Levensverhalen (pagina 1724)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

waarom ?

Waarom ben ik in godsnaam hier?
Het leven is alleen maar pijn!!!
alleen maar zwaar klote!!!
Ja... ik ben depressief
Waarom maak ik er geen eind aan?
het leven was toch klote?
Ik ben een lafaard!
en ik zal stoppen!
stoppen met leven!!!


Anders

Anders dan de rest
maakt het uit?
Punker, Gothic, Skater
witte of zwarte schoenveter?
licht of donker
paars of groen
kus of een zoen
leven in een villa
of in de goot
Het maak niet uit,
we zijn allemaal geboren
en gaan allemaal DOOD!!!


de sprong

ik heb een touw in mijn hand, en hang het op, en zorg dat ie stevig vastzit
maak een strop en hang hem om m'n nek
ik scheur een stuk tape af en plak het op m'n mond, om de schreeuw te smoren.
ik goor het weg en spring...
de sprong lijkt uren te duren, maar het zijn slechts seconden, seconden tot de dood
en eindelijk komt het, de klap waarvan je hoopt dat je nek breekt, en dood bent...


buitenkant

aan de buitenkant lijk ik heel gewoon
maar aan de binnenkant sterf ik al, langzaam en pijnlijk
het brand, ik wil niet meer leven
dit is voor mij het eind...
Datum:
23-04-2006
Naam:
Spike
Leeftijd:
17
Provincie:
Drenthe

geen idee

Ik wil dood!
Ik heb er zelf geen reden voor, maar ik zie het niet meer zitten.
Ik snij me daarom zelf ook al!
Ik heb hier gewoon niks te zoeken in de wereld.

Mensen ga jezelf niet snijden, want het is een verslaving!!!!
Duzz... please doe het niet, zo heb ik ook die grote fout gemaakt, want het begon bij een dolletje en nu zit ik er aan vast.

-XXX- anoniem
Datum:
23-04-2006
Naam:
......................
Leeftijd:
14
Provincie:
Friesland

Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat, maar ook het spoor

Ik ben een meisje van 18 jaar. Ik heb een paar jaar geleden in een rolstoel gezeten. Iedereen weet dat dat geen prettige tijd voor me was, maar niemand weet dat ik toen eraan heb gedacht om er een einde aan te maken. Ik werd zo onzettend gepest, dat ik het niet meer wist. Latere jaren ging het wel weer. Maar nu gaat heet weer slecht met me. Ik vind mezelf veel te dik en afvallen is zo moelijk, ben er wel mee bezig, maar al zo lang. Ik haat me eigen lichham zo erg. Ook ben ik sinds 5 maanden ongeveer echt smoorverliefd. Met geen pen te beschrijven wat ik en hoeveel ik voor hem voel, maar het probleem is hij is mijn leraar en ziet mij natuurlijk nooit staan en dat weet ik ook maar al te goed. Iedereen zegt: je ontmoet wel weer iemand anders, maar het voelt echt goed dit en ik weet dat het nooit en niet wat wordt en dat doet mij meer pijn dan dat iedereen en hijzelf ook denkt...
ik heb ook bijna geen vrienden, voel me vaak wel eenzaam. Ik heb totaal geen zelfvertrouwen, komt door vroeger toen in in de rolstoel zat ben ik zo veel gepest en vernedert. verder zijn me ouders gescheiden toen ik nog maar 3 was. Ik heb geen contact met me vader sinds me 6e. Ik mag hem niet zien en ik weet niet wat er vroeger is gebeurd. Ik mis hem heel erg. Niemand weet hoeveel verdriet ik hierom heb. Ik weet het allemaal niet meer. Iedereen ziet mij wel als een vrolijk meisje en ze zullen ervan opkijken als ik op een dag niet meer op school kom... Al lijkt iemand van buiten nog zo vrolijk je weet nooit hoe verrot iemand van binnen is... Ik vind het ergens heel laf om iedereen in de steek te laten, maatja wat moet ik dan? Het lijkt mij de enige oplossing. Dan zijn ook mijn liefdesgevoelens voor mijn leraar weg. Hij moest eens weten wat en hoeveel ik om hem geef. Ik heb dit nog nooit gevoeld. En als het dan niet beantwoordt wordt, doet dat echt onbeschrijfelijk veel pijn.
Ik weet het echt niet meer hoe ik verder moet. Mensen moeten niet boos op me worden als ik er niet meer ben.
Soms denk ik dat de wereld beter af is zonder mij....
Datum:
23-04-2006
Naam:
N.
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

