Levensverhalen (pagina 443)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

is dit nou later......

pfffff waar te beginnen.... dit is de 1ste keer dat ik überhaupt iets neer durf te zetten..want dan is het ook weer zo echt... net als elke dag dat ik weer wakker word.... elke dag de strijd met mezelf... met het leven, gewoon met het dagelijkse leven.. afgelopen dagen ben ik opgenomen geweest in een ziekenhuis op een psychiatrische afdeling omdat ik het leven niet meer zag zitten.... en om heel eerlijk te wezen ben ik het leven nog steeds zat! elke dag dat ik wakker word....word ik geconfronteerd met mijn lichaam...het lichaam dat op 7 jarige leeftijd misbruikt is... en op mijn 12e weer... het lichaam is zo vernield dat ik het al heel lang niet meer zie als het mijne.. ik doe elke dag weer mijn best om het zonnetje te zijn... maar het lukt niet meer... heb niks meer niemand die naast me op de bank zit.. een lichaam dat niet mijn lichaam is.. en het lichaam is ook nog eens ziek!! de ziekte MS geeft ook nog eens een keer een extra belemmering om je "redelijk" te kunnen voelen..
ik ben helemaal geen prater of schrijver..maar dat is vast wel te lezen pfff... oke.. nu gaan wel weer in mijn hoofd HET IS NOOIT GOED! heb het leven redelijk kunnen leven tot 31 oktober 2008 toen kwam de dag dat de diagnose MS werd geconstateerd... dat stopte ik weer in de rugzak die steeds voller werd... maar het ging nog redelijk... toen kwam mijn verjaardag 2 september 2009... in die nacht ( 1 op 2 sept) kreeg ik een telefoontje die de grond onder mijn voeten nog verder weg schopte... die nacht is mijn moeder overleden... oeps foutje... want ze lag in het ziekenhuis voor diabetes eigenlijk alleen om de suikerwaardes omlaag te brengen en daarvoor gebruikten ze natuurlijk insuline maar... en zuster heeft per ongeluk een verkeerde spuit aan de infuus pomp gehangen waar MORFINE in zat..... dus binnen 10 min DOOD! nou dat stoppen we ook weer in de rugzak...niet praten gewoon verder gaan want "ik kan het wel aan" yeah right... maar goed nu zijn we weer een paar jaar verder..het wordt weer donker en duister om me heen want ik heb op de valreep ook nog eens mijn maatje/de ware... hoe je het ook wilt noemen zo ver van me vandaan gedreven dat ook zijn een ander heeft net als met alle andere relaties is gebeurt... en dat zijn er ongeveer 7 geweest... als ze mij niet uit zichzelf begrogen of verlieten dat hielp ik ze wel... en dat is dus ook weer gebeurt... alleen het rare van dit nu is... ik voelde heel veel voor haar, maar heb het nooit durven toe te geven want dat zou betekenen dat ik het waard ben om van te houden... en dat wou ik nooit geloven... en nu ze weg is... mis ik haar, m"n hart is gebroken... altijd zeggen ik ben er voor je hoe/wat/waar/wanneer dan ook.... maar ze is in de armen van een ander en daar kan ik heel moeilijk mee leven... ik zie het niet meer zitten... doe mezelf alleen maar pijn... kan het niet alleen... maar ben eenzaam en alleen.. hulpbehoevend hoe erg ook want ook dat kan ik niet verkroppen!!! psychologen psychiaters helpen voor geen meter want ik weet niet wat het is om te praten.. ik wil niet aan de pillen want ik heb al genoeg medicatie!! dus nu zit ik weer thuis.. heb mezelf ontslagen uit het ziekenhuis en ze lieten me ook gaan ook hahaha ja ze moeten wel want de opname was vrijwillig!! stomme ik.... dus daar zit ik dan 31 jaar en een klote leven maar te zwak om er wat aan te doen, want niks maar dan ook niks werkt mee... en nu.... is dit nou later....
Datum:
22-12-2011
Naam:
zomaar iemand
Leeftijd:
31
Provincie:
Overijssel

