Levensverhalen (pagina 1694)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

...

Ik heb nooit een makkelijk leven gehad. Een paar weken na mijn geboorte is mijn moeder met mij en mijn broers weggelopen van mijn vader , daarna zijn ze gescheiden. Gelukkig kwam mijn vader nog dagelijks bij ons langs in ons nieuwe huis en vaak bleef hij zelfs slapen. Ik heb nooit hoogte gekregen van de relatie tussen mijn moeder en mijn vader.
Toen ik een jaar of 11 was (weet niet precies meer hoe oud) ben ik aangerand door een bekende van me. Sindsdien ben ik erg depressief. Toen ik een jaar of 14 was ben ik gaan snijden.Ik sneed mezelf met een scheermesje in mijn armen en benen , als ik me weer eens zwaar depressief voelde begon ik te snijden en dan voelde ik me tijdelijk weer even goed. Maar daarna had ik er altijd spijt van. Na een tijdje ben ik daarmee gestopt en begon ik met blowen. Door het blowen werd ik rustig en voelde ik me beter.Zo heb ik 4 jaar lang geblowd , dagelijks rookte ik minstens 2 á 3 jointjes. Door het blowen ben ik toen erg veel afgevallen en had ik absoluut geen eetlust meer. Op een gegeven moment woog ik amper 50 kilo (ik ben ruim 1.70 lang) Na 4 jaar ben ik gestopt met blowen en ben ik aangekomen , mijn eetlust is nu weer normaal en lichamelijk voel ik me beter.
Alleen geestelijk voel ik me nog steeds verrot. Mijn vader is een jaar of 5 geleden ziek geworden en begin dit jaar is hij overleden. Ik heb het hier echt heel erg moeilijk mee aangezien mijn vader altijd mijn beste vriend is geweest. De band die we hadden is echt onbeschrijfelijk , en nu heeft hij me achter gelaten met een heel leeg gevoel. Bovendien heb ik geen echte vrienden met wie ik kan praten wanneer ik het moeilijk heb. Met mijn moeder kan ik wel af en toe praten ,maar het liefst praat ik er met haar ook niet over hoe klote ik me voel omdat zij ook absoluut niet goed in haar vel zit de laatste tijd. Ik wil haar niet nog meer pijn doen , en daarom hou ik het allemaal voor me. De laatste 3 jaar voel ik mezelf heel erg slap , ziek en het liefste wil ik alleen maar op bed liggen. Ik heb echt talloze lichamelijke klachten ,maar niemand die er iets aan kan doen. Bovendien gaat het op school ook nog heel erg slecht ,misschien dat ik van school af moet.
Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Het allerliefste zou ik gewoon zelfmoord plegen en van alles af zijn..Maar ik kan het niet..Ik kan mijn moeder niet achterlaten..
Datum:
21-06-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Het leven

Help me...

Mijn leven begon als een astmapatiënt. Toen was ik 1-3 jaar oud. Ik begon dus eigenlijk al een leven dat ik niet wilde. Ik ben nu 14. Ik heb verschillende fasen achter de rug waar ik liever niet aan wil denken.
Ik heb zojuist ook te horen gekregen dat ik pityriaris rosea (soort van uitslag) heb dat ik voor ruim 2 maanden houd en dat komt heeeel slecht uit. Ik heb juist nú een afscheidsfeest van een klasgenoot. En raad het eens; we gaan zwemmen....
Ik kan dus niet mee gaan zwemmen of iedereen lacht me grandioos uit.

Ik ben niet lelijk ofzo, ik ben gewoon normaal. Toch heb ik te horen gekregen dat ik dus ook een beugel moet en een bril. Ik probeer dit zo veel mogelijk uit te stellen, vooral de beugel. Ik weet dat als ik de beugel krijg, dat ik dan écht zelfmoordneigingen ga krijgen. Ik weet serieus niet meer wat ik moet doen. Ik heb een normaal leven, met superaardige ouders en broertje :D

Toch voel ik me op school buitengesloten. Ik dacht dat een jongen waarmee ik bevriend mee wilde raken me ook echt aardig vond, maar nu begin ik daaraan te twijfelen. Ik weet bijna zeker dat hij me gebruikt om goede cijfers te halen.

Ik zit ook nog eens midden in de toetsweek... dat helpt niet écht zeg maar.
Ik weet ook niet wat ik moet doen met het feit dat ik toch aardig wat littekens heb... en nog zal krijgen door mijn puistjes op mijn gezicht.
Van binnen doet álles pijn, alles wat ik ook maar kan zien. Niet alleen mentaal, maar ook physiek voel ik me de laatste tijd niet meer zo goed. Ik denk dat het fijn zou zijn als ik ervan af ben... van dit leven af... weg van de roddels op school... weg van alle pijn.

