Levensverhalen (pagina 1775)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

unhappy

Ik was altijd een heel gelukkig meisje, had veel vriendinnetjes, af en toe n vriendje en zag er leuk uit. Het ging goed op school, ik was bezig met de Havo, waarvoor ik waarschijnlijk wel mijn diploma ging halen. Toen ik rond de 17 was veranderde dit....ik voelde me alleen, had vaak ruzie met vriendinnen en voelde me heel vaak buitengesloten. Het ging ook minder op school en ik had ook nergens meer zin in. Die zomer ging mijn broer met vrienden op vakantie, nam een verkeerd pilletje en raakte in een psychose....toen hij eerder terugkwam zag hij er ontzettend ongelukkig uit. Dit heeft mij zo ongelukkig gemaakt....ik zag het niet meer zitten. Ik snee met een mesje mijn polsen door.
Er kwam heel veel bloed, alleen had ik het verkeerd gedaan... Inmiddels ben ik 21 en denk nog vaak aan dat moment....een keer was ik bijna in staat om het nog een keer te proberen, dit heb ik niet gedaan....wel ben ik nog steeds ongelukkig...vooral omdat ik mijn ouders en mijn ex waarschijnlijk heel erg heb laten schrikken...
Datum:
12-01-2006
Naam:
M
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Een gedachte........................

Niemand kan er mij van overtuigen dat er mensen bestaan die géén problemen zouden hebben, of dat er mensen rondlopen die het gewoon altijd wel zien zitten. Tuurlijk niet, gewoon om het simpele feit dat een ieder op welke manier dan ook zijn eigen strijd strijdt.
Maar de kracht om deze strijd te voeren zit toch echt in jezelf!!! Ga ervoor, sta weer op, ZET JE ZINNEN OP HET LEVEN EN HET LEVEN KRIJGT WEER ZIN......!
moet je eens zien wat er dan gebeurt, xiejeweer.
Datum:
12-01-2006
Naam:
DK
Leeftijd:
47
Provincie:
Zeeland

geschiedenis herhaalt zich

Ik was 16 toen ik mij het eerste depressief voelde. Depressief is relatief, het is een woord met een slechte connotatie. Men maakt zich echter belachelijk door te zeggen dat men depressief is. "Het is iemand die om aandacht schreeuwt" zeggen ze. Hoor ik al heel mijn leven. Volgens mij zit dat in iemand zijn genen. Ofwel heb je geluk dat je dat karakter niet hebt en heb je vechtlust ofwel blijf je bij de pakken zitten.
Toen ik 16 was begon alles te mislopen, werd regelmatig gepest, eigenlijk al van de lagere school maar op zo een leeftijd dacht ik daar niet dieper over na. Ook in het middelbaar werd ik af en toe gedpest om de belachelijkste reden want ik vond mezelf niet anders dan de rest. Ook mijn ouders hadden altijd ruzie en mijn vader sloeg mijn moeder en ik. Mijn vader zag me niet graag, hij zei het mij ook rechtuit. Had toen ook m'n eerste vriendje die aan de drugs zat. Ben er wel zelf van weggaan maar al die situaties hebben er voor gezorgd dat ik 2 jaar ben blijven zitten in het humaniora waardoor ik dan te oud was om naar de hogeschool te gaan en de kans niet echt gekregen heb. Ik wou zo graag maatschappelijk werker worden maar werken én studeren lukte me niet. Dus ben ik maar gestopt. Toen had ik op dat moment zelfs een relatie waar die gast me misbruikte en me kwetste. Op dat moment dacht ik terug aan zelfmoord, was toen 20 en voelde me belachelijk dat ik nog zo puberale neigingen had "zoals iedereen het zo mooi kan verwoorden" Op dat moment zijn mijn ouders ook effectief uit elkaar gegaan en mijn vader heeft me ook gezworen dat hij mij nooit meer wou zien want alles was mijn schuld en ik was het niet waard van geboren te worden. Dit is nu 2jaar geleden.
Nu woon ik samen met een schat van een gast. Hij doet heel veel voor mij maar 't gaat nogaltijd niet met mij. Ik vind mijn droomjob niet, mits ik mijn hoger diploma niet gehaald heb. Ik heb al verschillende jobs gedaan en het lukt wel over even maar net nu ook in mij goe voelde bij mijn job word ik gepest op het werk. Ik vraag mezelf soms af wat k deze wereld misdaan heb om dit allemaal tegen te komen. Hoewel ik niet te klagen heb andere mensen hebben het nog veel erger maar toch overstijgd het gevoel op ongeluk. En ja sinds mijn 16 denk ik al aan zelfmoord maar allekeren dat ik het wou doen had ik het lef niet omdat k te gelovig ben, ik geloof nl dat als je zelfmoord pleegt, als een geest tussen twee werelden blijft hangen omdat je het recht niet hebt om er zelf een einde aan te maken. Dus ik weet het ook dat ik het nooit zal doen. Maar ik had gehoopt dat het gevoel van zelfmoord ging weggaan met de jaren. Dus niet. Daarom dat ik soms ook denk dat het in het karakter zit. Ik ben zelf nooit in behandeling gegaan omdat er mij ook niemand ooit heeft gezegd dat het moest. Toen ik tiener was zei iedereen wel dat het apekuren waren en nu zeggen ze dat ik maar meer op mijn tanden moet bijten want that's real life.
Thx maar had het me wel ander voorgesteld.
Datum:
12-01-2006
Naam:
marieke (belgië)
Leeftijd:
22
Provincie:
Zeeland

