Levensverhalen (pagina 29)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Leven vol lijden

Op 14 jarige leeftijd werd ik dakloos. Werd thuis misuikt en mishandeld en jeugdzorg die zijn hun naam niet eens waard. Maar opgeven wou ik niet. Ik ging met de kermis mee. 4 jaar lang 16 uur werken en slapen en spaarde zo een budget om me leven op poten te krijgen. Ging terug naar mijn geboorte plaats kreeg een baan en kocht een huis met mijn partner. Helaas duurde dit lang. En na lang getouw trek stond ik weer met me koffers op straat na 5 jaar zwerven en nadenken wederom geprobeerd me leven te hersten. Ik zocht hulp ging 5 jaar de sanering in en volacht dit. maart 2018 was ik schulden vrij kreeg een kamer en toen werd ik ziek. Elke dag helse buikpijn. De ontstekingen in mijn maag en darmen konden niet medisch verklaard worden dus zou het tussen me oren zitten. Helaas vond de psycholoog dat vergezocht en stuurde mij naar de dokter terug. Dit duurt nog steeds voort van het kastje naar de muur. Kan nu me huishouden niet meer doen en heb me al 6 maanden niet kunnen wassen en geen schone kleren. Ook is mijn leefomgeving behoorlijk slecht. Heb geen kook gelegenheid. Geen douche. Elke dag veel pijn waardoor ik alleen nog op bed lig. Heb euthanasie aangevraagd maar dat is afgewezen omdat ik niet aantoonbaar uitzichtloos leid. Heb de arts de psycholoog zelfs de politie verteld dat ik niet meer kan door de pijn en eenzaamheid. Al 38 jaar vecht ik voor mijn gevoel en ik ben op. Vanavond zet ik mijn plan in en mensen zullen mij laf vinden maar ik ben ook maar een mens. De Nederlandse staat is niet zo mooi als dat er verteld word. De zorg al helemaal niet. Dat een ander mij ziet gaan en dit zijn hele leven mee moet dragen heb ik ook niet gewild maar ik heb geen andere keuze. Waarom vertel ik dit allemaal. In de hoop dat dit ergens terecht komt waar men er wat mee doet dat een ander niet hoeft door te maken wat ik heb gedaan.
Datum:
13-12-2020
Naam:
Jerry
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland

Tweestrijd

Ik ben op een punt aangekomen dat ik niet meer weet of ik nog verder kan of wil. Eigenlijk wil ik gewoon leven, mogelijkheden zien.
Ik ben in mijn jeugd erg gepest, dat ging door tot twee klassen van de middelbare school. Ik was erg mager en anders, teruggetrokken. Ik ben ook beschermd opgevoed. Op school voelde ik mij anders. Ik kon niet goed meekomen, ik had toen al veel spanningen en angsten daarover. Ik trok mij terug in fantasieën. Thuis kon ik daar niet over praten. Ik piekerde veel. Na mijn schooltijd begon het volwassen leven. Ik ging uiteindelijk op mijzelf wonen en ik moest alles zelf leren doen. Contact maken buiten werk vond ik moeilijk. Ik was wat dat betreft onvolwassen. Ik was bang voor de afwijzing van anderen en dat heeft mij enorm beperkt. Mijn zelfbeeld is erg negatief. Ik wilde dolgraag vrienden maken, mensen leren kennen, maar hoe je dat doet wist ik niet. De plek waar ik woonde was ook stil en ongezellig. Tegen collega's loog ik dat ik vrienden had, en soms een vriendin, maar ik was thuis altijd alleen. Vaak had ik het gevoel dat het leven aan mij voorbij ging. Op jonge leeftijd werd ik ook nog kaal, iets wat mijn zelfvertrouwen verder raakte. Dat was een periode waarbij ik mij heel erg terug trok en mij van binnen dood eenzaam voelde. Ik dacht vaak aan zelfmoord. Door aan mezelf te werken en te gaan sporten kon ik toch mensen leren kennen. Ik bloeide op, verhuisde naar een gezelliger omgeving en ik leerde een paar fijne vrienden kennen. Ik sportte in die periode heel veel en was continue bezig om mijn lijf acceptabel te maken. Echt geloof in mijzelf had ik niet, maar doordat ik door het sporten mij sterker voelde durfde ik meer. Een vriendin zoeken was lastig voor mij, ik had geen ervaring en ik was er ook bang voor mij kwetsbaar op te stellen. Omdat ik graag iemand wilde ontmoeten en nieuwe dingen wilde ervaren ben ik heel veel dingen gaan ondernemen. Dansen, muziek maken, theater veel dingen die buiten mijn comfortzone lagen. Toen leerde ik mijn eerste vriendin kennen. Ik was bleu en bang, maar ze was lief en ik voelde mij goed met haar. Ik was blij en gelukkig met haar ,we ondernamen leuke dingen samen en ik genoot. Na 1 jaar samenzijn werd zij ziek en binnen 1 jaar overleed zij aan leukemie. In die periode van ziek zijn heb ik veel angsten zorgen en verdriet gehad. Ook liefde. Na haar overlijden wilde ik dolgraag de verbinding met mijzelf en anderen. Door op de ingeslagen weg van leuke dingen doen en genieten van het leven. Intussen was ook mijn vader overleden. Ik leerde daarna mijn tweede vriendin kennen. Ik was blij met liefde in mijn leven. Ik ging voor mij nieuwe dingen doen, meer voelen. Helaas liep de relatie stuk omdat wij in een andere levensfase zaten, zij was ouder en meer volwassen. Net na het uit elkaar gaan kwam ik er achter dat ik herpes van haar heb opgelopen. Op dat moment stortte mijn gevoel van eigenwaarde in. Ik voelde mij onzeker over mijzelf en ik werd somber over de toekomst. Van buiten was niks te zien, maar van binnen voelde ik mij alleen en eenzaam. Ik heb voor mijzelf een veilige plek thuis gecreëerd door veel te verbouwen en ik ging veel dingen ondernemen. Ik probeerde mij te richten op dingen die ik leuk vond waaronder muziek maken. Ik wilde graag in bandjes spelen, wat ook is gelukt. 5 jaar geleden kreeg ik ineens gehoorproblemen die erfelijk blijken te zijn. Hierdoor ontwikkelde ik een piep in mijn gehoor en ook werd ik overgevoelig voor geluiden. Tegelijk overleed mijn moeder aan MS en door alle stress werd ik overspannen. Op dat moment ben ik door een diep dal gegaan. Voelde mij alleen en angstig, ik zocht naar manieren om toch wat van mijn leven te maken. Opnieuw ben ik dingen gaan zoeken die nog wel gingen. Ik ging veel dansen en bleef ook sporten. Zocht afleiding in het contact met vrienden. Van binnen verlangde ik enorm naar liefde en intimiteit, maar was ook somber. Vorig jaar werd ik verliefd op een collega, het was wederzijds, wat ik super leuk vond en ook spannend. Het ging snel en ik verwachte er achteraf teveel van. Van haar kant bleef ze op afstand en twijfelen. Door mijn gevoel van verliefdheid ging ik erg mijn best doen, over mijn eigen grenzen heen. De onzekerheid over mijzelf kwam heel erg terug. Ik was ook al bezig met het zoeken van een nieuwe woning. Net in die periode van onzekerheid en spanning heb ik een huis gekocht op een rustige plek waarover ik enorm twijfelde. Ik voelde mij er niet goed en heel alleen. Binnen 6 maanden ben ik terug verhuisd naar mijn oude buurt. Ik heb geld verloren en ook is al het opknapwerk wat ik in het oude huis had gestoken weg. Ik werk deels weer, maar ik wordt ook geconfronteerd met mijn collega en mijn gevoelens. Ik ben angstig en depressief en mijn vrienden die mij geholpen hebben begrijpen mij niet. Mijn energie is op.
Ik heb ondersteuning bij de GGZ om van mijn angsten en depressie af te komen. Ik heb psychische klachten en ik heb geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Ik vind het heel moeilijk nog lichtpunten te zien op dit moment. Ik heb het gevoel dat ik terug bij af ben met mijn angsten en eenzaamheid en dat ik geen toekomst heb. Mijn zelfvertrouwen is weg. Ik ben radeloos en ik heb geen hoop dat het beter wordt.
Datum:
09-12-2020
Naam:
Almuric
Leeftijd:
53
Provincie:
Gelderland

Waarom

Ik ben doodongelukkig getrouwd.
Het is kiezen tussen mn man en mn dochter.
Kies ik voor mn dochter moet ik scheiden maar ik ben bang voor mn man.ik zie geen andere uitweg.als ik ermee stop zal t voor mijn zoon heel moeilijk zijn en mijn ouders.ik leef al lang niet meer voor mezelf.op de lange duur is dit beter voor iedereen.
Datum:
16-11-2020
Naam:
Ladyx
Leeftijd:
46
Provincie:
Friesland

