duisternis en wanhoop- weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat ik me al jaren vreselijk eenzaam en ... gevangen voel. Alsof ik geen kant op kan. Het werd alleen maar erger toen ik 4 jaar geleden m'n moeder aan kanker verloor. Zij betekende alles voor me. Met m'n vader heb ik geen band en nu mam weg is heb ik niemand meer. Zo voelt het althans. 2 Jaar geleden kreeg ik ook te horen dat ik ms had. Ik probeerde positief te blijven, maar het heeft toch een behoorlijke impact op m'n leven. Op zowel m'n sociale leven als op m'n zakelijke leven. Vooral het idee dat niemand me echt begrijpt is frustrerend. Ik ben 26 jaar, vrijgezel, werk in een winkel en verdien geen cent, zit in de schulden en heb niemand waarbij ik echt mijn hart durf uit te storten. Ik heb wel vrienden, natuurlijk, maar ik wil hun niet belasten met mijn "problemen" en ik voel me schuldig dat ik zulke negatieve gedachtes heb, want er zijn vast mensen die het veel erger hebben, maar toch... Ik kan er niets aan doen. Die negatieve gedachtes, die zijn er en wat ik ook probeer, ze gaan niet weg. Ik voel me een mislukkeling en sinds een tijd is het zo erg geworden dat ik eigenlijk nog maar één uitweg kan bedenken. The easy way out, I know, but it feels like the only way... Waarom ik dit hier neerzet weet ik ook niet. Het is ook niet het hele verhaal, maar meer een korte samenvatting. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen... Ik wil er gewoon mee stoppen!
Datum:
25-11-2011
Naam:
Janie
Leeftijd:
26
Provincie:
Limburg

kan niet meer

heb borderline
eindeloze strijd
kan niet tegen familie zeggen die houden van me
voel me alleen
Datum:
25-11-2011
Naam:
eva
Leeftijd:
30
Provincie:
Utrecht

Machteloosheid, op zoek naar antwoorden

Graag vertel ik voor het eerst in mijn leven alles van A tot Z. In mijn jeugd (tot 12jr) heb ik nooit gemerkt wat er thuis gebeurde als ik sliep of er niet was. Als je dan eenmaal als klein broertje ouder bent geworden (12jr) gaan mensen om je heen sneller denken dat kan ‘hij’ wel horen. Voor mij was ineens mijn zus verslaafd (10jr ouder) en veel later mijn broer ook in de zelfde dat tijd dat dit speelde. Hij is wel ontsnapt door hard werken. Alleen het bestaan ervan op dat moment..broer(11jr ouder). Vooral met mijn broer is het een klap geweest. Omdat hij alles en iedereen omlaag haalde voor van alles. Hij nam het altijd op voor zijn broertje. Hij kocht mijn kleren, hij gaf me eten, hij vechten voor mij. Werkte zich kapot voor iedereen, onderhield iedereen. En ondertussen: me zus liet mijn ouders vechten; vader flink aan het zuipen en opzuipen van geld; fysieke scheldpartijen die steeds meer uit de hand liepen. Ondertussen echt geen idee van de wereld. Begon mijn opleiding, cijfers geen probleem. Alleen de mentor merkte dat er iets was. Na wat getouwtrek legde ik haar alles uit. En zij begreep het maar wilde sindsdien mij als een ‘zoon’ onder druk zetten. Zij wist alles en achteraf was dat ook. Ik stopte met school en ging werken. Was een spook. Genoeg vriendinnetjes, dat wel. Al snel had ik door hoe het werkte. Je moet de ware zien te vinden anders blijf je altijd steken met het zelfde verhaaltje. Ik ontmoette mijn meisje. Vanaf dat moment: nieuwe opleiding door haar, voor haar. Vakanties alsof de wereld niet bestond. Beloftes alsof ik de enige en het beste in haar leven was. Allemaal onwennig maar zoooo fijn. Tot alles als altijd weer terugkomt in negatieve kwesties. Ze maakte het gisteren uit. Ze houdt van me. Is gek op me. Maar kan het niet. Smeek naar een antwoord, al dagen. Ze vertelde dat zij het goed ging maken allemaal. En ik vroeg of alles echt was. Zij zegt van wel. En of ik haar nu echt met rust wil laten. Dan doen we dat maar, toch… Ik droom nu van zelfmoord alsof het, het winnen van de lotto is.

x voor me vrienden
Zij heeft mijn hart en mag hem houden.
Datum:
25-11-2011
Naam:
MK
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

Als god zou bestaan......

dan luister ie niet naar mij!!
Elke avond voor het slapen gaan,vraag ik hem..mij niet meer wakker te laten worden!!
Maar helaas mijn verzoek word niet gehoord!!!!!Weer een nieuwe!!!!!!SHIT
Datum:
24-11-2011
Naam:
RANDY
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.