Levensverhalen (pagina 1770)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn leven

Verhaal over mijn kutleven
Ik ben nu 15, en mijn depressies begonnen toen ik ongeveer 10 was.
Voordat dat ik 10 was, zag ik hoe de vriend van m'n moeder aan huiselijk geweld deed en pistolen en wapens had.
In die tijd ben ik ook seksueel misbruikt geweest.
In die tijd had ik wel veel vrienden maar toen ik was weggevlucht met m'n moeder kwam ik in een rotbuurt te wonen iedereen deed me daar pesten in de straat, ook op school. ik had maar een vriendin in totaal, die me ook heel vaak liet verekken. na een tijdje begon ik zelf te pesten en ik deed de gruwelijkste dingen. waarom? ik vond het fijn. om die zelfde pijn die ik al die tijd voelde iemand anders te doen. wat kan mij dat nou boeie wat die persoon voelt?! maar toen ben ik naar de middelbare gegaan.. daar werd het nog erger en kwam ik in contact met een jongen op internet die ook depressies had en ook op mijn school zat we deden urenlang praten over msn met elkaar maar in het echt zeiden we niks tegen elkaar. na een tijdje liet hij mij ook verekken. ik heb nu ook veel lichamelijke klachten en ik loop voor veel van die dingen bij therapie, maar het helpt geen ene flikker. ik voel geen blijdschap meer, ik heb nergens meer zin in, ik vind niks meer leuk en heb geen doel. ik kan niet lachen, en huilen heb ik ook geen zin in ookal doe ik dat hartstikke vaak. ik zit nu in de 4rde en het gaat hartsikke shit op school, gister ben ik niet naar school gegaan terwijl me moeder dacht van wel en heb ik rondjes gereden met m''n fiets in de buurt. ik ben naar me oma gereden en toen weer terug naar huis. ik heb gister 3 slaappillen ingenomen want ik zag geen andere weg meer. me moeder kwam erachter en ik moest zorgen wakker te blijven, dit ging moeilijk maar het lukte. ik had het overleefd. maar de depressie is nog niet weg en kon er zo weer een heel doosje in mikken. een persoon van 15.
tot in de hemel
Datum:
21-01-2006
Naam:
amber
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

zelfmoord

hallo
ik ben een meisje van 13 die het leven niet meer ziet zitten ik heb probelem op school en mijn vrienden hebben mijn laten zitten dat was een heletoestand ik durfde het niet aan mijn ma te vertellen over school maar op een zondag begon ik t huilen en mijn ma vroeg wat er was en ik zij wat er was, ze hielp me die week we zijn naar de teamleider en zogeweest het is nou wel wat uitgepraat maar ik zit er nog mee , allen het eind van de week was er iets kapot gegaan en het kwam zelfo ok door dat meisje waar ik ruzie mee had dus ze zegt ( mijn ma ) jij moet het tegen haar vertelu dat zjij jouw ding kapot heb gemaakt ze zij zo of druf je dat ook niet toen ik alleen was moets ik huilen , door dat gebuertenis op school wat ongeveer al 3 weken was durfde ik niet aan mijn ma te vertellen omdat zij dan later zo gaat reageren van 'DURF JE DAT OOK NIET TE ZEGEN TEGEN HAAR'' mijn ma vond het ook raar wrm ik het niet tegen haar heb gelult dat ik het niet meer fijn vind op school nou daardoor komt het omdat ze als ik met mijn ma ruzie of zo hebt gaat ze zo reageren ga vrienden zoeken of zo en nu wil ik gewoon dood omdat ik het leven niet zie zitten niemand luistert naar mijn niemand geeft om mijn heb ik zo gevoel bij mijn is er ook iemand in de buurd die zicht zelf heeft opgehangen hij was niet meer goed, ik denk zo ik wil dat ook maar durf het ook niet meer, ik wil het aan mijn ma vertellen maar durf het niet ik denk zelf over om hulp te gaan zoeken maar ikw eet niet hoe ik dat moet doen, het is al vanaf mijn jongere jaren alemaal problemen op schoolen zo () en ik wil het gewoon niet meer dit leven. ik wil dit ff kwijt, bedankt
Datum:
21-01-2006
Naam:
hopeloos puber
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Dood

