Levensverhalen (pagina 136)

25-05-2016 18:57
Ik denk er nu wel een beetje elke dag aan, zolang ik het me kan herinneren
Ik durf mijn verhaal ook niet zo gemakkelijk te vertellen aan iemand, alleen de mensen die ik heb ontmoet in de instelling waar ik was voor thuis problemen weten dat, zij werden mijn besten vrienden
Ik ben gelovig opgevoed (christelijk) en in de kerk waar ik was hebben ze veel uitdrijvingen op me gedaan, 3 jaar lang iedere zondag, soms wel 2/3 keer per week, paar uur lang
Het gebeurtenis vertel ik liever niet in details, het was wel zo erg dat ik de toilet onder kots met bloed met bloed roden ogen
De reden waarom ze dachten dat ik bezeten was is omdat ik lijd aan een ziekte of stornis genaamd sleep paralysis (slaap verlaming) en een keer een soort van psygoche heb had toen ik 14/15 was
Mijn moeder was depressief omdat mijn pa (alweer) vreemd was gegaan en ze wou abortus plegen...
Mij vermoorden voor mijn geboorten...
Maar 1 of ander vrouwe weed bezeten door een duivel en begon haar levens verhaal te vertellen, dat ding zij ook dat ze geen abortus moest plegen omdat ze een meisje zou krijgen... Ze wou graag een meisje
Ze had dus geen abortus gepleegd maar ik ben geen meisje, ook geen trans, maar een jonge, klein beetje gay
Zolang ik me kon herinneren leed ik onder mijn thuis situatie, iedere dag wel ruzzie, vader zat vaak in de gevangenis voor criminelen actifiteiten of vreemdgaan voor maanden lang, ze had me jongs af aan geleerd om mijn pa te haten, bijvoorbeeld alles wat hij aanraak word vervloekt en als ik bijvoorbeeld zijn ketten zou dragen zou ik ook ongeluk krijgen, dus ik haaten hem jaren lang, soms spijbelde ik van school (basis en hogere school) om mijn moeders problemen aan te horen, ik was haar therapeut
Ik was nooit echt blij
Of ik had last van die slaapverlamming waardoor ik niet meer durfde te slapen, of ik was te sad om op te letten en vrienden te maken, vaak spijbelde ik zodat ik kon ontsnappen van al die mensen, ik kon er niet tegen om leuk en aardig te doen terwijl ik dat niet was.
Ik zat op tv een meisje die dronk op school omdat ze deprie was, dus ik deed dat ook, een hele fles
Was op een toetsweek, ik nog afkijken dus ik was wel geslaagd
Ze wisten dat ik dronken was en ze belde mijn ouders
Zinds dien ging het nog slechter
Omdat ik mijn pa haten schold ik hem vaak uit en ma was vaak aan zijn kant
Ik was zo verward, ik dacht van "pa was altijd goed voor me, waarom haar ik hem"
Hij probeerde soms tijd met me door te brengen maar ik was niet geïnteresseerd en deed gemeen tegen hem
Ik wou tijd doorbrengen met mijn moeder, maar zij was nooit geïnteresseerd.
Ik begon mezelf te snijden en sliep met veel jongens, omdat ze zo raar en gemeen waren haatte ik ze, ik wens ze dood
Ruzzie thuis werd zo erg dat ik werd geslagen en werd uitgescholden door mijn pa, moeder stond het toe en zij, "je moet je manieren veranderen"
Als ik weg liep en dood viel, vond me pa niet erg, dat zij hij
Dus ik had mijn spullen ingepakt, en een grote mes in die rugzak, de volgende avond zou ik weg gaan en dan zie ik wel, de kans ik groot dat ik zelfmoord wou plegen, allemaal rare gedachtes kwamen in mijn hoofd.
De volgende dag vonden ze mijn tas, met die mes
Ze dachten dat ik mijn pa wou neer steken, ik dacht daar niet eens aan, de volgende dag was ik opgenomen, na 1 gesprek zagen ze al dat het nodig was
Omdat er 3 jaar een uitdrijving werd gedaan op me, werd ik verslaafd aan het gevoel, geestelijk zo overgenomen, dat ik het thuis ook deed, iedere avond
Ik lift mijn handen omhoog en voelde hoe iets in mij kwam en raakte buiten bewustzijnde, soms werd ik wakker met littekens op mijn been met bloed
Toen ik werd opgenomen probeerde ik dat niet te doen, ik moest afkiken
Ik was 4 maanden opgenomen, de Max was 3 maanden, ik zou eigenlijk langer blijven maar het was zo erg dat ze dachten dat een opname geen oplossing was, ik werd psychotisch en de laatste 2 maanden probeerde ik wel 2X per week zelfmoord te plegen
Ze hielden me goed in de gaten
Ik mocht iedere dag 2 uurtjes naar buiten met vrienden, ze leerde me roken en high te worden, als ik alleen naar buitten wou moesten ze eerst weten hoe het ging
De 4 maanden weg van thuis had me genezen tegen me haat van mijn vader, we werden goeie vrienden maar dat was niet voor lang, 1 maand thuis, ik moest opgenomen worden met spoed, het ging niet goed
Ik ontmoete daar 2 mensen, zij werden ook goeie vrienden van me
3 weken later was ik thuis
Ik wil niks van god te maken hebben, oke hij mag bestaan maar thats it
Ze vertelde me namen van engelen die je moet oproepen, ik geloofde dat want ik had over ze gedroomd de dag voor dat ik de kerk probeerde
Engelen van de elimenten, de planeten, de sterren
Raar genoeg geloofde ik alles maar dat bracht me meer in een depressie, om weg te gaan van god
Als god er is, waarom lopen zijn volgers niet op water, dat is mogelijk toch.. Niemand behalve Jezus liep op water, dus geloof is een leugen
Ik probeer iedere avond te lopen, ik kan niet huilen
Denk aan alles wat positief is, dan kom ik erachter dat tijd door gaat, ook al heb ik een dagje lol,.. Eens kijken of dat de volgende dag ook zo is
Ik ga met slechte vrienden om, ze maken me high, geven me hard drugd, en ze... Ik wil niet alleen zijn, maar ook niet met mensen die me belachelijk maken
Over 2 maanden krijg ik een muziek studio, mijn droom is om muziek te maken, ik heb er al een paar gemaakt op de ipad, maar die is stuk, ik was blij als ik muziek maak en schrijf, fantasy en leuke dingen schrijf ik
Als ik over 2 maanden mijn muziek studiootje heb, zal dat mij vreugde geven, als ik het niet krijg of ik voel geen vreugde
Dan maak ik er een einde aan
De kans ik groot dat ik het niet krijg want ik ga misschien over 2 maanden het huis uit...