Schuldgevoelens...

Lieve mensen. Ik ben voor het eerst op deze site. Ik heb zelf al 2 zelfmoord pogingen achter de rug en het lukt maar niet. Heel veel zeggen dat ik nog niet mag gaan en het mijn tijd nog niet is. Zelf ben ik bang, bang voor mezelf. Ben in alle staten en vaak heb ik me zelf gewoon niet in de hand. Ik wil iedereen zeggen die het niet snappen dat je jezelf zoiets kan aandoen, dat het niet uit te leggen valt wat het met je doet. De nabestaande willen zoveel. Ze zeggen altijd dat ze er voor je zijn en met je willen praten. Maar het verschil is dat als het ervan komt ze niet weten te handelen. Vrienden of familie die willen helpen kunne je niet helpen. Hoe graag ze ook willen...Vaak lees ik dat mensen schrijven.."je kon altijd met mij praten?" Er valt niet over te praten. Het is zo'n pijn van binnen en vaak weet de gene die er aan lijdt niet te weten omgaan met die pijn of gevoel. Vaak ontstaat het en het gaat niet weg. Of je erover praat of niet, het is een besluit. Mensen kunnen het beste er voor die gene zijn. Laten weten dat je om diegene geeft en bij die gene blijven. Praten hoeft dan geen eens. Laat zien dat je die gene niet kan missen. Want vaak is het ook een schreeuw dat ze hulp willen maar niet weten hoe.
Datum:
12-01-2006
Naam:
Lindy
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

ik kan niet meer.....

