Levensverhalen (pagina 1357)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Vervloekt met een zegen

mensen zeggen dat je dankbaar moet zijn in het leven dat het een voorrecht is... ik zie dat namelijk anders...ik zie het leven als een straf, je zit er gwn aan vast en je enige ontsnapping is de dood... mijn hele leven is vergald door mijn stiefvader hij mishandelde mij zonder dat mijn moeder het wist mja ook als ze het wist zou ze er toch niks aandoen... ik heb op mijn school best wel een populaire status maar mijn kleding en mijn ouders helpen me daar niet echt bij en dat nakt mij echt de laatste tijd... vooral omdat ik zoveel van mijn vrienden krijg en ik min vrienden niks terug kan geven omdat mijn ouders een stelletje aasgieren zijn... ik heb er geen zin meer in ik wil gewoon weg van hier...gewoon niet meer bestaan zodat ik ook van alle shit af ben....
Datum:
07-07-2007
Naam:
....
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Het zal niet lang meer duren

Al geruime tijd zit ik in een heel diep gat waar ik niet meer uit kan komen. Ik heb altijd ruzie met mijn ouders en er is niemand die me steunde, behalve 1 iemand, zij leek mijn ster maar het probleem was dat ze al met mijn 'beste' vriend had. Ik heb ze daarna in hun waarde gelaten en ben verder gegaan met het componeren van muziek en het maken van muziek. Dat is iets waar ik mijn hele leven in uit. Op het begeven moment zij dat meisje tegen mij dat ze hem (die vriend) en haar niet meer bij elkaar vonden passen en zij mij heel leuk vond.... dit is dus ook het omgekeerde. Ze zou het voor mij uitmaken en dan zouden wij een anoniemerelatie starten zodat de komende tijd het niemand te weten zou komen, vandaag heeft ze het dus uitgemaakt en ze zegt de hele tijd dat ze me leuk vind enzow, maar nu het in eenmaal uit is nijgt ze toch weer om het met hem aan te maken.... ik val weer helemaal terug in dat diepe gat, met weinig vrienden, ruzie met mijn ouders en al een paar zelfmoordpogingen achter de rug.

Binnenkort gaat het er echt van komen, ik kan het niet meer aan.... mij leven is niks meer en ik ben kapot.....
Datum:
07-07-2007
Naam:
wj
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

gedachten

Het is weer terug, misschien niet zo sterk meer als een aantal jaren terug maar het gevoel is er weer. Opeens dacht ik er weer aan. Het lijkt wel heel gemakkelijk. In een klap alles achter me te laten en weg te gaan voorgoed.

Maar dan denk ik aan diegene waar ik van hou. Diegene die ik nooit meer zou zien. Die ik nooit meer zou vast kunnen houden. En wie moet hem uitleggen waarom ik er niet meer ben. En waarom ik weg wou.
Wat voor voorbeeld geef ik aan de kleintjes? Het is niet de bedoeling dat ze denken dat het makkelijkste weg het beste is!

Er zijn ook nog toekomst dromen. Hoe moeten die nou uitkomen als ik er niet meer ben!
Overal is er een oplossing voor en dat weet ik ook, dat wist ik ook. Ik weet dat het een lange weg wordt. Een weg met veel stres en veel tranen. Maar ik moet door voor diegene waar ik van hou, voor mezelf en mijn dromen.

Ja het is moeilijk als je door mensen waar je het meest van houdt, teleurgesteld wordt. Ja het is moeilijk als mensen die je niet kennen, vaak al een oordeel over je hebben. Ja het is moeilijk als je, ook misschien door je eigenschuld, schulden hebt en dat je financieel moeilijk zit. Ja het is echt geen pretje als je verliefd bent of misschien nog erger, van iemand houdt die tot iemand anders behoort.

Maar er zijn ook kleine dingen die je de kracht moeten geven om door te gaan. En daarnaast waarom weg gaan en iedereen hun zin geven, als je ook kan laten zien wie je bent door sterk te zijn en terug te vechten. En dan bedoel ik dat je iets van je leven moet maken. Dat je door toch je dromen achteraan te gaan en een succes van jezelf maken, dat je daardoor die mensen ook wel terug pakt.
En financieel gezien, er zijn altijd middelen die je verder kunnen helpen.

En dat weet ik. Daarom kan ik die gedachten die weer terug zijn naast me neer leggen. En heb ik meer zin om door te gaan en ervoor te zorgen dat het leven beter wordt.