Pa

Het gemis dat mijn vader er niet meer is valt niet te dragen. Iedereen reageert op een manier waardoor ik het gevoel krijg dat het allemaal niet zo erg is wat ik door moet maken. Ze zeggen: - je hebt tenminste en leuke vader gehad -er zijn mensen die op veel jongere leeftijd hun vader zijn verloren - praten over hun eigen verlies (maar zij waren veel ouder bv 40 toen zij hun vader verloren !! dat is heel anders)
Ik heb het gevoel dat niemand ziet hoe zwaar dit voor mij is. Mijn vader was geweldig en hij gaf mij alles wat ik nodig had. Ik ben erg op mijzelf en heb geen echte vrienden. Wanneer ik zelfmoord zou plegen laat ik zien hoe erg ik van mijn vader houd en hem mis, dan zouden ze het eindelijk geloven. Nu vergelijken ze mijn verdriet met die van hen (bv huwelijk stuk) maar ik weet dat mijn verdriet 1000 x erger is. Ik ben ook mishandeld en gepest vroeger, maar dat was niets vergeleken bij de pijn die ik nu moet dragen. Ik wil dat mensen kunnen zien dat het echt pijn doet en het niet verzachten . Ik wil de erkenning voor mijn pijn.
Datum:
22-12-2011
Naam:
dochter
Leeftijd:
25
Provincie:
Gelderland

dood beter af

het begon allemaal toen ik al heel jong was ben misbruikt op mn 7de tot 10de door mn oom maar door schaamte durfde ik het niemand te vertellen later toen ik 11 was is mn moeder overleden daar had ik het erg moeilijk mee op mn 18de begon mn haar uit te vallen en op mn 20 was ik zo goed als kaal heb een keer een vriendin gehad die me verliet toen ik kaal werd zocht mn toevlucht in alcohol maar dat helpt ook niet meer als in t begin heb met niemand kontakt leef als een kluizenaar en het ergste is dat ik slecht slaap door nachtmerries dus dood ben ik eigenlijk beter af
Datum:
21-12-2011
Naam:
nabil
Leeftijd:
27
Provincie:
Friesland

anoniem

Ik ben een jongen van 18,
Ik heb alle een paar jaar het gevoel dat ik door niemand serieus wordt genomen en als ik met iemand praat dan vraag ik me af vind die genen mij wel leuk? of luisteren ze wel?

Ik stress me al als ik de trein in stap met een gedachten dat ik iets fout doe dat ik me zelf voor schut zet met andere woorden ik hen totaal geen zelf vertrouwen.
Terwijl ik vroeger onwijs veel zelf vertrouwen had en energie voor tien.
Ik haat het echt dat ik me erg kan stressen daardoor heb ik nergens zin in en voel ik mij telkens slap ik heb nergens zin in.
Ik zit op voetbal ik weet dat ik erg goed ben en dat ik makkelijk kan voetballen in het betaalde voetbal.
Maar door gebrek aan zelfvertrouwen en lusteloosheid kan ik het maar niet bereiken.
Ik weet dat ik het kan maar het komt er maar niet uit en dat is erg frusterend.
Ik ontwijk ook altijd mensen die ik ken omdat ik bang ben dat ik voor de zoveelste keer ga falen of stotteren.
Ik wil een vriendin maar door gebrek aan zelfvertrouwen en verlegenheid lukt het niet.
Ik wil niet dood denk ik,Ik heb wel soms zelfmoordnijgingen in me hoofd maar dan denk ik dit probleem is op te lossen maar hoe?
Datum:
21-12-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Door mijn kind ben ik nog in leven