-waar gebeurt
Ik ben nu 18 jaar

Verleden jaar september. De eerste week van september, kwam de dokter bij mij thuis, omdat ik erg pijn had in mijn rechter kuit, na wat gevoelt te hebben, kwam hij tot de conclusie dat het weleens een trombose zou kunnen zijn en ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis, bij de eerste hulp, bleek het inderdaad om een trombose been ging maar dat niet alleen ik had ook een zware long embolie, die was zo ver, dat als ik langer had gewacht, dan zou ik er niet meer geweest zijn. In het ziekenhuis werd ik daarvoor behandeld, maar ook voor mijn rug, want iemand die zo krom liep, dat vonden ze niet normaal. Dus een ct scan, een mri scan en een pet scan. het bleek een ingezakte rug te zijn, met slijtage (atrose), aan de onderkant van de rug, heup en nu begint het ook aan de rechter elleboog. Nu ben ik een half jaar verder, en heb morfine voor de pijn. Want de pijn is verschrikkelijk, zo erg, dat bewegen en lopen haast niet meer gaat. Met de morfine doe ik ook langzaam aan, want als je daar teveel van inneemt dan ga je allemaal rare dingen zien en horen en je word erg despressief, dus dan de pijn. Alleen die pijn word steeds erger, en er is niets aan te doen. Ik zeg weleens tegen mijn vrouw, als ik alleen had gewoond, dat had ik er niet meer geweest. Zo moet ik de rset van mijn leven volhouden, met de pijn die steeds erger wordt. Was ik maar dood, denk ik vaak.

