Levensverhalen (pagina 1803)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Tja

Sommige mensen lijken hun verdriet en pijn te kunnen delen. Ik kan dat niet. ik lach, ben populair, de toffe meid. Maar ik wil niet zijn wat ik ben. Ik wil niet die vrouw zijn met dat lekkere lijf dat alleen goed is om seks mee te hebben en om mee te lachen. Ik voel me kapot en moe en verdrietig. Ontzettend verdrietig, en ik kan nog niet eens huilen ook. Alles is van binnen opgekropt. Steeds vaker denk ik aan zelfmoord. Toen ik vanavond met mijn vriend aan de telefoon sprak en ik weer vrolijk aan het lachen was, haatte ik mezelf. Dat nooit meer!
Datum:
22-11-2005
Naam:
rian
Leeftijd:
45
Provincie:
Zuid-holland

dag wereld

ik verstop me al m'n hele leven in een droomwereld, tot k weer eens besef dat ik de realiteit onder ogen moet zien ... Dat ik wakker moet worden uit mijn hoop en dromen
ik dacht heel eventjes dat ik ook recht heb op geluk, of laat ik t anders formuleren, niet ongelukkig hoef te zijn
maar als ik t dan weer eventjes aandurf om realistisch te zijn, weet ik dat ik er altijd alleen voor zal staan. voor de wereld draag ik een masker, een vrolijk masker, niemand kent m'n echte ik ... ik ben t happy persoontje die altijd wel raad weet ...
ik kan niet meer ... ik heb er de energie niet meer voor
ik weet dat mn toekomst er helemaal anders uit ziet dan die in m'n dromen, dat ik altijd alleen zal zijn
ik begrijp mezelf niet, hoe kan ik dan verwachten dat een ander me kan begrijpen, of de moeite zou doen om t te proberen ... ik wil niet meer de schouder zijn, maar zelf een schouder aangeboden krijgen, van iemand die me begrijpt, iemand die verder kijkt dan mijn masker
helaas ... dat zijn dromen, en die heb ik eindelijk los gelaten
ah ja ... afscheid ... ben er niet goed in ... daarom neem k t liever van onbekenden ... thanks als ge de moeite deed om te lezen en vaarwel I guess
Hoop dat jullie wel nog een lichtpuntje vinden aan de donkere hemel ...
Datum:
22-11-2005
Naam:
maakt nie uit
Leeftijd:
21
Provincie:
Limburg

........

Ik ben altijd het buitenbeentje in het gezin..
word elke dag uit huis gezet omdat me moeder me stiefvader leuker vind..
krijg elke dag te horen dat ik moet oprotte uit huis.. en inmiddels heeft ze heel de familie tegen me opgezet.. en me vriendinnen zijn owk de lul bij dr.. loop gwoon in kapotte kleren en zwerf vaaak rond.. kan dit nie meer..
Datum:
22-11-2005
Naam:
Nicole
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoordpogingen vriendin

Mijn vriendin A. heeft verschillende zelfmoordpogingen gedaan en wil nog steeds dood, ik hoop dat het nooit maar dan ook nooit gebeurd, maar ik ben bang dat er een dag komt dat ze het echt doet, daar ben ik zo bang voor... Als ze het doet ga ik echt kapot, ik denk ook dagelijks aan zelfmoord, maar als zij weg is zal ik ook niet meer lang leven... A. Please blijf leven! Ik heb je nodig! 100 kusjes Anne
Datum:
22-11-2005
Naam:
Anne
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Alleen

Ik ben 26 jaar, en ik heb net een 2 jarige relatie achter de rug. Ik was zielsgelukkig toen we gingen samenwonen. Oorspronkelijk kom ik uit Friesland maar we gingen samenwonen in Rotterdam.
Toen de relatie uitging was ik in mijn liefdesverdriet geobsedeerd door mijn ex. En ik heb toen een huis gekocht in haar nabijheid. Nu, na 4 maanden nu het ldvd over is zit ik op 200 kilometer van mijn familie en vrienden. Moet ik weer helemaal overnieuw beginnen. Nieuwe vrienden maken en zo... Maar bijna iedereen van mijn leeftijd heeft een relatie en zit veel thuis met zijn/haar vriend. Ik zie echt geen uitweg meer. Ik mis mijn familie, mijn goede oude vrienden, mijn oorspronkelijke woonplaats. En mijn levenslust!
Datum:
22-11-2005
Naam:
Richard
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

vaak geen zin meer

Ik heb al heel vaak aan zelfmoord gedacht, ook toen ik heel klein was, een jaar of 10...Toen ging ik naar de kist met speelgoed om een springtouw te pakken en om mijn nek te doen. Ik durfde nooit door te gaan...en dat is nu ook het enige dat me tegen houd. Als ik bij wijze van spreken op een knopje kon drukken en ik was er niet meer, hadi k het gedaan...En waarom? Als ik je vertel wat voor leveni k heb, zul je misschien zelfs jaloers zijn. Heb alles wat mijn hartje begeerd, ben echt verwend. Maar niet gelukkig...En als je alles hebt wat je kan hebben, behalve geluk, voel je je zwaar ellendig en nutteloos. Door het alles hebben en kunnen ben ik ook vrienden kwijt geraakt.Sterker nog, degene van wie ik ziels veel houd wil niks met me beginnen, omdat we zo veel verschillen qua levensniveau. Als ik iets mocht wensen, wenste ik dat ik in een rijtjeshuisje woonde, mijn ouders een gewone baan hadden ipv een zaak en ik geen paard en mooie auto enzo had. Ik HEB alles, behalve datgene wat iedereenzo hard nodig heeft, mensen om me heen...En als ik hier verhalen lees denk ik die hebben het zo veel slechter als ik, maar ik voel me zo ongelukkig, plus dat ik me daar dan schuldig over voel omdat er zo veel mensen zijn die het minder goed hebben dan ik. Daarom wil ik eigenlijk niet meer.
Datum:
21-11-2005
Naam:
nvt
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

