Levensverhalen (pagina 419)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

hannan

Geen idee waarom ik nog verder zou moeten leven.
Datum:
02-03-2012
Naam:
hannan
Leeftijd:
28
Provincie:
Flevoland

Existentiële redenen

Een verloofde, een huisje en een doctoraatsstudie. Een functionerend lichaam, een sociaal leven en goede gezondheid. Een zorgeloze kindertijd, typische puberteit en iets pokdaliger studententijd. Geboren en opgegroeid in een land zonder oorlog, hongersnood of legerdienst. Wel met gezondheidszorg, vrijheid en welstand. Redenen om vrijwillig uit het leven te stappen, lijken –zeker in vergelijking met anderen hier- afwezig.

En toch.

Er bestaat een existentieel probleem met het bestaan en het menselijk bestaan in het bijzonder. Alle wetenschap en inzicht ten spijt, gaan we met z’n allen ten onder. Elk organisme is in essentie opportunistisch en zal bijgevolg altijd voor zichzelf kiezen. Zelfs zogenaamde altruïsten vormen hun gedrag naar de voldoening die ze krijgen uit hun daden. Liefde is altijd voorwaardelijk, hoe subtiel en goed verstopt die voorwaarden ook zijn. Neurologische beloning, een gevoel van identiteit, eigenwaarde, boetedoening, gunst, of blijdschap ten gevolge van de chemische processen in de hersenen dat ons gedrag bepaalt. Ondanks het altruïsme, zijn we met hoe langer hoe meer op een planeet die het enkele miljarden geleden al niet meer kon bolwerken. Enkele lieden niet te na gesproken, is iedereen is het erover eens dat de wereldbevolking terug naar beneden moet. Maar, net zoals bij de vervuiling en koolstofdioxine-uitstoot, zijn het altijd de anderen die er maar iets aan moeten doen. Het is simpelweg op termijn niet houdbaar.

Anderzijds zijn ook het universum, de aarde en de natuur wrede en grillige plekken. De morele codes die ons worden aangeleerd, worden er niet gerespecteerd. De spelregels, die we met zijn allen breken, gelden eigenlijk enkel voor onszelf. Het is om moedeloos van te worden. De zin van het leven was (en is voor sommigen nog steeds) gewoon overleven. Lang genoeg om de genen weer een generatie verder te sturen. Darwin zei al dat de best aangepasten de meeste overlevingskansen hebben. Diegene met de minste scrupules dus. Dat was vroeger zo, vandaag zo en zal ook wel zo blijven. We zijn daar allemaal een product van, al wil ik het niet zijn. Evenmin wil ik er aan meewerken. Daarom is het moeilijk om me nog te laten afleiden door het beschavingsvernis waarin we moeten geloven. Of erger nog: de fabeltjes die godsdiensten durven te presenteren.

Na een mislukte poging dit jaar een decennium geleden, wacht ik af. Ik wil niet opnieuw door het maandenlange afscheidsbrieven schrijven gaan. Een succesvol familielid van me, stapte enkele jaren geleden uit het leven. Sommigen vonden dat laf en egoïstisch, maar ik was jaloers. Het getuigt van minstens evenveel egoïsme om iemand te dwingen tot leven.

Ik onderga het bestaan en slaag er voorlopig in om mee te draaien in de grote leugen. De ene dag al wat makkelijker dan de andere. Maar de dag dat een ongeluk mezelf of de mensheid decimeert, daar kijk ik reikhalzend naar uit. Overigens sluit ik ook niet uit dat ik genoeg krijg van het wachten en zelf het boek dichtsla.
Datum:
02-03-2012
Naam:
Frank
Leeftijd:
30
Provincie:
België