ik wil dood:S!!!

ja hoe zal k beginne:S:S??
n0uw k ben dus een meisje van 14 jaar en wil best vaak zelfmoord plegen en het klinkt best raar maar toch ik ben der aan een soort verslaving aan geraakt ik wil het x op x doen maar toch mislukt et steeds! en ben k eigelijk ook best wel blij meej.
gister stond ik op het punt om voor een trein te springe en toen d8 k aan mn familie en vrienduh en aan mn vriend die om me geve!
ik d8 dat kan ik hun niej aan doen,
ik wil en moet HULP zoeke want strax gebeurd et wel egt:S mn ouders weten hier nixx van want als hun et wel weten worde ze boos
maar ik wil dus zelfmoord plegen omdat ik met een leuke lieve aardige jongen heb maar van mn ouders mag ik niet met hem! en ik heb al bijna 3 maand met em en kdurf et hun maar niej te vertelle omda ik weet da ze boos worde en da wil k niej!
ik heb mn tante bijna 4 maand gelede verloren!
en dat heeft me heel errg diep geraakt!
ik wil 24/7 bij der zijn maar da kan niej steeds als k naar een foto vn mn oma kijk {{die oook der niej meer is heb helemaal geen Opa's en Oma's meer drom}}moet ik huile en dn denk was ik maar dood ofzo wrom zij en niej ik en dn ga k nrr et trein spoor ofzo en dn wil k voor de trein springe laatst was k ook gegaan maar der kwam geen trein maar mensuh 1 ding zeg ik jullie!
PLeeg geen zelfmoord denk aan julie familie,vrienduh enzo
ik wil ook nog steeds dood maar met zelfmoord los je nixx mee op!
ik hoop dat jullie me kunne helpen want ik heb echt HULP nodug:S
Datum:
22-04-2006
Naam:
Suus
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

als leven pijn doet

Door een verkeerde diagnose,ben ik de belangrijkste jaren van mijn 40 zijn kwijt.
Na vele zelfmoord pogingen en 4 bijna doodervaringen,leef ik nog wonder boven wonder.
Nu blijft het leven pijn doen,ben eenzaam( eigen keuze). adhd & autisme.
eigenlijk wil ik heel graag leven maar het zit nou niet echt mee,denk toch vaak aan niet meer voelen.Ben ook niet meer bang maar het is zo definitief zo het einde.
Ben bezig met mijn biografie om te laten weten wat anderen kunnen kapot maken.
Ook hoogsensefief dus gevoeling voor alles wat denkbaar is.
Anderen zeggen ze willen je boven nog niet hebben? zou kunnen.
Maar hier blijven doet veel pijn!
Voor anderen zou ik willen zeggen;beging niet aan grote hoeveelheden medicatie,of springen van een hoogte,als je het over leeft,leef je verder met pijn en onbegrip.
Onbegrip dat is het ergst van alles,je niet begrepen voelen dat is leiden.
Afijn ga bijna 41 worden maar niet van harte.
Ben niet geloving maar bid om ongeneeslijk ziek te worden.
Met vriendelijke groet,
Anoniempje
Datum:
22-04-2006
Naam:
marjet
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

rrrrrrrright...