Eigenlijk is school de énige plek waar ik me 'echt' goed voel. Hier doe ik aardig tegen iedereen en ben ik 'gelukkig'. Toch begint dat gevoel te verminderen. Vrienden laten mij een beetje stikken en ik heb het gevoel dat ik daar de oorzaak van ben.

Het enige wat mijn mogelijke zm-poging kan wegnemen is iemand die naar me luistert. NIET een psycholoog, maar iemand die gewoon luistert naar wat ik heb meegemaakt / ga meemaken. Iemand waarbij ik kan uithuilen, de iemand die ik nog nooit heb gehad.

Ik weet dat ik een goede toekomst ga hebben. Ik weet dat ik móét volhouden, maar gaat dat lukken? Op dit moment zou ik denken van niet.

De zomervakantie komt eraan. Weer een vakantie met alléén mijn familie... geen vrienden...geen niets...

Ik dacht eerst dat mijn vrienden mij mochten, maar toen begon men groepjes te vormen en ik wilde niet zo'n 'meeloper' worden dus ik ben er op de één of andere manier 'uitgestapt'.

Ik heb pijn, zeker sinds het feit dat ik dacht dat één van mijn vrienden een vriend was... hij vroeg me zelfs of hij een keer langs mocht komen! Die kans heb ik niet benut en dat zal de grootste fout zijn van mijn hele leven. Nu is hij met een ander groepje aan het optrekken.
Hij is gelukkig, terwijl ik 's avonds elke dag huilend in mijn bed stap, hopend op een hartstilstand of iets dergelijks.

Help me...
Datum:
21-06-2006
Naam:
jongen
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

zie het soms helemaal niet meer zitten

alleen ikzelf weet dat ik plannen heb.
ik loop er niet mee te koop.
teleurstellingen meegemaakt.
waar ik niet goed mee om kan gaan.
op een gegeven moment raakt de rek eruit.
ben niet van steen.
weet niet hoe lang ik het nog volhoud
Datum:
21-06-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
37
Provincie:
Gelderland

pijn van binnen in

Elke dag is het weer zo ver zeiken zeiken zeiken en nog is zeiken nooit iets goeds doen, ook al als je lief voor je moeder doet vraag of ze kopje thee wilt hebben ook al doet ze niet aardig tegen je.
Altijd lief zijn klaarstaan
proberen je best te doen maar je moeder ziet het niet ook al zeg je het zo vaak ja mam ik weet het, MAM wil je er asjeblieft over ophouden ja mam ja moeder elke dag weer
je hebt iets goeds gedaan wat moeder van je verwacht maar ze haalt altijd het negatiefe er uit je hebt brood gehaald o je bent te laat je hebt het zeker niet gehaald , ik ga naar boven mam, blij toe ga maar snel
elke dag eet het weer iets weg vn je en wat je overhoud is verdriet wat kan ik goed doen waarom doet ze niet normaal tegen me zoals andere moeder lief aardig
complimentje ho maar negatiefe altijd eerst jullie denken wel o tis misschien niet zo erg wat haar moeder doet nou t vreet je echt vn binnen op ik vindt het geestelijke mishandeling wat mijn moeder doet ik heb het ook uitgelegt aan de kinderbeschreming maar ze begrijpen me niet ze denken het is niet zo erg ze zeiden dat ze er naar gingen kijken ik heb er niks meer overgehoort ook praat ik hier met vrienden over maar het probleem is
ALs mij vrienden bij mij thuis zijn altijd lief en aardig of ze de liefste moeder vn de wereld is als mijn vrienden weg zijn dan laat ze weer de ware echte kant zien
ze heeft 1 x een vriendin vn mij gezien heel lief meisje gelijk had ze vooroordeel nee daar mag jij niet meer mee omgaan !