ik weet het niet meer

In Mei dit jaar werden we overvallen in onze zaak, de oorzaak hiervan was dat mijn man een plantage had.
Wij wisten er niets van dus die overval kwam zo onverwachts.
We waren bang voor ons leven.
Reden voor mijn man waren dat hij zijn zaak zou verliezen, hij had er zo hard voor gewerkt maar door de recessie kon hij het hoofd niet boven water houden.
Na de overval kwam ik er dus achter van die plantage.
Wilde de politie bellen en dat mocht niet.
Mijn zoon was bij een oude werkneemster van mijn man.
Kwam er ook achter dat mijn man mij met haar bedrogen had.
Ik had altijd het gevoel dat ik de enige was.
Mijn leven lag aan diggelen.
Mijn man zei dat hij de plantage wou opruimen maar dat deed hij niet en toen de politie vlak erna binnen viel was ik een verdachte en een slechte moeder.
Tot overmaat van ramp moest ik ook nog een tijdje bij die vrouw wonen.
Ze was de enige die ons met poezen nam.
Ze vertelde me on geuren en kleuren over hun samen en wat mijn man haar vertelde over onze intieme dingen.
Dat alles waar mijn kinderen bij waren.
We kwamen in een daklozen centrum terecht en mijn man een tijdje in de gevangenis.
Naderhand raakte ik in een diepe depressie en wilde mijn leven beeindigen.
Ik kwam op de psychiatrie en kreeg medicijnen.
We waren niet meer verzekerd en ik kon het niet betalen.
Mijn man klaagde dat het huis niet genoeg werd opgeruimd en hij ging weg.
IK poest wel elke dag maar mijn kinderen en man steken geen poot uit en laten alles rond slingeren.
Ik ben alles kwijt aan hem. geld, mijn trots en waardigeheid.
Ik voel me niks, hij zeft ook s
Datum:
02-03-2012
Naam:
marianne
Leeftijd:
49
Provincie:
België

Leegte

Op dit moment ben ik voor me gevoel alles kwijt wat eigenlijk ook zo is,ik en hij beiden aan de drugs,ik heb eerlijk aan instanties gezegd ik kan de zorg niet meer aan van me dochter van toen destijds net 3.Zij wilde liever bij papa wonen.Ik dacht wat het beste is voor haar,waar zij gelukkig van word ik kan haar niet dwingen.Ik zie haar 1x per week en me leven is sinds ruim 2jaar doelloos het gat waar ik in zit kan het niet typen.heb en persoonlijkheidsstoornis en manisch depressieve episodes,waar ik vooral in de weekenden eenzaamheid en de dag dat ze weer bij pap trug gaat.dan voel ik me leeg ze mist me zegt ze en dan voel ik me een rotmens.Ik sta er echt 100% alleen voor geen ouders,geen vrienden geen familie noppes nada.sociaal isolement vanwege lichamelijke beperking werkloos dus doelloos.Geen dromen meer depressie in zijn volle glorie.Iedere dag die voorbijgaat wordt het erger.Woon op mezelf maar kan met niemand over me gevoelens praten.Ben bijna 27 maar voel me niet zo oud meer worden.Alle jaren ellende hebben zijn vruchten afgeworpen.Mis me kind dit gevoel is ondraaglijk haar niet meer te verzorgen om me heen te hebben.Alles wat ik heb stelt niks voor maar heb me kansen gehad.Ik weet alleen en verknipte jeugd en ouders die je uitbuiten narcisten.Je steken op je pijnlijke plek trappen na dat is wat ik van de mensheid in me 26 jaar heb gezien.Al vlucht je uit en vervuild nest en een geweldadig huwelijk,de nasleep die volgt is erger langduriger en pijnlijker als 100messteken in je donder.Vooral als je geen juiste milieu om je heen hebt.Hopelijk zal niemand zich voelen als dat ik me al jaren voel want dat wens ik me ergste vijand niet toe.Ik hoop dat haar papa en zij het beter zullen krijgen als ik heb gehad.Ik heb het opgegeven tis nu wachten totdat me hoofd echt de boel overneemt en me eindelijk laat verlossen van me slapeloze nachten piekeren piekeren en doordraaien.En hersenpan kan je leven aardig verzieken als er verkeerde dingen op staan geprogrammeerd,resetten is nog niet mogelijk.Sterk zijn gaat tot bepaalde hoogtes.Hopelijk zal me mooie meisje het later beter snappen en vrede hebben met hoe het zal zijn.Maar voor en ander kan ik niet meer lijden helaas de geestelijke pijn is als en bevalling tussen je oren.
Voorkom allen hoe ik ben geworden op tijd ingrijpen.Liefde en geborgenheid is de sleutel tot geluk.Liefs
Datum:
01-03-2012
Naam:
Leeuwtje
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