Ben ik laf? Of een egoïst? Vragen die door mijn hoofd spelen. Ik weet er zelf
geen antwoord op. Ik ben een man van bijna 42. Ik ben altijd een vechter geweest
en liet mij door tegenslagen niet uit het veld slaan. Een slechte jeugd een relatie die na 10 jaar af was gelopen, nog 3 kinderen waarbij ik als vader heb gefaald.
Ik bleef in mijzelf en in het leven geloven. Ik heb nu alweer 10 jaar een nieuwe relatie en hebben wij een kindje samen. Ik hou ziels veel van mijn partner en mijn kindje.
Ik was een tijd zeer gelukkig en had ik zelfs het gevoel dat dit geluk nooit meer over zal gaan.
Ik had een goeie baan en kon ik de stress van mijn baan goed aan.
Nu ik ouder ben merk ik dat ik steeds depressiever word op mijn werk en dat geeft ook heel veel spanning thuis. Ik voel mij steeds minder waard en zelfs waardeloos. Deze omkeer had alles te maken met geld schulden, mijn werk en mijn toekomst perspectieven.
Ik ben mijn vechtlust kwijt. Mijn partner heeft geen begrip en ziet mij ook als een soort van egoïst omdat ik mij steeds meer terugtrek. Wanneer ik alleen ben denk ik steeds over zelfmoord, maar dan denk ik aan die kleine van me en vind ik dat ik het niet kan maken om dit haar aan te doen. Ik ben dus in leven voor mijn jongste kind en niet voor mijzelf.
Mijn kind houd mij op de been, maar de laatste tijd vraag ik mijzelf af voor hoelang nog.
Want ik voel mij steeds minder een vader voor het gezin en heb ik het gevoel dat ik meer een last ben dan een verrijking. Het idee dat mijn gezin veel gelukkiger zal zijn zonder mij zit steeds in mijn hoofd. Ik weet het wel zeker dat ze gelukkig zullen zijn omdat ik vaak van mijn partner te horen krijgt dat ik te weinig doe met het gezin en in het huishouden. Ik ben blijkbaar een blok aan haar been en zitten wij nooit op dezelfde golflengte.
Ik heb al heel wat psychologen gesproken, maar doordat ik dat financieel niet kan bekostigen, kan ik daar niet mee doorgaan. Elke dag ben ik bezig met het einde van mijn leven, maar ook elke dag houd mijn kind mij weer tegen. Ik heb dit een keer met mijn partner besproken en noemt zij mij laf en egoïstisch als ik een eind aan mijn leven zal maken. Ik weet mij dus vaak geen raad. Mijn geest is moe en begint mijn lichaam op de automatische piloot te functioneren.
Iedereen verwacht in dit leven iets van mij en moet ik ook aan een ieder zijn verwachting voldoen, maar het kost mij steeds meer moeite. Ik ben moe en wil stoppen met leven, maar het verdriet die ik achter laat is zo groot, dat ik de stap niet durf te nemen, maar hoe lang hou ik dat nog vol? Ik doe mij best zoals ik mij hele leven mij best al doe om er iets van te maken, maar ik ben bang dat ik ook mijn grens zal gaan bereiken. Het klinkt allemaal wat vaag, maar ik kan moeilijk mijn hele levensverhaal opschrijven, want dat is een heel dik boek, dus hou ik het wat vaag.

A.

Datum:
21-12-2011
Naam:
A
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-holland