Alles is teveel, mijn huiswerk maken kan ik zelfs niet meer. Met alles wat ik zeg of doe denk ik na: Wat vinden ze van me, ben ik wel goed genoeg? en dan komt dat ene irritante stemmetje weer in mn hoofd: Tuurlijk ben je niet goed genoeg kijk is naar jezelf, je bent dik, lelijk en al je vrienden verlaten je. Niemand vind je oprecht aardig en niemand wil met je praten. Dit doen ze alleen maar omdat ze je anders zielig vinden. Ik wil niet lullig doen tegen mijn "vrienden' ofzo maar ik denk gewoon dat ze beter af waren geweest zonder mijn gezeur over alles. Ik heb geen zin meer in altijd maar dat stemmetje in mijn hoofd dat alleen maar negatief praat, wat wel de waarheid is, en dat stemmetje dat altijd lief probeert te doen en alles ontkent en dan nog mijn eigen stem die zich afsluit van alles wat ze hoort en soms tegen de negatieve stem ingaat maar meestal stemt ze toe. Dan hebben we ook nog het probleem dat ik mezelf gewoon een lelijk dik zwijn vind en dat iedereen dat ontkent maar ja wie moet je in deze tijd nog geloven he. Iedereen liegt en liegt ik doe er zelf ook aan mee maar het is allemaal te veel. En nog het probleem dat ik snijd om het even grofweg te zeggen. Ik vind het allemaal teveel worden. Ik heb ook het gevoel dat iedereen mij haat. Want als ik een keer een goeie band met iemand heb dan loopt het altijd uit dat we uiteindelijk vreemdelingen zijn, 2 voorbeelden van groep 4 tot groep 8 was ik beste vriendinnen met A. in de eerst klas gingen we allebei naar een andere school en hadden we geen contact meer. In de 1e klas kreeg ik wel een nieuwe beste vriendin C. die was er maar voor een jaar die is uiteindelijk overgestapt naar een ander. Ik word verlaten elke keer dat ik hecht ben met iemand. Met mijn vrienden nu zal dat ook wel gebeuren. Maar nu ben ik voorbereid en is het niet zoals die andere keren, nu zal ik meer verdriet hebben maar ookal wist ik het van te voren. Ik weet niet hoelang dit was maar ik heb het getypt in 1 keer en daar ben ik blij voor....

Ik voel me net een scepticus ik twijfel aan alles : ben ik niet te dik ben ik wel slim genoeg wil ik nog wel verder blijven mijn ouders wel bij elkaar waarom heb ik nog nooit een vriendje gehad waarom ben ik zo onhadig waarom kan ik heb ik zo'n beroerd sociaal leven enz. Maar vooral heeft het nog wel zin ? Dit spookt in mijn hoofd sinds 2015 en nu is het bijna het enigste waar ik aan kan denken... dat school en dieren ... sinds 2015 ben ik ook paranoïde voor dingen waarvan ik weet dat het niet bestaat ik ddnk datijn moeder vreemd gaat terwijl mijn ouders ziels veel van elkaar houden... ik werk mezelf alleen maar tegen en webs dagelijks om even iemad anders te zijn ...maar dat kan niet ik zit gebonden aan mijn eigen lelijke lichaam mijn stomme hersenen en deze domme geest... voor de rest van mijn leven...

loop nu al 4 jaar weg te rotten na bedreigd beroofd te zijn iedereen heeft me laten vallen heb geen verhaal kunnen doen daders zijn niet aangepakt terwel de politie wist wie het waren sta al 4 jaar stil en ben teveel veranderd heb geen zin om op deze manier verder te gaan heeft allemaal teveel pijn gedaan en voel me niet meer goed teveel veranderd