Ik wil dood
iiCk heb et gehad
Altijd maar pijn en niemand die me begrijpt
Heb et al vaak geprobeerd
Hoop altijd dat het lukt
Maar dat doet het verdomme neit!!
Heb m'n arm vaak volgekrast
Zelf m'n ouders geloven neit dat ik neit ben wie ik ben
Altijd maar segge dat het door andere komt dat ik zo ben
Maar de reden weten ze neit
Se sgelden slaan op me op sgool seike se
Word er eg gek van
I want die,,,
Datum:
21-01-2006
Naam:
Amy
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

nut of nuts

soms kan ik wel 4 uur lang alleen op de bank zitten zonder de tv aan de zetten of wat dan ook, gewoon voor me uitstaren en recht op zitten. Maar ik vroeg me altijd af hoe dit kan waarom wil of ga ik niet meer de dingen doen die ik vroeger altijd zo graag deed. een antwoord kreeg ik nooit (natuurlijk), tot op een dag ik gewoon merkte dan ik eigenlijk gewoon nergen meer zin in had en dat ik gewoon niets meer de moeite waard vond om mezelf te simuleren om te doen. daarnaast moest ik gelijk denken aan het gedachten dat ik elke dag wel minstens 3 keer per dag hoopte dat ik ewoon nooit geboren was....nieuwesgierig ben ik niet, moe wel
Datum:
21-01-2006
Naam:
edje
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

wat is goed..........

Mijn verhaal is net als alle andere. Heb de afgelopen jaren teveel meegemaakt. Van problemen in de familie die ik mij erg heb aangetrokken. Ik voel me in zekere zin voor het karretje gespannen. Iedereen gaat nu lekker verder met zijn/haar leventje. Nu moet ik nog...............moet helemaal opnieuw beginnen. Zowel met werk als in liefde. Ben erg teruggetrokken en verlegen. Heb vorig jaar een ongeluk gehad. De accu was lichamelijk en geestelijk helemaal leeg. Ben in deeltijdbehandeling die nu bijna afgelopen is. Maar kom er achter dat ik bang ben om zo weer in de wereld te stappen. Daarbij komt nog dat ik verliefd ben op een therapeute en ik weet dat dat niet kan. Dus dat kan er ook wel bij.
Zie het totaal niet zitten op dit moment en voel me doodongelukkig. Zelf heb ik mijn lijst van mensen opgeschreven waaraan mijn ouders een kaart kunnen als ik ben overleden heen kunnen sturen.
Ben het helemaal spuugzat om me alleen te voelen. Luister nu veel muziek en zit te huilen , omdat ik de mensen nu eenmaal ook geen pijn wil doen


anoniem
Datum:
20-01-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
32
Provincie:
Overijssel

Houw vol

Ik heb dan misschien geen idee hoe het is om te leven met de neiging tot zelfmoord, maar ik wel hoe het is om iemand in buurt te hebben die dat wel wil. Een jaar geleden kwam ik erachter dat mijn broer met mesjes in zijn arm sneed, en dit is een half jaar geleden uitgelopen tot een zelfmoord poging. Daarna heb ik een rot tijd gehad altijd de gedachte dat hij het opnieuw zou kunnen doen, gelukkig deed hij dit niet. Maar echter ben ik er een week geleden achter gekomen dat 1 van mijn beste vrienden nu precies hetzelfde doet. Ook met mesjes in zijn arm snijden, en ook de gedachte aan zelfmoord. In de laatste jaren heb ik heel veel tegenvallers gehad, maar altijd positief gedacht, het leven gaat verder, en kan alleen maar beter worden. Mensen die de neiging hebben zelfmoord te plegen, doe het niet. Je laat een hoop mensen achter, en vaak meer dan je nu denk.
Datum:
20-01-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Stom

Jullie zijn allemaal niet goed bij je hoofd om zelfmoord te plegen weet je ook hoeveel pijn je de mensen doet die je achterlaat.... Nee he daar hebben jullie nog nooit aan gedacht... Ik kan het weten want mijn broer heeft het ook gedaan en het is KUT en je weet niet meer hoe en wat.... Denk toch een na....
Datum:
20-01-2006
Naam:
Angel
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

afgesneden

Ik weet niet aan wie ik dit bericht stuur of wie het lezen zal. Ik weet dat ik het doe om het te vertellen aan iemand die luisteren wil.
Het is geen lang verhaal. De titel zou kunnen zijn: in de steek gelaten.
Als kind door mijn ouders, door verhuizingen van vrienden afgesneden, door scheiding van schoonfamilie en gedeeltelijk van mijn lievelingen, mijn kinderen. En nu mijn kinderen op papier komen begin ik te huilen. Mijn God, ik mis ze, ik mis ze, ik mis ze.
Ik vecht voor ze en zie ze regelmatig, maar ik was voorheen veel en veel meer bij ze. Ik was deeltijder en verzorgde ze.
We waren samenwonend en ik had geen gezag. Dat is hun en mijn noodlot. Ze wreekt zich met de kinderen en God wat er allemaal gezegd en gedaan wordt.