JE BEKHOUDEN, DIE MENSEN DIE HET GOEDWILLEN MAKEN

MENSEN DIE ALLEMAAL ROEPEN VAN HET KOMT WEL GOED DAT IS ONZIN IK LOOP ALJAREN MET DEZE PIJN EN HET IS NIKS BETER GEWORDEN IK ZIE MEZELF NU ELKE NACHT MIJN ZELFMOORD UIT TE PLANNEN EN IK WORD GEK VAN HET LEVEN IK ZEG SPRING GEWOON
Datum:
21-11-2005
Naam:
.............
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

fuck mij leven

k snap er nix meer van me leven heeft geen zin meer
Datum:
21-11-2005
Naam:
annoniempjuh
Leeftijd:
12
Provincie:
Friesland

geen vriende

hoi mensen de laatste tijd denk ik er ook aan omdat ik helemaal geen vriende heb ik ga nooit uit enzo voel me zo aleen ben altijd bij me oudres ze zijn zo lief maar ik heb niemand anders ze zeggen van ga lkkr uit maar wil da nie en durf da nie niemand vint me aardig iedreen negeerd mij waarom ben ook aleen maar een mens maar moet er mee zien te leven kuus hvj jullie
Datum:
21-11-2005
Naam:
cris
Leeftijd:
16
Provincie:
Friesland

Waarom denken mensen alleen aan de nabestaanden?

Ik vind het erg dat er op mensen met zelfmoordgedachten steeds gereageerd wordt alsof we egoïsten zijn en niet denken aan onze nabestaanden. Willen diegene ook eens andersom denken: hoevel pijn hebben nabestaanden, werkgevers en collega's ons, 'depressieve en suïcidale personen', aangedaan?
Het is niet dat ik nog geen hulp gezocht heb maar de zelfmoordgedachten blijven in mijn hoofd spelen. Dit is mijn verhaal: 26 januari 2004 kwam ik in een zware depressie terecht (ik had al allerlei anti-depressiva gekregen sedert 1999). Op 11 februari liet ik mij opnemen. Ik was totaal geblokkeerd, had in niets nog zin, ik kon het leven niet meer aan. In het begin was het een hel. Ik kon er niet over spreken en niemand van de verpleging vroeg ook maar eens hoe het met me ging. Ook de gesprekken met de psychiater en de psycholoog verliepen moeizaam. Na 3 maand opname ging ik in dagtherapie maar ik ging opnieuw achteruit. Ik werd terug opgenomen voor 2 maand. In september 2004 ben ik terug in dagtherapie gegaan (4 dagen/week). Na 10 maand ziekte moest ik van de psychiater terug proberen om te gaan werken. Eerst 2 dagen per week daarna 50%. Dit gaat nog steeds moeilijk. Ondanks het feit dat ik nu nog steeds 2 dagen per week in dagtherapie ben. De gesprekken met de psychiater verlopen nu prima. Ze begrijpt me nu heel goed en ik kan ook vlotter spreken. Enkel de gesprekken bij de psycholoog verlopen nog steeds stroef. Soms kan ik me zo kwaad maken. Niet om wat hij zegt tijdens de gesprekken (hij zegt heel weinig of niets). Gisteren nog was ik enorm kwaad over het moment van de afspraak volgende week. Ik had hem al gezegd dat ik niet graag laat ga (vorige week 20u15), nu had hij "speciaal voor mij" een vroeger moment vrij gehouden (19u15). Ik zei dat ik dat ook nog niet zag zitten. Hij zette eigenlijk druk op mij en daar kan ik nog steeds niet mee overweg. Uiteindelijk verplaatste hij de afspraken voor volgende week maar nog eentje was om 18u30. Toen ik in de auto zat begon ik te wenen. Waarom houdt niemand rekening met me? Toen ik thuis kwam belde ik hem op met de vraag om de gesprekken van volgende week te annuleren. Hij zei dat hij in gesprek was, dat we het woensdag zouden bespreken en legde de telefoon neer (ik vind dit heel onbeleefd. Als ik mijn verhaal thuis vertelde kreeg ik te horen dat ik te veel eiste. Dat ik met hem rekening moest houden, dat niet iedereen in de namiddag kan gaan. Ook daar werd ik niet begrepen. Door zulke discussies ga ik al vlug te veel pillen slikken. Maar zoals je ziet heeft het Wéér niet veel uitgelegd. Wil God me dan echt niet laten gaan? Of ben ik zo'n mietje die niet weet wat en hoeveel ze moet nemen om er niet meer te zijn?
Datum:
21-11-2005
Naam:
miek
Leeftijd:
35
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.