Levensverhalen (pagina 341)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik wil hier niet meer zijn.

Na 7 maanden gelukkig te zijn met wat voor mij leek ' het perfecte vriendje ' heeft hij het laatst uitgemaakt na een ruzie.
Ik mis hem en hij wilt me niet terug, alles gaat gewoon fout. Me zus die diabetes heeft. Me vader die de ziekte van Menere heeft. Me moeder heeft het aan haar schildklier. Mijn opa overleden aan kanker. En me oom laatst aangereden. Ik zie het echt allemaal niet meer zitten echt alles gaat fout. Vanavond wil ik een boel pillen slikken zodat ik er niet meer ben. Hopelijk word het beter.
Datum:
10-12-2012
Naam:
Bodine
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Aansteller

ik zit nu al bijna ruim een halfjaar in een zorg instelling 24/5 (weekends mag ik naar huis) ik ben depressief had problemen met naar school gaan, laatst zei mijn hoofdbehandelaar dat het veel beter ging met me nu dan toen ik thuis zat, wist die klootzak maar dat het juist andersom is ik denk nu elke dag aan zelfmoord, niemand weet het, ze zullen me vast een aansteller noemen, ik voel een een wilde vogel gevangen in een kooi, waarom kunnen ze me niet gewoon los laten? waarom?
Datum:
10-12-2012
Naam:
Lisa
Leeftijd:
16
Provincie:
Friesland

mijn verhaal

Ik vertel mijn verhaal hier: Ik ben vanaf het eind van groep vier tot het eind van de 1e klas gepest omdat ik anders ben dan de rest. Ik heb namelijk pdd-nos, en reageer dus anders dan normale mensen. Ik heb een zelfvertrouwen opbouwende cursus gedaan dat hielp een tijdje maar daarna ging het weer slechter. Nu ben ik alleen nog maar depressief en denk regelmatig na over zelfmoord plegen, zelf ben ik te laf om zelfmoord te plegen. Mijn ouders weten niks van mijn gedachten over zelfmoord. Ik heb het aan een vriendin verteld maar verder weet niemand het. Ik weet niet hoe het nu verder moet.
Datum:
10-12-2012
Naam:
Rosanne
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

eezaamheid

Ik ben erg eenzaam, vooral in het weekend zie en spreek ik niemand. Heb geen kontakt meer met mijn zoon en kkleinkinderen, komen hooguit 3keer per jaar, wonnen vlakbij, het hoeft niet meer van mij.
Datum:
10-12-2012
Naam:
wanhopig
Leeftijd:
80
Provincie:
Gelderland

Desperate !

Ik ga al meer dan een jaar met een vent 8jaar ouder als mij. In het begin was dat heel wennen want hij was helemaal niet wat ik wou en ineens werd ik heel erg verliefd op hem waar ik tot de ondekking kwam dat het allemaal een leugen was dat hij geintereseerd was in mij, hij bleek een getrouwde kerel te zijn. Maar op dat moment was ik al zo verliefd, dat loslaten zo moeilijk was. Hij begon dan te vertellen, dat hij ging scheiden van zijn echtgenoot en dat ik me druk moest maken om niks. Oke 3maanden verder nog steeds niks, maar alles ging we'll steeds beter tussen ons. Toen ben ik voor 2maanden weg geweest, werden gevoelens nog sterkerr gewworden tussen ons. Ging we'll 1x vreemd waar hij zo pissed om werd dat hij me zelfs dood wou maken. Het is toch weer goed gekomen, maar hij is nog steeds niet gescheiden en ik kan hem niet laten ik hou te veel van hem. We zijn een jaar verder en het lijkt steeds meer alsof dingen nu verkeerd gaan steeds. Heel veel mensen die ons relatie stuk wil maken. Stomme onbewuste fouten die er gemaakt word door ons. Waardoor we erge ruzies krijgen het lijkt steeds meer alsof we pech krijgen deze dagen samen. Heb dan ook al zeker 2maanden de neiging om mzelf dood te maken. Zie het niet meer zitten, ik wil met hem zijn en ik voel me gelukkig met hem maar als hij niet alleen van mij kan zijn en het me niet gegunt wordt wil ik nite meer leven !
Datum:
10-12-2012
Naam:
Laura
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