my life,
i don't want to live it out
my life is a living hell
my father is an asshole
my mother a whore
i have no one who i can trust
no one who can help me

my friends are dead or insane
and i'm allmost the first but the laste one certain
hope u listen to my song and say what u think...
Datum:
22-04-2006
Naam:
Spike
Leeftijd:
17
Provincie:
Drenthe

zelfmoord

mijn leven word beheerst door zelfmoord.
mijn zwager heeft euthanasie laten plegen, mijn beste vriend heeft 2 jaar terug zelfmoord gepleegd, mijn vriendin vorig jaar en mijn moeder heeft sinds 4 jaar ongeveer ook al zelfmoordpogingen. ik voel me hierdoor heel erg rot, want hierdoor krijg ik het gevoel dat ik alleen ben en niemand aan mij denkt. een vader heb ik niet meer, hij is 2 jaar nadat ik geboren ben overleden aan een hartaanval. vrienden durf ik niet meer te maken, bang dat ik hun ook kwijtraak. ik word hier helemaal gek van maar ik kan er niet veel aan doen. ik krijg zelf ook steeds vaker zelfmoord pogingen, ik kan et niet veel langer meer aan, dus ik wil alvast vaarwel zeggen aan deze wrede wereld. vaarwel...
Datum:
22-04-2006
Naam:
Aad Boer
Leeftijd:
17
Provincie:
Drenthe

kloteee levee

vroeger waren we een happy gezin me vader was er altijd heel gezellig altijd weg enzo tot 2000 hij leerde een andere vrouw kennen en ging vreemd mijn moeder was verdrietig zoveel jaren bij elkaar jeugd liefde najaaa hij moest een eigen huisje me moeder hielp hem ook ng met een eigen huisje de relatie tussen de vrouw en me vader liep stuk ik was blij en me moeder nam hem terug in huis gek genoeg de minaares om het zo te zeggen was zwanger maar hadden wij geen weet van dat hoorde we later ze zegt dat ze een miskraam heeft gehad op mijn verjaadag in 2004 ging het weer niet goed ze hadden de grootste ruzie toen wou ik al niet meer leven ik kreeg ook te horen dat ik nog een zus had ik wou geen contact vlak na mijn verjaardag kwam het weer goed tussen mijn ouders maar we wisten dat hij vreemd ging en loog en dat hij dat altijd zal blijven doen 2005 het ging weer goed opeens op een nacht was hij weg en die ochtend lag mijn moeder in het ziekenhuis met haar hart ik kwam thuis van school toen ik binnenkwam voelde ik al een leegte ik dacht mam en pap hebben ruzie is wel weer goed maar nee al zijn spullen waren weg nee niet al zijn spullen de computer zender dvd's allermaal dat soort aperatuur enzo vanaf die dag was hij weg en het werd alleen maar erger hij en zijn nieuwe vriendin en haar familie probern ons kapot te maken hij kwam terug met hele rare ogen in zn kop en mishandelde mijn moeder compleet van mishandeling had hij wel eerder gedaan me moeder van de trap gegooit enzo altijd bang in een hoekje hij schuift alle schulden af op mijn moeder en mij hij moet vooral mij hebbe ik haat hem en hij mij ik heb een vriend maar hij speelt ook wel de baas over mij vind ik eerlijk gegt altijd raar doen amarjah ik hou van hem ik snap het niet ik ehb zo grote bek waarom zeg ik nietsz terug ik weet niet gevoelens ik hou niet meer zoveel van hem echt niet verbied me dingen enzo ik heb al paar x gezegd dat ik zelfmoord wil plegen ik heb gewoon zoveel verdriet nu nog ik weet niet voor wie ik moet blijven niemand houd van mij dus waarom zou ik nog ik wou eerst van de flat afspringe of met eenmes maar iets houd me tegen
Datum:
22-04-2006
Naam:
anoniiem
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