rapport

help me ik heb deze maand super hard gewerkt voor mijn rapport soms wel tot 00.00 en mijn vorige rapporten had ik alty 80 en nu blijkt mijn procent 60 te zijn mijn mama zegt da ik miss poestvrouw ga worden en dak hten ooit ver zal schoppe enzo ik doe super hard mijn best en toch lukt het niet mijn oma blijft er geluk rustig bij en zegt dat ik op een andere manier moet gaan studeren ik heb er al tientalleen uitgeprobeerd maar toch lukt het niet en mijn mama zegt da ik waardeloss ben voor school dus zou ik beter zelfmoord plegen maar hoe?
Datum:
29-02-2012
Naam:
Dietlinde
Leeftijd:
12
Provincie:
België

zelf moordpogingen

hallo mijn verhaal is dit

ik wil zelfmoord plegen omdat ik teveel gezeik en gezeur heb
me leven is gewoon kapot gemaakt
me hart is totaal gebroken ik hou zielsveel van iemand anders maar me ex is terug en nu is alles kapot en me ouders willen hebben dat ik verder ga met me ex maar ik wil da niet hoe kan ik zo iets oplossen me ouders mogen me ex graag maar ik mag hem niet ik hou van iemand anders maar die is wat ouder dan mij me leven heeft geen zin meer me leven is echt kapot en ik ben waarschijnelijk zwanger van die man waar ik dolgraag mee verder wil maar dat word dus tegen gehouden ik word gewoon gedwongen om verder te gaan met me ex maar dat wil ik niet het is gewoon over tussen mij en me ex klaar maar ik moet hoe dan ook verder gaan met me ex en dat wil ik gewoon niet wat moet ik er nu tegen doen
Datum:
29-02-2012
Naam:
onbekend
Leeftijd:
26
Provincie:
Anders

snijden

Ik snij mezelf in mijn arm ik heb al vaak gedacht om mijn polse over te snijde maar doe het tog niet. Ik wil soms zo graag zelfmoord plegen maar dan helpt de steun van mijn vrienden. Maar zo kan ik echt niet blijve leven ik ga zo hard kapot van binnen dus kan iemand mij helpen en zeggen wat ik moet doen want heb er spijt van dat ik het heb gedaan ? xx
Datum:
29-02-2012
Naam:
Yana
Leeftijd:
13
Provincie:
België

wat heeft het nog voor zin

wat heeft het leven nog voor zin
alles zit me tegen.
zit in schulden heb geen werk amper nog vrienden door me ex. alles doet me zeer werk schiet niet op zou werk krijgen we zijn 1 jaar verder nog geen werk het lijkt om niemand naar me om kijkt me ouders zeiken over geld ze vragen niet meer hoe het met me gaat nee ze willen alleen maar geld zien als ik met geld kom vinden ze het goed wat zijn dat voor ouders dan ?
normaal huil ik nooit maar door dit gevoel van leven wat ik nu heb kan ik elke dag wel huilen en het is niet dat ik zelfmoord wil plegen maar het gedachten van was ik er maar niet meer geen pijn gene last meer heb ik nu eindelijk rust, ik zie geen uitweg meer door die problemen ik hoop dat er een dag komt dat alles hopelijk goed komt ik kan het niet meer
Datum:
29-02-2012
Naam:
justus
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Ik kan niet meer..

Mijn moeder heeft pas besloten om mij in een internaat te doen. Daar moet ik komende maandag naartoe. Ik heb vaker ruzie met haar. Ook met mijn vader. Ik mag helemaal niks van mijn vader en ik wil gewoon van mijn leven af.
Datum:
29-02-2012
Naam:
R
Leeftijd:
12
Provincie:
Limburg

Op

Ik kan niet meer.
Datum:
29-02-2012
Naam:
Sss
Leeftijd:
37
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.