gevoelig

Beste..,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Al lange tijd is het leven een groot gevecht waarvan ik voel dat ik het niet kan winnen om door te gaan. Sinds ruim 3,5 jaar is de relatie met mijn allerliefste maatje uit, een vrouw die eerst mijn hartsvriendin was voordat we een relatie kregen met elkaar. Beiden niet lesbisch, beiden gevallen voor een persoon, we waren zo gelukkig. Tot die ene dag dat zij er uit het niets een punt achter zette zonder reden en mij nooit meer wilde zien. Hoe ik ook contact heb geprobeerd te zoeken en geprobeerd heb haar helemaal los te laten het lukt me niet en zij lijkt nooit meer contact te willen met mij. Zonder een vaste baan, een appartement met een gestoorde bovenbuurvrouw boven me, geen vertrouwen meer in mensen en vrienden die ik los heb gelaten..het voelt dat ik er binnenkort uit ga stappen. Ik kan het niet meer aan en al besef ik mezelf heel goed dat ik mijn moeder intens verdrietig ga maken, ik kan niet anders dan deze harde, onverklaarbare wereld de rug toe te keren. Wat kun je je eenzaam en onbegrepen voelen in een wereld als deze. Ik zou willen dat ik nooit hier gekomen was en dat ik niet al dit verdriet had hoeven meemaken. Het wordt tijd om voor mezelf te kiezen, niet meer te hoeven denken wat anderen hiervan zullen vinden en gewoon te gaan, net zoals ik ooit gewoon ben gekomen. Ik weet niet waarom, maar ik wilde dit hier plaatsen. Het gaat een ieder goed, Lonely.
Datum:
09-12-2012
Naam:
lonely
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

Het is zoals het is

waar zou ik beginnen. toen ik geboren was had ik al 2 halfbroers die tot ik 6 jaar was bij ons waren. Van de een op andere dag waren ze er niet meer.
Van kinds af aan tot ongeveer 14 jaar mishandeld geweest door mijn vader. Ik heb mijn ouders ook vechten over de vloer zien rollen.
4 jaar geleden ging opeens de telefoon. mijn opa en oma waren verdronken.
vorig jaar de scheiding van mijn ouders. mijn vader had een ander. De buurvrouw. Hij heeft mij veel voorgelogen, ik moest dingen verzwijgen tegen over mijn moeder. heel veel gedoe. Heb nu geen contact meer met mijn vader.
Mijn andere opa en oma, heb ik niks naar en heb vorige week daar contact mee verbroken.
Mam heeft een nieuwe vriend. Gun ik haar heel erg, maar ik merk dat ik niet meer zo belangrijk voor haar ben.
3 jaar geleden stond opeens mijn half broer op de stoep. hebben weer contact. hij blijkt bordeline te hebben en hoor nu niks meer van hem.
Mijn zusje heeft zelfmoord neigingen is verkracht en het huis uit gegaan. hoor niks meer van haar.
Ik zelf heb mijn hele leven al voor een plekje moeten vechten. Dingen zijn mij nooit echt komen aanwaaien. Ik heb altijd mijn mannetje moeten staan omdat ik bij elke sport/ school klas de jongste was.
Ik heb veel pesterijen over mij heen gekregen maar ben hier alleen maar sterker uit gekomen. En weet zo heel goed wat ik wel en niet wil.
Het enige is ik ben wel alleen nu. gewoon helemaal alleen. Hier baal ik wel van. Ken genoeg mensen maar mijn enige vriendin zit nu in het buitenland.
Ik weet dat ik sterk ben om ook dit te overwinnen, maar ik ben gewoon moe om mij steeds weer te bewijzen.
Ik heb de laatste tijd heel vaak van ik wil rust hebben en maak er een einde aan. Mijn nichtje heeft ook zo haar rust gepakt en zichzelf opgehangen.
Ik wil niemand er verdriet mee doen. Maar ik ben gewoon moe.
Als ik het doe weet ik zeker dat andere mensen zichzelf de schuld ervan gaan geven en dat wil ik niet. Ik ben blij dat ik dit allemaal heb meegemaakt want het heeft mij wel de sterke persoon gemaakt die ik nu ben. Alleen ik wil een x rust na 21 jaar. een keer geen zorgen hebben. een keer liefde van iemand krijgen. weten dat ik er mag zijn.
ik geef dit ook regelmatig aan, maar helaas doet mijn moeder er niks mee en heeft ze er steeds excuses op.
ik ben nog heel erg aan t denken wat zou ik doen.
Datum:
09-12-2012
Naam:
loraine
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

Help me....