ik weet niet meer wat ik moet doen... elke dag t zelfde geseik... thuis.. met uitgaan... ik zit niet meer op school.. in de 1e en 2e klas was ik aardig populair had ik veel vrienden... toen moest ik naar een andere school en werd ik super erg gepest.. thuis ging t achteruit en ik wacht nog tot ik uit huis geplaatst kan worden... maar ik weet niet of ik daar nog wel op kan wachten... jeugdzorg heeft geen flikker geholpen.. niemand begrijpt me.. mijn ouders weten dat ik aan zelfmoord denk... maar ik durf het niet... ik weet niet wat er naar dit leven komt.. als ik dat wist was ik er allang niet meer geweest.. ik weet niet meer wat ik moet doen ik kan het niet eens aan mijn beste vriendin vertellen want ik weet cker dat se me niet begrijpt.. ik heb 3 super lieve vrienden.. en een hele lieve vriend... maar die kunnen me niet steunen want ik durf t niet aan se te vertelle... bang dat ze niet meer met me om willen gaan... eigelijk kan ik t aan niemand kwijt.. ik zit er heel erg mee... ik huil heel vaak.. ik ben al allemaal dingen aan t regelen...nummers voor op mijn begravenis.. enz. voor het geval dat ik tog de beslissing neem... ik zie nu hoeveel mensen er aan zelfmoord denken.. zelfs 8 jarigen... mijn jongste zusje is nu 9 ik kan me gewoon niet voorstellen dat ze op die leeftijd al aan zelfmoord kan denken.. ben blij dat ik hier me verhaal kwijt kan... ik hoop dat de mensen hier van gedachten veranderen... ik hoop dat ik dat ooit zelf ook kan.. voordat het te laat is....
Datum:
12-01-2006
Naam:
Marjolein
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

het wordt me teveel

Ik ben een vrouw van 29 jaar,met twee kinderen van 5 en 7 jaar.
Ik ben op relatiegebied altijd vernederd en ze wisten me altijd weer het gevoel te geven dat ik niks waard ben.
Ik zit nu ook in een hele foute relatie en kom er maar niet uit,ben alle controle over mezelf kwijt.Ik kan met niemand praten want niemand begrijpt me.
Ook voor mijn kids is het niet goed meer om met zo'n instabiele moeder te leven ik kan niet meer de moeder zijn die ik ooit was voor hun!
Ik voel me niks waard,lelijk en vind het leven niet meer de moeite waard!!
Ik leef al heel wat jaren met deze gevoelens en ik kan ze niet meer opkroppen,ik wil niet meer.
Voor de buitenwereld lijt het of er niks aan de hand is ik loop zelfs bij een psycholoog die het niet doorheeft.
Ik durf er met haar ook niet over te beginnen ik schaam me voor me gevoelens.
Het ergste vind ik het voor mijn kinderen,gewoon dat ik de kracht om door te gaan niet meer kan vinden!
Datum:
12-01-2006
Naam:
sharon
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

Love

hey
Er zijn dus 2 jongens, R en E. R is al bezet dus onkrijgbaar. Dan hebben we E. Na een tijdje flirten en wat zoenen, spontane negeer moment. Echt te ziek, hij zit bij me op school. Nu kom ik hem iedere dag tegen en weet niet wat hij wil, ik word helemaal gek van al die verliefde mensen om me heen, waarom ik dan niet? ik feest mn ellende eruit; maargoed soms fantaseer ik over een sprong van een bepaald gebouw.. Ik wil weer blij kunnen denken in plaats van alleen maar over hem.. Dit was het dus, misschien niet zo dramatisch.. maar ik ben het zat
x B
Datum:
12-01-2006
Naam:
Belinda
Leeftijd:
17
Provincie:
Groningen

Geen vooruitzicht

Ik heb nu sinds drie jaar anorexia, ik ben in behandeling, alleen mijn vooruitzicht is niet zo positief, ik ben een chronisch anorexiapatient aan het worden.
De achterlichende oorzaak is dat ik heel snel denk dat mensenn niet van mijn houden en om me geven.
Dit zijn mensen vanaf familie tot aan leraren.
Ik denk de laatste maanden steeds meer aan zelfmoord, omdat ik denk dat in mijn leven toch niet iemand om me zal gaan geven en dat ik geen man en kinderen zal krijgen.
Datum:
11-01-2006
Naam:
Anouk
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

slechte invloed

Het is allemaal begonnen begin vorig schooljaar. Er was een jongen en ik voelde van de eerste keer dat ik hem zag enorm veel gevoelens voor hem. Hij ook voor mij en het duurde niet lang voor we een koppel waren. Voor mij was hij de mooiste liefste persoon in mijn leven, maar al mijn vrienden vonden hem hem maar niets. Omdat ik vroeger vaak gepest werd en niet zoveel vrienden had, dacht ik dat ik best voor mijn vrienden kon kiezen in plaat van hem. Ik koos ervoor het uit te maken, maar wilde dit helemaal niet. Ik wilde gewoon doen wat het beste was voor mezelf.