dankje dat je naar me geluisterd heb
kus
Datum:
21-06-2006
Naam:
je weet
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord

heej ik ben een meisje van 14 jaar,
ik heb heel heel vaak aan zelfmoord gedacht.. en ong. 2/3x een poging gedaan ik doe nu nog steeds aan zelfbeschagiging .. 2 van mijn vrindinnen op sgool doen het ook.. maar als ik hun verhalen hoor lijken die van mij zo klein.:S terwijl ik me er egt kut bij voel want je denkt tog niet zomaar aan zelfmoord!? tog kan ik er niet mee stoppen.. ik heb veel gepraat met mensen op sgool enzo.. nu moet ik naar een therapeut en ik ben egt bang! bang dat ze me uit gaat lachen omdat mijn problemen zo dom zijn dat ik me ervoor schaam:S ik heb vaak echt dood! willen zijn gewoo om van die kleine dinge.. die dingetjes doen me dan cht veel.. dit schrijven lucht wel even op .. ik zie wel wat ervan komt:S

xxx
Datum:
21-06-2006
Naam:
meisje.S.
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

ik voel me thuis niet happy ik moet alles doen en steeds wordt er gezegt dat ik beter moet doen. ik snij in me zelf trek de haren uit mijn hoofd snij soms in me gezicht ik heb het gevoel dat mijn ouders niet meer van mij houden mijn vader is al niet mijn echte vader en trekt vaak mijn broertje voor volgens hem doe ik alles verkeerd. ik weet wel hoe het is iemand te verliezen door zelfmoord haljaar geleden is dat namelijk gebeurd met de baas en mijn moeders beste vriendin haar vriend ook mijn moeders beste vriend maar door dat ik zo elke dag leef ik zie maar mijn begrafenis voor mij en denk dan dat ik echt tot rust zou komen
Datum:
20-06-2006
Naam:
yas
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

genoeg is genoeg

Hoi allemaal.
Ik ben 21 jaar en heb er echt genoeg van. Ik ben opgegroeid met twee ruziende ouders. Toen ik jonger was en in huis woonde heb ik mij nooit thuis gevoelt. Ik heb het idee dat ik nooit van mezelf heb kunnen houden omdat ik volgens mijn ouders toch alles verkeerd deed. Ik ben gaan werken, werken en werken en heb al mijn geld opgespaard voor een betere toekomst. Toen was ik eindelijk oud genoeg om op kamers te gaan en ik had ook geld om voor mezelf te kunnen zorgen. Ik ben verliefd geworden op iemand van wie ik dacht dat deze persoon ook van mij hield en heb een dochter gekregen. Nu heeft deze persoon al mijn geld opgemaakt met de belofte dit terug te betalen, maar dit is helemaal anders gelopen. Ik ben gedumpd voor een ander zit nu zonder woning en het ergste van alles zonder mijn dochter. 9 maanden lang heb ik haar gedragen in mijn buik, haar gevoeld uiteindelijk bevallen. Mijn leven had zin voor mijn dochter. Maar nu mag ik haar niet zien van de vader en ben vervangen door een nieuwe vriendin van de vader die een 'happy family'heeft. Nu heb ik al die jaren gespaard voor een betere toekomst en nu kan ik niet eens een woning veroorlofen. En elke dag dat ik moet op staan zonder mijn dochter sterft weer een gedeelte van mij. Ik heb genoeg gehad; nooit het gevoel gehad thuis te zijn, nooit van mezelf gehouden, nooit het leven rooskleurig ingezien. Ik ben erg moe en ben al bij vele pshychologen geweest en niemand die me kan helpen. Geld maakt niet gelukkig maar zonder geld kun je niet wonen, eten, reizen, 'leven' dus waarom??? Graag wil ik slapend sterven en hoop dat in spritit op die manier bij mijn dochter te zijn. Ik heb mijn best gedaan. Ik ben gaan studeren, afgerond, woning proberen te zoeken, rechtzaak gestart om mijn dochter te zien, maar ik kan niet meer hebben ik ben opgebrand, gestorven van binnen, moe van vechten voor rechtvaardigheid en een bestaand 'leven'. Heb sowieso nooit echt geleerd om te genieten van het 'leven'. De dark site daarintegen ken ik maar al te goed en elke keer dat ik hoop de bright side of life te zien wordt ik weer teleurgesteld, keer na keer na keer. Genoeg is genoeg. Mijn dochter is twee jaar en ik hoop dat het goed met haar gaat en hoop snel bij haar te kunnen zijn.
Groetjes
Datum:
20-06-2006
Naam:
rosepaars
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

geobsedeerd...