Datum:
07-07-2007
Naam:
s
Leeftijd:
25
Provincie:
Overijssel

:)

halo
zoals de meeste meisjes van mijn leeftijd gaat het over liefde.
ik denk dat ik helemaal niets ben op deze wereld. niemand ziet mij staan, het maakt geen verschil dat ik hier ben of niet. dus waarom ben ik hier dan nog...
ik zie een jongen al 3maand heel erg graag, en hij mij in de eerste maand ook, maar toen ik hem vertelde over mijn gevoelens liet hij mij vallen... sindsdien spreken we amper en ik doe zo mijn best..
hij was de enigste die mij het gevoel gaf dat ik echt gewilt was hier op de wereld.
nu wrs niet meer.. dus vind ik dat het nu tijd word dat ik er echt niet meer ben
en dat mensen beseffen dat ik er niet meer ben en me gaan missen en beginnen te voelen wat ze eigelijk voelden voor mij
ik wil dat zij de pijn voelen die ik al de helft van mijn leven meedraag...

nuja.. :)
Datum:
07-07-2007
Naam:
Lieze
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

none

Het leven is kut. Ik wil met rust gelaten worden.
Ik ben moe. Ik wil niet meer. ik kan niet meer. Ik wil niet meer leven
Datum:
07-07-2007
Naam:
Chinagirl
Leeftijd:
26
Provincie:
Utrecht

angst

waarom doen sommige dingen toch zon pijn,, en waarom gebeuren er zo vaak dingen oneerlijk,, er worden zomaar mensen van je afgenomen waar je zielsveel van houd,, ik ben in 2003 mijn vader verloren en mis hem egt onzttend,, hij was mijn alles mijn kameraadje,, ik uite mijn verdriet niet en ging aleen maar stoer doen,, ma je kan nie iemand worden die je in werkelijkheid ook niet bent,, toen 3 maanden later stierf mijn oma, en daarna mijn tante,, met mijn opa gaat het oook nie de goede kant uit,,, maar jah je moet er mee door kje kan niet anders,, je moet positief blijven en ook zo in het leven staan,, maar ik weet het is niet even makelijk,, ben gepest geworden en bedreigd tot met de dood ,, en heb er nu nog last van ,, ik ben na een centrum moeten gaan voor erge problemen,, maarhet helpt gewoon nie,, en heb vaak,,, nog,,,,,, aan zelfpijnigen gedaan en zo werd mijn pijn en verdriet minder.. ik snee me zelf ,, maar ik weet nu wat ik heb en wil het niet verliezen ,, wil gewoon dat de mensen wat meer laten zien dat ze me waarderen en meer liefde tonen na mij toe,, bedankt,,,
Datum:
07-07-2007
Naam:
weet niet eens meer wie ik werkelijk ben >>>>
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

Geen liefde

Geen liefde meer te vinden in deze wereld. Je denkt het te hebben gevonden door iemand woorden en daden. Je gelooft er echt in. JE GELOOFT HET ECHT, je krijgt bewijs door daden. Maar dan keer op keer die teleurstelling, die vreselijke teleurstelling. Waar is DAN ECHTE LIEFDE. Waar is het te vinden. Ik dacht het te hebben. Een paar keer ofzo. NU de grootste liefde van mijn leven. WEET NIET MEER ZEKER of hij het uit kan maken of niet uit kan maken. Dat weet hij niet zeker. Of hij met me wil trouwen ook neit meer. Terwijl ik wel een verlovingsring draag. Terwijl 2 dagen geleden ik een cado gaf. kettingkjes met ringetjes. En dat hij dan zei als je me zou vragen om te trouwen zou ik ook ja zeggen. Maar dat meende hij hij zei het niet ZOMAAR EVEN TUSSENDOOR. En kinderen krijgen met mij. Ik wou nog geen kinderen. Het was zijn droom, maar nu opeens zegt hij gisteren dat hij het toch niet wil. EN eergisteren zei hij dat hij echt echt wil en probeert hij het bij mij om het te krijgen. EN hij zegtt HET IS MIJN DROOM het vult mijn leven. MAar opeens van de dag op dag is dat alles verandered. En er is geen andere persoon die hij wilt. Hij heeft zijn ouders ook al gebeld dat als hij 4 dingen niet kan krijgen van mij dat het dan uit is. Bijna pakte hij zn spullen om weg te gaan. Iedereen weet van die ruzie mijn vader mijn moeder Mijn moeder belde mijn vader op> IK gooide met een glazen iets met stenen de kamer door. Uit onmacht. WAARMG AAT ER WEEEEEEEEEr iemand uit mijn leven. WAAROM. ER is geen liefde meer in de wereld. IK WIL NIET MEER. Dit gevoel kan ik niet dragen NIET NOG EEN KEER> NIET NOG EEN KEER> Ik weet niet wwat me nu weer ozu kunen helpen ik wil neit dat dit een situatie is waar ik van kan zeggen ik heb er van geleerd./ NEE ECHT NIET MEER NIET MEER. Ik tril ik eet niet. ik ben op mijn werk nu kun je het geloven dat ik naar mijn werk ben gegaan .. ik niet. mischien was het de robot in mezelf die toch is gegaan. AUtoamtishe piloot . Waar iedereen toch altijd op staat ingeschakeld. Er zijn uitzonderingen hoor. En ja die dacht ik gevonden te hebbem. Maar die veranderen opeens van dag tot dag. MET HUN GEDAACHTEN. Hij is straks weg wacht maar af. En als hij bij mij blijft kan hij niet zeggen of het straks uit gaat. IK vraag: een relatie moet toch stoppen als je vreemd gaat of als je mishandeld word als je tegen elkaar lieft of manupileert. DE ANDERE DINGEN VECHT JE TOCH VOOR. en na dat vechten krijg je zoveel mooie jaren er voor terug dat kan ik garanderen. Hoe heeft het zo kunnen gaan. Ik zie even geen licht meer. Geen uitweg. Behalve ik de tijd om kan draaien. Vaststellen op een leuke dag. En die keer opkeer overnieuw beleven. Hoe zou het zijn om dood te zijn? GEwoon slapen Gewoon NIETS> alles overslaan tot een betere tijd.
Datum:
07-07-2007
Naam:
li
Leeftijd:
18
Provincie:
Flevoland