Een week later gingen we met heel de scouts op weekend, hij ging ook mee. De eerste dag was verschrikkelijk. Ik wilde bij hem zijn maar mijn vrienden wilde hem er niet bij. Die avond speelde we een bosspel, ik ben toen bijna heel de avond bij hem gebleven. De volgende dag zat hij heel de tijd naar mij te staren en ik naar hem. Mijn vrienden vonden dit vervelend en zijden tegen mij dat hij moest stoppen. Maar ik wist dat ze bedoelden dat ik het moest uitmaken.
Ik kreeg het niet over mijn hart om diet zelf te doen en koos toen maar de lafste manier. Ik vroeg iemand om het hem te zeggen. Ik wou nog terugkrabbelen maar het was al te laat. Hij zat op een stoel aan zijkant van het veld en hij huilde. Ik ging naar hem toe ging naast hem zitten en heb toen geprobeert hem wat te troosten, maar terwijl ik hem trooste werd ik alleen maar zelf verdrietiger. Die dag gingen we terug naar huis.

Ik denk dat die dag een van de grootste redenen is geworden voor alle keren dat ik zelfmoord heb willen plegen.

De dagen na dat weekend gingen in een waas voorbij , ik kon niet geloven dat ik hem heb laten gaan gewoon voor mijn vrienden. Ik begon me meer en meer af te zonderen en ging helemaal de foute kant op. Ik begon te drinken. Eerst om te proberen maar dan werd het erger. Ik was soms zo dronken dat ik vergat wie ik was. En dat was net wat ik wou. Een jaar later ging het nog slechter. Ik had plannen om coke te gaan pakken. Gewoon nog steeds om te proberen hem te vergeten. Gelukkig is het nooit zover gekomen.

Eind noverber van vorig jaar ben ik aangereden. Ik ben hier nog steeds niet over geraakt, ik begreep gewoon niet wat er gebeurt was. Als je naar die auto keek en naar mijn fiets zou ik op zijn minst 3 maanden in het ziekenhuis moeten gelegen hebben. Maar ik had niets. Toen ben ik beginnen nadenken. Ik geloof niet in god , maar ik denk wel dat er een reden is waarom ik toen niet ben gestorven. Ik hoop het tog want dat is de reden waarom ik nu probeer terug de juiste kant op te gaan. Toen ik op de grond lag net na het ongeluk was het eerste waar ik aan dacht, hem. Het ongeluk gebeurde vlak bij zijn huis.

Ik ben nu aan het proberen vrienden met hem te worden zonder weer gevoelens voor hem te krijgen maar ik denk niet dat het gaat lukken. Maar het gaat wel al wat beter met me.
Datum:
11-01-2006
Naam:
***k***
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

HELP!!!!

HELP!!!

ik voel me klote; al heel erg lang. ik denk iedere dag wel aan zelfmoord plegen ik heb het alleen nog niet gedaan, omdat ik het niet durf!! ik denk steeds dat iedereen me gek en stom vind. ik vertrouw ook niemand meer omdat ze allemaal geheimen van mij hebben doorverteld. ik zie het totaal niet meer zitten en wil het liefste dood!! ik heb een baan, maar ik heb er al heel lang geen zin meer in en vind het al een tijdje niet leuk meer op mijn werk. ik durf geen zelfmoord te plegen omdat ik dan weet dat ik mensen ermee pijn doe, terwijl ik altijd al het gevoel heb dat niemand mij aardig vind en dat iedreeen me gek vind.
ik hoop dat iemand mij kan helpen zodat ik het leven wel weer zie zitten, want dat is op dit moment echt niet het geval!!!!
Datum:
11-01-2006
Naam:
Vanessa
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.