Ik ben nu 12 maar heb het steeds moeilijker.... Thuis zegt me broer vaak dat ik dood moet gaan omdat ik zijn leven verpest...Maar stiekem wil ik het zelf ook gewoon.... Me allerbeste vriendin heeft het zelfde probleem maar bij haar is het erger... ze wordt gepest en komt vaak uithuilen, ik hou me sterk maar ik wil echt weg uit deze wereld....

vorig jaar is mijn man overleder hij was nog maar 57 hij was mij alles ik mis hem vreselijk woon nu alleen ben al mijn levens vreugde kwijt ik ben nu op zoek naar een manier om bij hem te kunnen zijn

Hallo,

K heb suikerziekte, in januari ontdekt..
Ze weten nog steeds niet welk type of iets... Ik heb geen zin om op deze maniet te leven ik heb een hekel aan me leven...vrienden die willen dat ik het niet doe... Maar als ik ergens ben dan lijkt het wel alsof ik overal een groot bord met neonletters met de tekst, pleeg zelfmoord ben je van alles af
😔😔

Het is hierop gekomen hè, mijn verhaal op zo'n site zoals deze. Ik heb voor de afgelopen 3 jaar rondgelopen met een depressie, sinds een jaar volg ik therapie. Ik heb boven op een bouwsteiger gestaan en was er bijna afgesprongen. Ik heb mijn ervaringen gehad, ik heb nog steeds last van zelfmoord gedachten en ben over het algemeen niet gelukkig met mijn huidige situatie. Toen mijn zelfmoordgedachtes begonnen waren het vaak over domme dingen zoals slechte cijfers, maar naarmate mijn depressie erger werd begon mijn zelf-kritiek te groeien. Later werden mijn overtuigingen voor zelfmoord wat meer begrijpelijk of gerechtvaardigd, mijn ouders scheidden na een huiselijk geweld incident, ik was onaardig tegen mijn familie, was nergens gemotiveerd voor en was erg onzeker over mezelf mentaal en deels fysiek. Ik zie zelfmoord niet als iets slechts, sommige mensen willen gewoon sterfen. Wat ik wel erg onbehoorlijk vind is wanneer vooral tieners zoals ik hun 1e wereld privileges totaal aand de laars lappen en gelijk stappen naar zelfmoord. Ik snap dat mijn ervaringen me niet een veteraan in slechte levenservaringen maken, maar ik kan er gewoon niet tegen wanneer mensen hun leven weggooien voor domme redenen. Ik wil een beter leven voor mezelf maken, dat soort drive of prille motivatie houd mij in stand, ik zou ook heel graag een vriendin willen. Mijn hele leven ben ik opgegroeid in een veelvragende familie met hoge verwachtingen. Dit heeft er voor gezorgd dat ik zoveel zelf kritiek heb. Maar wat ik vooral mis in mijn leven is dat ik weet dat als ik mezelf van het leven zou beroven dat een speciaal persoon er voor me zou zijn, iemand aan wie ik mijn leven aan zou toeweiden. Dit speelt een groot factor in mijn leven. Ik ben altijd afgewezen door meiden, wat er toe heeft geleden dat ik hunker naar een gevoel van liefde. Ik voel me erg eenzaam.

Ik leefde in groningen gelukkige met mijn broer en vader maar nu leef ik in limburg ik vind het niet leuk ik kom all mijn problemen aan iemand vertellen nu lan ik dat niet meer ik heb zoveel gedaan dingen die je verbazen ik doe veel ze zeuren alleen maar dit dat maar ze vragen niet eens diep waarom heb je dat gedaan nee ze denken altijd dat ik het daarom doe
Ze zeggen dat ik te negatief ben ze komen nooit voor mij altijd tegen mij daarom wil ik ZELFMOORD PLEGEN !!!