bijna 25 jaar getrouwd

ik ben peter en mijn huwelijk loopt na bijna 25 jaar op de knoppen daarom denk ik aan zelfmoord.mijn vrouw is het zat om altijd klaar te staan voor ons we hebben samen 3 kinderen 11-20-23 jaar. ze wil nu aan haar eigen leven gaan werken zegt ze ik hou heel veel van haar en ik dacht zij ook van mij .we hadden best wel eens ruzie maar dat kwam vaak omdat we alletwee erg eigenwijs zijn ze is ook nog ziek want zij heeft MS ik heb dat lange tijd verdrongen omdat ik had gelezen dat je zeker geen medelijden moet hebben want dat schaad haar nog meer ik heb het er erg moeilijk mee gehad de eerste paar jaar na het ondekken van haar ziekte nu verwijt zij mij dat ik haar te weinig aandacht heb gegeven. al die jaren ervoor dacht ik dat we we gelukkig waren maar zij zegt dat ze alles heeft opgekropt. om maar de vrede te bewaren heeft ze alles maar geslikt ze wil nergens meer over praten het is afgelopen zegt ze ik heb al op het punt gestaan om het te doen maar ik ben nog te laf om zelfmoord te plegen. ook vanwege de kinderen ik leg snachts te huilen van verdriet en houd iedereen wakker zelfs mijn zoon van 20 kwam bij me kijken en probeerde me te troosten hij zij zelfs ik hou van je pap.wat ik nooit van hem had gedacht mijn dochterje van 11 heeft het er ook erg moeilijk mee zij gaat namelijk met der moeder mee als ze weg gaat als ik begin te huilen is ze zo bij me om me te troosten en zegt dan, gaat het papa het komt wel weer goed maar dan zitten we wel samen te huilen. mijn vrouw vind het ook erg maar zegt dat ze een muur heeft opgetrokken om haar emoties te verbergen. inmiddels is de MS weer heftiger geworden ik vind dat heel erg want het ging juist een stukje beter ze zit nu ook ziek thuis vanwege de MS maar ze wil weer gaan werken zelfs het dubbele aantal uren dan nu .omdat ze straks haar eige huisje wil betalen ik heb altijd gedacht samen oud te worden en dat ik haar zou gaan verzorgen als het nodig mocht zijn ik ben helemaal geen prater of een schrijver maar dit helpt mischien een beetje nu ik het op papier heb gezet ik ben natuurlijk een hoop vergeten op te schrijven ik hoop dat ze van gedachten verandert want ik zie geen toekomst meer voor mij zonder haar.
Datum:
22-04-2006
Naam:
peter
Leeftijd:
47
Provincie:
Zuid-holland