en nu?

hmm... nooit gedacht dat ik via het internet men verhaal zou doen. iedereen die het wil kan het lezen, en dat terwijl ik in het echte leven, de woorden amper over men lippen krijg. een schreeuw voor aandacht en hulp krijg ik niet uitgesproken.. heb ik nooit gekund. zelfs emoties.. hmmm ik ben iemand met een eigen mening, en lijk voor de buitenwereld, een sterke meid. eentje met een fel karakter, een doorbijtertje en misschien soms zelfs beetje te hard voor haar omgeving, iemand waarvan weinige kunnen zeggen: owh.. ik ken haar, of owh... kheb haar al zien huilen.
ja..lachen, dat zien ze me allemaal doen. k tover moeiteloos een glimlach op men gezicht, wanneer anderen zich in mijn buurt vertoeven, ookal word ik vanbinnen verteerd door een overvloed, werkelijk een teveel aan emoties. thuis... mja.. daar begon het..
praten over gevoeles.. dat deed ik niet.. en men ouders vroegen er dan ook nooit achter. ik zei "neen, ik wil er niet over praten" en dat was voor hen genoeg net alsof ze dachten "heey we hebben geprobeerd, maar ja".. uiteindelijk toen men ouders uiteen gingen op men 15, bleef ik glimlachen naar men vrienden, maar thuis ws ik een rebel, iedere keer dat ik geconfronteerd werd met de pijn van men bedrogen vader en de nieuwe situatie. ik ging minder eten, maar heb nooit anorexia gehad.. ik kon het niet doen, men broertje keek op naar mij. dan maar snijden.. heel voorzichtig en ohzo nauwkeurig. zodat enkel zij, van wie ikhet wou, de sneden konden zien. een soort symbool voor aandacht... die ik niet kreeg. een.. afstandelijk koel antwoord darentegen: "wil je aub niet zo belachelijk doen? je bent niet de enige die afziet! en effe terzijde, hetgeen jij meemaakt, is niets vergeleken van wat wij moeten doorstaan" (men ouders) ok..snijden was dus geen optie, zeker niet nadat men broertje men kuttermesje vond onder men hoofdkussen. af en toe, bij een samenloop van tegenslagen, herviel ik op die gewoonte, maar het betraande gezichtje van men broer, weerhield me iedre keer om dieper, verder of zelfs verticaal te snijden.
maar na 4 jaar, zijn de problemen nog niet van de baan. men ouders zijn nog steeds aan het vechten ook al is hun vechtscheiding reeds lange tijd gedaan. geld, vooral geld, is het stokpaardje van beiden. ik kan het niet meer aan, de boodschapper te moeten zijn tussen 2 mensen die ik doodgraag zie, maar die elkaar een leven in de goot toewensen. men broertje trekt er zich zelden tot niets van aan, maar ik draag zijn portie emoties mee. ook jongens... de liefde..
in plaats van misschien iemand tegen te komen, die me kan kalmeren, op me in praten, en me bemoedigende woorden in te praten, kom ik enkel flirts tegen.
en neen, het is niet omdat ik de verkeerde jongens tegenkom!! neen.. het is net alsof ik vervloekt ben, want iedere jongen die ik zie zitten en het is wederzijds, die wijs ik af. bindingsangst noemen ze dat. fijn.. elke poging op geluk, "moet" ik mezelf ontzeggen, want ik kan niet anders.
ik ben een vat vol emoties en tegenstrijdigheden. en ik kan het niet meer bolwerken. hoe ouder ik word, hoe meer ik moet aankunnen en hoe zwaarder de realiteit word. maar ze was al zwaar genoeg als 15 jarige. ik ben zo doodmoe van de emoties, dat ik paniekaanvallen krijg, flauwval en soms zelfs uitermate agressief word.
ik ben gewoon niet meer dat meisje van vroeger...
en ookal besef ik dat het wrsn hoort bij het proces van opgroeien.. toch... lukt het me niet.
het is net alsof ik overspoeld wordt door emoties en... men hart kan het niet aan. het breekt iedre dag in kleinere stukjes en men geest.. men gedachtengang... dat is de grootste boosdoener. ik denk non-stop.
iedere moment van de dag ben ik aan het denken.. alleen als ik met iets geconcentreerd bezig ben, valle de zorgen van men schouders.. maar ze blijven op de loer..
dit is geen leven waard.
::mind is a razorblade::
Datum:
07-07-2007
Naam:
sophie
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