Ik zie het leven niet meer zitten

Ik heb gewoon het gevoel dat ik overal een mislukking in ben. Het leven is saai en echt te vermoeiend. Ik heb super veel stress, maar ik doe er niks aan en dat maakt mij kapot. Voor mijn ouders ben ik het meisje die alles goed doet, maar diep van binnen wil ik gewoon dood. Niemand om mij heen zou dat denken van mij, maar ik ben het zat. De manier hoe het leven werkt, hoe ik elke dag naar school moet en moet leren zie in gewoon niet zitten. Als ik geen goede familie had was ik er al lang niet meer. Ik wil gewoon niet meer leven, maar ik durf er ook niet met andere mensen over te praten vooral niet mijn familie. Ik heb het gevoel dat ze gaan denken dat ik een grap maak en dat ze het aanstellerij gaan vinden, maar ik wil gewoon niet meer leven.
Datum:
14-11-2020
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Ik wil gewoon dood

Van mij mag het vandaag al afgelopen zijn. Ik wil gewoon dood. Niet al te pijnlijk graag. Ik heb al voorbeelden genoeg gezien van mensen die pijnlijk dood gingen.
Datum:
07-11-2020
Naam:
Pieter
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-brabant

Niet goed genoeg

Ik wil er gewoon bij horen ik ben heel mijn leven gepest en zelfs op werk voel ik me niet geliefd. Ik probeer net zoals de rest te zijn maar ik voel me niet geaccepteerd. Het lijkt alsof ik geen plek heb op deze wereld en daarom wil ik uit het leven stappen.
Datum:
06-11-2020
Naam:
Rebecca
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Gewoon weg die pijn

K heb veel fouten gemaakt. Mijn ouders hun vertrouwen ben ik hierdoor kwijt. Maar doordat het thuis niet lekker gaat heb ik niemand om mee te praten. De pijn die ik voel moet gewoon weg.... ik wil mijn ouders en familie niet geen pijn doen
Datum:
02-11-2020
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Gewoon normaal

Hallo allemaal,

Mijn naam is Tim en ik ben 14 jaar oud, ik heb al best wel lang zelfmoord neigingen omdat ik altijd werd gepest en geen enkele vriend had. Ik wil hierop een tip geven aan iedereen die ook last hiervan heeft, pleeg geen zelfmoord want later ontmoet je waarschijnlijk betere mensen zoals ik. Dus mijn advies is om er gewoon even doorheen te bijten zoals ik,en ik weet dat het lastig is maar probeer het.
Datum:
17-10-2020
Naam:
Tim
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

Het word alleen maar slechter

Hallo, ik ben een meisje van 16 jaar oud en wil dood
Mijn leven word alleen maar slechter van groep 3 tot groep 8 ben ik de hele tijd gepest en niet een beetje ook. Toen kwam ik op de middelbare ik dacht dat ik voor het eerst vrienden kreeg niet dus deze mensen bleken dus te roddelen over mij en er waren andere kinder die mij weer zaten te pesten. De docenten en leeraren deden er nooit wat aan ook al kwam je maar steeds bij ze. Zo doende ben ik mij wezen snijden op mijn armen,benen en buik. Ik kreeg toen een vertrouwings persoon maar die kwam de afspraak en nooot na en was er nooit. Nu zit ik op het mbo. Ik ben geuikt door de jongen waar ik ziels veel van hield . En ben verkracht door een andere collega nu ben ik mijn baan ook kwijt dus een goede start voor mijn aller eerste jaar mbo corona helpt ook niet mee. Ook zei mijn oer dat die mij nooit wat aan zou doen hij heeft mij nu aal heel vaak bedreigt en heeft een poging tot wurgen gedaan. Ik heb met niemand meer contact iedereen haat mij. Niemand houd van mij. Ik zie mijn familie nooit meer,mijn ouders lopen maar te zijken, mijn oer die snauwt steeds naar mij ik kan dit niet langer meer aan. En wil weg ik hoor hier niet thuis en heb ook geen reden om hier nog te blijfen.b
Datum:
14-10-2020
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Groningen

lijdensweg

als je leven een eindeloze pijnlijke lijdensweg is dan moet je je gewonnen geven is hard maar wel de waarheid ik stop ermee bye bye
Datum:
04-10-2020
Naam:
henk
Leeftijd:
55
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.