depri

Ik leerde mijn vriendin 22 jaar geleden kennen. we zijn in de tussen tijd een paar keer uit elkaar gegaan , maar de liefde en het gemis van elkaar bracht ons weer samen. 15 jaar geleden werd ons leven nog mooier toen onze zoon geboren werd. Wat waren we gelukkig het mooiste wat ons kon overkomen. En 12 jaar geleden werd onze prachtige dochter geboren ons geluk kon niet op. Toen kwam er een kink in de kabel en ben ik 2 jaar op mezelf gaan wonen In de tussen tijd overleed mijn broer aan kanker dat was ook een flinke klap voor mij . Maar ik kwam weer met mijn ex in contact en we hadden weer plannen om weer samen te gaan wonen. Ik had flink geklust aan ons huisje , maar weer kwamen kleine meenings verschillen naar boven en het werd van kwaad tot erger . Ik woon nu even bij mijn ouders , mijn ex is iemand die met idereen over onze problemen praat. Dat heeft mij veel pijn gedaan dat mensen niet meer goeiedag zeggen en zelfs jou de rug toe keren. Maar ook mijn broer en schoonzus heeft ze voor zich gewonnen daar heb ik geen contact meer mee . Ook met mijn moeder heeft ze altijd gepraat en ze houd mijn ex de hand boven het hoofd. Soms denk ik ligt het nu aan mij allemaal , maar dat is niet zo daar ben ik al achter gekomen. Ik hou nog steeds heel veel van mijn ex ik kan haar alles vergeven wat er gebeurt is . Maar ik heb ook dingen tegen haar gezegt die niet zo fijn zijn en dat kan ze mij niet vergeven. Ik had me zelf voor genomen om met haar te trouwen omdat ze dat altijd zo graag wilde . Ik heb 2 kinderen die ik elke min van de dag mis , ik mag ze wel 2 x per week opzoeken van haar . Maar die pijn is ondragelijk denk de hele dag en zelfs nacht aan hun. Ook ik zie het leven zeer zwaar in en ben behoorlijk depri . Ook bij mij zal het een kwestie van tijd zijn , ik weet dat ik mijn kinderen veel verdriet zal doen , ik las een berichtje van een meisje hier waarvan de vader ook zelfmoord gepleegt had. Vind het verschrikkelijk maar zie geen andere uitweg meer. Ik denk dat mijn familie ook zal schrikken maar die zijn zo nuchter dat ze denken nu heeft ie geen pijn en verdriet meer en rust . Ik heb alles een beetje voorbereid en zal van de een op de andere dag vertrekken uit dit ondrachelijke leven. Veel liefst pepper
Datum:
20-12-2011
Naam:
pepper
Leeftijd:
42
Provincie:
Limburg

zelfmoordneigingen van mezelf en mijn beste vriend.

Ik heb een paar jaar geleden problemen met mezelf gehad, k was depressief, vond mezelf lelijk en had geen zelfvertrouwen. Ik had ook problemen met mijn stiefmoeder, steeds maar weer ruzie. Ik wilde dood. Ik heb geprobeerd mezelf te stikken, overdosis medicijnen, polsen doorsnijden echt alles. En niks lukte. Niemand wist hoeveel pijn ik had. Ik liet niemand dichtbij komen. De reden waarom het steeds niet lukte was omdat k van mijn familie en vrienden hield, ook had mijn vader een keer gezegd: 'Als je zelfmoord pleegt is het respectloos tegenover jezelf en tegenover de mensen die van je houden'. Ik wilde me zelfrespect behouden, dus ik heb het niet gedaan. In de afgelopen virer jaar zijn er meerdere dingen gebeurt in mijn leven waardoor ik zo depressief ben geworden:
- ik kon niet wennen aan het idee dat ik een stiefmoeder had, dus kreeg steeds ruzies met haar.
- ik vond mezelf niks waard want ik kon geen eens een vriendje krijgen
- mijn hond overleed
- mijn oma is vorig jaar overleden
- mijn moeder die kent me niet, heeft me broer uit huis gejaagd en ik heb het gevoel dat het niet lang zal duren voordat ik ook weg ben
- met mijn zusje heb ik geen goede band (tweelingzusje)
- mijn vader en mijn stiefmoeder zitten in een scheiding op het moment en mijn vader heeft iemand anders gevonden
- door die scheiding moet ik met mijn zusje bij me moeder wonen waar het dus heel stressvol is
- en ook door de scheiding zie ik mijn broer nauwelijks en mijn broer heeft alcoholproblemen, als hij depressief of gestresst is grijpt hij naar de alcohol
- mijn neef is doodziek en het duurt maximaal 2 jaar voordat hij ook overlijdt
- vrienden hebben me laten stikken net op het moment dat ik ze nodig had
- een andere vriend van me heeft ook zelfmoordneigingen
Ik ben de reden waarom hij nog leeft, als ik er niet was dan was hij allang dood geweest.. Ik heb alles tegen de nieuwe vriendin van me vader vertelt en die vroeg of ze het aan me vader mocht vertellen, ik zei ja en de volgende avond heeft mijn vader alles aan zijn moeder vertelt over zijn zelfmoordneigingen. Hij word nu geholpen. Maar zijn moeder vertrouwt hem niet meer. Ik heb beloofd aan hem dat ik geen zelfmoord zou gaan plegen, maar wat wil ik toch graag dood zijn op sommige momenten. Er hoeft maar iets te gebeuren of ik ben weer depressief zoals nu. Genoeg gepraat.
Datum:
20-12-2011
Naam:
marleen
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Ben ter minaal ziek en wil nog kunnen staan als ik doodga.