Niet de enige en toch alleen

Ik sla echt een heleboel dingen over maar globaal:
Mijn vader is voor mijn geboorte weggegaan. Moeder manisch depressief. Haar familie heeft haar in de steek gelaten. Uit het niets een broertje erbij. Voor mijn 11de jaar zijn we al 8 keer verhuisd, door een lover van mijn ma mishandeld(maar zogenaamd wist ze het niet van mij), ik ben op mijn 7de weggelopen van huis (helaas niet goed genoeg). Ik wist altijd in mijn hart dat mijn moeder loog tegen me, maar hoe ik ook probeerde haar te overtuigen de waarheid te vertellen ontkende ze alles. Ze heeft me bedrogen, verraden, verlaten en mij de schuld gegeven voor haar eigen onkunde. Ik heb zo ongeveer elke psychische (jeugd) instantie gezien, maar het was altijd haar woord tegen het mijne: het kind is altijd het probleem. Ik spijbelde, stelde, neukte alles wat los en vast zat. "Zie je wel dat het een slecht kind is!" Ik had niemand om te vertrouwen, niemand die van me hield. Eigenlijk hoopte ik stiekem dat mijn vader terug zou komen. Terwijl de pubertijd door ging werd ik verliefd op "de ware": hij bleek ook een mishandelende mafkees te zijn. Werd het huis uitgeschopt door mijn ma en kwam op straat. Slim als ik was kreeg ik binnen een jaar een eigen woning: miniatuur hel als je leeft met iemand die je geestelijk en lichamelijk mishandeld. Op een dag kwam ik tot de conclusie dat dit niet was wat ik wilde. Ik heb geprobeerd mezelf te vermoorde (overduidelijk mislukte poging) Kort daarna heb ik die sukkel het huis uitgezet, was toen 21 en had mede dankzij hem een schuld van 20000 toen nog guldens. Kreeg contact met mijn ma en broer en we zijn zelfs naar mijn vader gegaan. Helaas voor mij is hij een schizofreen. Ben nu alweer 4 jaar bezig die shit "op te lossen". Vorig jaar alleen naar mijn vader gegaan en toen kwam de harde waarheid naar boven: ik ben nooit gewenst geweest. Mijn pa heeft bikkelhard ontkend dat ik besta (jammer voor hem dat ik als twee druppels water ben) Hij zal me nooit erkennen en is inmiddels gestoord genoeg om dat ook niet meer te hoeven. Het masker dat ik mezelf heb aangemeten is dat van de lachende gek, de illusie waarmee ik iedereen betover is dat van het zelfstandige, sterke, stoere meisje waar iedereen bevriend mee wil zijn...maar helaas prik ik ook door alle andere maskers heen en vind ik in niemand wat ik zoek... ik ben hoogbegaafd en HSP, mede door dit of ondanks dit lukt het me niet mijn draai in de maatschappij te vinden. Ik haat deze wereld, nee ik haat de mens want zonder dat zou deze aarde werkelijk een mooie plek zijn...Hel is de maatschappij en al zijn ziekelijk aspecten. Ik had nooit geboren moeten worden, maar door twee mensen ben ik verwekt en gebaard in een wereld die me niet moet! Ik wil best mee doen aan de maatschappij, maar ik word niet toegestaan dat te doen op mijn manier. Wat heb ik daar nou aan? Talent hebben is zonder geluk niks waard en iets wat ik niet heb is geluk. Relatief gezien want ik heb de dood vaak genoeg in de ogen gekenen, maar de dood neemt me maar niet mee. Hoe ondankbaar ben ik?... Wat wil ik eigenlijk? Liefde...6 fucking letters, maar een wereld aan onvermogen…afgelopen zomer droomde ik dat ik in het universum zweef en dat ik naar een ster wordt getrokken. Als ik dichterbij ben, zie ik de contour van een man. Onze armen strekken naar elkaar uit en hij neemt me in zijn armen, eindelijk ben ik bij mijn zielverwant. Onvoorwaardelijke liefde stroomt door mijn ziel. Weet je hoe pijnlijk het is om daarna wakker te worden? Weet je hoeveel moeite het me kost om mijn dagen door te komen? Hoe wanhopig ik probeer die droom weer te krijgen? De reden waarom ik leef en de reden waarom ik dood wil: ik zoek naar mijn zielverwant, maar ik ben bang dat het net als alles een illusie is (een zelf gecreëerde hoop). Denk dat ik geen kinderen kan krijgen, zal vast een of andere soa hebben opgelopen, kom niet af van de schulden, geen vrienden, geen vooruitzicht te zijn wie ik wil zijn. Als ik dan de ware tegenkom, wat dan? Sprookjes zijn fabeltjes om me stil mee te houden. Het heeft geen zin om nog langer hier te blijven in al deze ellende waar ik geen einde aan kan maken. Bang voor god? Nee! Ik haat al die religieuze onzin: de oorzaak van 10000 jaar haat en vernietiging onder de mensheid! Daarnaast denk ik dat "God" heeft me verlaten toen mijn ouders met elkaar naar bed gingen...Ik had mezelf allang van kant kunnen maken als ik dit niet met jullie wilde delen. Eigenlijk wil ik niet dood, maar liefdevol erkend worden voor de ik die diep in mij verborgen wacht tot ze ontdekt wordt…
Datum:
22-04-2006
Naam:
Minawara
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.