Ik kan niet meer, ik wil er een eind aan maken op een manier wat geen pijn doet... Wat moet ik doen??
Datum:
09-12-2012
Naam:
Danny
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Hoe moet het verder

Ken je dat gevoel dat je echt denkt dat je nutteloos bent. Terwijl je wel beseft dat je mensen om je heen hebt die om je geven en je willen helpen. Maar het is op en punt gekomen dat die mensen mij niet meer kunnen helpen. Ik ben helemaal leeg gezogen, helemaal uitgeput. Zo diep in mijn gedachten, geen uitweg zien. Mijn moeder is overleden op mijn 14, geen vader die naar je omziet. Ook mijn leven voor mijn 14 stelde niet veel voor, dronken vader elke dag en een moeder die geen uitweg ziet en niet durft te scheiden van mijn vader die haar sloeg. En ik die als klein kind niets kon doen, hulpeloos toe kijken hoe mijn moeder overslaan werd, misbruikt werd en vernedert werd. Op u 14 al te moeten zorgen voor een heel huishouden omdat u vader geen kloppen kan. Verplicht volwassen worden omdat jij moet zien dat alles klaar staat, dat alles geregeld is. Alleen het graf van mijn moeder moeten kiezen zonder mijn vader aan mijn zijde. Het is hard om na twee maanden dan aan de kant geschoven te worden omdat er al iemand nieuw in mijn vader zijn leven was. Mijn mama al volledig uit het leven van mijn vader. Dan mijn tante ( die als een moeder voor mij was) Zomaar weg, dan de nonkel die als een vader voor mij was, verslaafd aan de drank en poging tot zelfmoord op zijn lijstje staan. Hem moeten gaan bezoeken in het ziekenhuis, hard. Zelf geen tijd gehad om iets te verwerken, psychologes die geen klote kunnen. Scholen die ik beu ben, mensen die ik kots beu ben. Nergens alleen kunnen zijn, iedereen die zich blijft moeien. Mijn gedachtes niet vrij kunnen krijgen, niet alles op een rijtje kunnen zetten. En toch na alles een fantastische grootmoeder, beste vriendin en vriend hebben. En toch kunnen zij allemaal mij niet meer helpen, of toch momenteel niet. Ze doen hun best, maar ik vind geen uitweg. IK moet er een vinden want anders wordt dat mijn dood ...
Datum:
08-12-2012
Naam:
Evi
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Zo moeilijk

Hallo,

Ik ben roxanne en ik ben 18 jaar.
Toen ik 15 was kreeg ik een relatie met Bas.
Ik heb 2,5 jaar verkering met hem gehad. Het liep niet altijd goed; we hadden veel ruzie en er was geen vertrouwen omdat we allebei vaak vreemd waren gegaan. Maar we kwamen toch elke keer weer terug bij elkaar. Totdat ik een jongen ontmoette waarvan ik dacht dat hij het allemaal goed voor elkaar had. Ik kende hem eigenlijk al langer via mijn zus. Hij had een mooie auto en had een vaste baan (maar geen opleiding). Ik ben nooit echt verliefd op hem geweest maar heb een relatie met hem genomen om Bas te vergeten. Sinds kort is het uit omdat ik naakt foto's heb gestuurd naar een jongen die we beide kennen. 2 weken geleden is het zo uit de hand gelopen dat ik hem heb geslagen. Hij heeft alles tegen mijn ouders gezegt en ze zijn heel erg kwaad. Ik mag niet meer weg en ik moet naar een psycholoog. Ik mag zelfs niet naar de verjaardag van m'n beste vriendin. Terwijl we die al maanden voorbereid hebben. Ze word 21 dus het word een groot feest. Ik heb sinds dat het uit is wel weer contact met Bas en hij is nog net zo verliefd op mij als ik op hem. Alleen tussen Bas en mij is er ook zoveel gebeurd dat mijn ouders het niet meer accepteren als ik wat met hem krijg. Wat moet ik doen? Hij is ECHT de liefde van mijn leven. En hoe moet ik het oplossen met mijn ouders? Ik voel me waardeloos, nutteloos, en niet geliefd. Ik heb mijn ouders al vaker teleurgesteld en wil ze dit niet aan doen. Ik heb de keus gekregen; of meewerken met de psycholoog, of je gaat hier weg en dan willen we nooit meer contact met je. Mijn vader zit aan veel medicijnen en heb er meerdere keren aan gedacht om ze allemaal in te slikken en er een eind aan te maken. WAT MOET IK DOEN? Ik voel me zo kl*te!!!'
Datum:
08-12-2012
Naam:
Roxanne
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.