Om beginnen heb ik geen problemen thuis, niet op school, genoeg vrienden en dat soort dingen.
Ik heb een vader, moeder, broertje en zus. Geen lichamelijke ziekte en dergelijke.
Zelfmoord kwam denk ik het eerst in me op tijdens de basisschool, maar dan zo: als ik blijf zitten dan pleeg ik zelfmoord: ik ben nooit blijven zitten en zou het waarschijnlijk ook niet hebben gedaan maar dan alleen omdat niet wist hoe percies.
Ik heb min of meer 3 verschillende soorten vrienden:
Thuis: mensen die ik al heel mijn leven ken: aardig en normaal. Maar ze worden nogal beïnvloed door de leugens van mijn broertje + daar komt bij dat deze het nooit zullen begrijpen.
Dan school-vrienden: vrienden die op school zitten en ik normaal gezien alleen daar zie.
Mijn dichtste vriendenkring werd gevromd toen ik 14 was, Ik, mijn beste vriend + 4 anderen. Allemaal heavy metal fans.
1 ervan pleegde zelfmoord op zijn 16de, 2 jaar geleden.
1 ander is ongeveer een half jaar geleden gestorven aan een hartstilstand.
Hierdoor ben ik overgens niet deprissief geworden ofzo.
Ik heb ook niet het gevoel dat niemand zal missen als ik er niet meer ben.
Toch is de enige reden waarom ik nog leef omdat ik om zo te zeggen 1 manier zoek.
Ik snij mezelf sinds dat ik dat heb gezien in een film een tijdje geleden.
Het was min of meer de bedoeling dat ik gister zelfmoord zou plegen door middel van een mes en mijn polsen maar ironisch gezien: er kwam een examenfeest door heen.
En toen ik terug kwam was ik moe en had ik er geen zin meer in.
Ik blijf gewoon door plannen met mijn leven: bijvoorbeeld ik heb gister ook gewoon geleerd voor een proefwerk dat ik morgen heb...
Ik ben trouwens ook niet echt wanhopig maar heb meer het idee dat als ik zelfmoord pleeg dan hoef ik een hoop dingen niet meer te doen zoals bijvoorbeeld: ooit uit het huis te gaan, een echte baan zoeken en dergelijke.
Dat is min of meer mijn verhaal...
Datum:
20-06-2006
Naam:
Anomiem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

alles

ik ben verkracht geweest..
ik ben gestalkt geweest..
ik heb gekotst omdat ik te dik was..
ik heb mezelf gesneden..
ik heb zelfmoord pogingen gedaan..
mn ouders hebben heel vaak ruzie..
ik heb gerookt om af te vallen..
ik mis mn opa die dood is..
ik mis mn konijn die dood is..
ik mis de manege met mn lievelings pony die ik altijd alles vertelde..
..ik wil niet meer wordt moe..
Datum:
20-06-2006
Naam:
tjaaa
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

x

Zelfmoord.. Ik wil t al zo lang..
al 6 jaar ben ik depressief..heb ik angstaanvallen.. agressie aanvallen..ben ik verslaafd geweest aan automutileren..
ik heb op het curium gezeten voor een tijdje,,
vanwege ruzies met mn moeder thuis..
Met m'n 16e verjaardag had ik weer ruzie met mn moeder,, kmocht niet van haar naar huis,, heb ik de hele dag * was op 29 dec.. * op een bankje gezeten in een park,, tot 7 uur 'Savonds,, was ik onderkoelt geraakt,, heeft iemand me toen naar huis gebracht,, heb toen de hele tijd in mn bed gelegen,, ben paar keer over mn nek gegaan toen, :( , mn moeder gaf er nix om..
Mn vader neemt geen contact met me op, ligt nu in een coma, en heb via zn vriendin gehoord dat hij tijd terug had gezegd dat hij wenste dat ik zn dochter niet zou zijn..
ik heb geen broers of zussen, geen oma's, opa's, tantes of ooms, allemaal willen ze geen contact met mij en mn moeder..
Verkracht..Gepest..
Dan is er nog een bepaalde jongen in mn leven,, hij betekend alles voor me..alles..
Alleen ik lieg..ik lieg alleenmaar..waarom, ik weet het niet :(..
nu heb ik weer door een leugen ruzie met hem,, en is het contact verbroken,, de enige persoon waardoor ik positief bleef,, is nu ook weg..
alles ging zo goed..ik zou weer naar school gaan.. een leuke opleiding doen..nieuwe mensen ontmoeten..en nu..dit..
Ik heb geen vrienden, geen vriendinnen, ookal probeer ik zo m'n best te doen..
Mensen die zelf verdrietig zijn,,probeer ik te helpen.. altijd..
Maar nu.. moet ik mezelf helpen..

..Goodbye....
Datum:
20-06-2006
Naam:
Iris
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.