het begin van het eind

Ik wil hier gewoon even mijn verhaal kwijt, miss dat dat de druk in mijn lichaam wat verminderd. Ik ben nu denk ik al een half - jaar depressief en dan niet dat ik me gewoon even rot voel, maar elke dag opnieuw, elke dag opnieuw dezelfde pijn.
Het beseffen wat het leven inhoud is zwaar, zeker als je het zelf op zijn meest vervelende manier meemaakt. Ik begon met snijden, inmiddels zit mijn hele arm onder en ook wat andere plekken, maar de laatste tijd voel ik me leeg ben ook snel moe, lijkt wel alsof al mijn energie op is. Ik moet steeds vaker aan zelfmoord denken, gewoon weg hier, dat vreselijke gevoel weg geen hoofdpijn meer, geen dingen om over na te dneken gewoon rust. Ik weet nog niet hoe en wanneer, maar ik ben steeds meer van plan om er een einde aan te maken.
Dit is mijn verhaal misschien herken je er iets in. Kijk als je nog verder kan dan moet je dat zeker doen, maah als je emrkt dat je energie weg is oftewel leeg bent van binnen en het nie meer gaat dan snap ik de zin van zelfmoord en dat is bij mijzelf nu het geval.
Datum:
07-07-2007
Naam:
just me
Leeftijd:
19
Provincie:
Utrecht

Complex

Hallo, ik ben Peter en ben 17 jaar. Ik ben erg onzeker. Mijn vrienden negeren mij en ik wordt niet meer uitgenodigd op feesten. Ik weet niet of dit komt omdat ik te stil ben of niet grappig genoeg. Verder heb ik ook nog steeds niet gezoend en heb nog geen echte vriendin gehad. In december wordt ik 18 en ik heb het vermoeden dat mensen denken dat ik homo ben (wat niet zo is). Dit weet ik niet zeker. Verder heb ik ook problemen met mijn uiterlijk. Ik ben redelijk klein en klein geschapen.
Verder ben ik ook bang dat ik geisoleerd raak en dat ik niet snel een vriendin zal krijgen(ik sta immers denk ik bekend als semi-gay jongen die nog groen is).
Kortom, er gaat het een en ander mis in mijn leven. Ik heb het gevoel dat mensen zich anders tegen mij gedragen en niet cool genoeg vinden.
Ik heb ook het gevoel dat ikzelf verander omdat mensen zich anders tegen mij gedragen.

Dus. Ik ben erg op zoek naar een leuk meisje (kheb het al een paar keer geprobeert hoor) en ik verlies mijn vroegere vrienden (ik ben niet 'cool' genoeg meer). Bovendien wordt ik (soms)ook op school gepest om mijn zogenaamde homo-zijn.

Ik ben benieuwd of iemand me kan helpen want ik ben radeloos en zie het niet meer zitten.
Datum:
07-07-2007
Naam:
peter
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.