laat maar.....
wat is het nut
Datum:
20-01-2006
Naam:
Ton
Leeftijd:
35
Provincie:
Friesland

Probeer niet op te geven...

Ik weet hoe het gevoel is mensen...
Ik lees nu verhalen op deze site, ik zit hier gewoon te huilen achter m'n pc.
Ik herken het zelf ook heel erg.
Maar ik kan er nu redelijk mee omgaan.
Vanaf mijn 13 eetproblemen en borderline.
Maar ik probeer echt de moed te houden.
Hoe rot ik me af en toe ook voel, toch zie ik de kleine mooie dingetjes van het leven. Er zijn er, ook al zie je het nu niet, geloof me alsjeblieft. Ik heb zelf ook aantal zelfmoordpogingen gedaan, gelukkig mislukt. Ik heb nu af en toe nog gedachtes, maar k wil het echt niet zo ver laten komen. Er zijn teveel dingen die ik dan te erg zal missen. Ik weet dat je van niks meer kan genieten, en dat je je echt heel rot kan voelen. Maar hoe rot je je ook voelt, probeer te vechten, hoe zwaar het ook is. Ik weet dat het kan werken, uit eigen ervaring.
Ik moest hier ff wat neerzetten, ik geef om mensen, jong of oud. Iedereen IS uniek en waardevol. Ik kan dat over mezelf ook niet altijd zeggen, maar ik weet dat het zo is. Please, blijf vechten, ooit komt er resultaat van het lange vechten, echt!
Ik ben dit gaan lezen, en ik vind het zo erg om te lezen dat er zoveel jonge en oudere mensen ermee strijden. En hoe erg het ook voor de nabestaanden is.
Dat doet mij heel wat, en zet me hard aan het nadenken en huilen...
Heeeeeeel veel sterkte iedereen!
Ik hou ook vol, en ik blijf vechten, dat weet ik zeker. Jullie ook doen lieve mensen, doe met mij mee... Je staat er niet alleen voor, ook al voelt het op het moment echt zo, het is niet zo. Probeer de kleine mooie dingetjes te zien...
Ik zeg dit niet omdat ik het gevoel niet ken, ik ken het al te goed, maar ik ken nu ook de andere kant, en dat kan ook fijn zijn, veel fijner als de negatieve kant... En dat sleept me erdoorheen, door de moeilijke momenten die ik nog heb. Jullie zijn allemaal waardevol!!!

Liefs C...
Datum:
20-01-2006
Naam:
Charlietje
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Waarom zit het zo tegen ?

Als klein jongetje ben ik altijd al gepest, dit is doorgegaan tot mijn 16de toen kreeg ik eindelijk eens een kameraad die ik kon vertrouwen, Ben nu 26 en heb nog geen relatie of iets dergelijks wat er maar in de verre verste op lijkt gehad, ben altijd alleen geweest. Ben het zat om alleen voor "vrienden" te moeten leven. Heb nu gevoelens voor een meid, maar hier krijg ik alleen maar input van terug als een vriend prima maar voor de rest laat maar (zoals het tot nu toe bij alle meiden is gegaan waar ik interesse in had) Door mijn lichamelijk probleem kan ik niet fatsoenlijk werken (ben werkloos), geen fatsoenlijk sociaal leven leven hebben, opbouwen, door alle zooi die ik in mijn jeugd heb meegemaakt ben ik geen sociaal persoon (wordt het liefst helemaal niet opgemerkt) ben de laatste 6 maand nogal on edge, denk al meerdere jaren aan zelfmoord, en snij mezelf sinds een maand of 4 om de pijn te kunnen veranderen in andere pijn wat wel draagbaar is. Ik weet het allemaal niet meer, ik wil niet meer en kan niet meer, ik zie geen toekomst en wil niet alleen verder.....ik ben het spuugzat
Datum:
20-01-2006
Naam:
grey man
Leeftijd:
26
Provincie:
Groningen

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.