Hallo,
'k Ben een man van middelbare leeftijd en terminaal ziek. De enige reden dat ik
de hand aan mezelf sla is, dat ik nog wil kunnen staan wanneer ik doodga.
'k Was altijd een sterke en wilskrachtige man, maar ben het jarenlange vechten nu ècht moe; ik wil als wilskrachtige man ook doodgaan, niet als één of andere van pijn uitgemergelde. 'k Hoop duidelijk te zijn.
Groet, F.
Datum:
20-12-2011
Naam:
F.
Leeftijd:
50
Provincie:
Groningen

weet het niet meer

ik ben al sinds klein vaak down geweest want ik dacht altijd dat ik geadopteerd was op een of andere rede en daar heb ik wel moeite mee gehad en vaak tegen me zelf gezegd dat ik: te lief ben, te zacht, te zwak ben toen ik 15 was werd vaak op school gepest en ik een hokje geplaatst en voel me nog steeds overal buiten zelfs thuis gesloten als ik met mn pa er over wilt praten dan zegt hij: het komt wel goed en gaat wel over en bij mijn moeder: word heel erg bezorgd en gaat elke dag vragen of het wel gaat en ben korte tijd terug gedumpt na 5 jaar lange relatie op afstand alles ging echt super tot dat ze naar de uni ging en ontmoete een jongen en sinds dien praatte ze steeds meer over hem en zij ik dat ze een keuze moest maken en ze koos voor hem en deed mij mega veel pijn want ik was/ben nog steeds op haar verlieft want ze hielp me met alles echt alles en nu komt ze naar mijn toe en kan echt niet slapen want ben bang dat ik over haar droom en door alle situaties heb ik me zelf vaak gesneden en ben ik echt niet bang om dood te gaan en ben er eigenlijk wel heel benieuwd naar en ik miss mijn opa echt heel erg. tijdje terug heb ik een mes op mijn huid net onder mijn borst kast gezet en wou gewoon echt niet meer leven ik kan het gewoon niet aan ik ben overal te lief, te zwak voor
Datum:
20-12-2011
Naam:
Seb m.
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

iedereen laat me in de steek

ik had maar 1 vriendin, en die vriendin heeft me verraden in mijn rug gestoken zij was mijn alles ik kon terecht bij haar als het niet meer ging bij mijn ouders. die hebben ook de grootste haat aan mij ik heb gepraat met mensen maar het gevoel gaat gewoon niet weg ik wil een weg uit het leven maar die kan ik niet vinden.
ik heb hulp nodig of opvang zodat ik mezelf bij elkaar kan schrapen om verder te gaan in mijn huis kan dat echt niet. ik krijg van alles de schuld. ook al is het maar een klein dinggentje zoals de vaat niet opruimen en dan flippen ze helemaal ik kan het niet meer aan. wat moet ik doen?
Datum:
19-12-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.