Dat slaat op je in. Als je ouders zeggen dat het hun boven het hoofd gegroeid is. Dat ze niet meer voor je kunnen zorgen. Je niet meer kunnen en willen beschermen. Ik kreeg de neiging mezelf op de grond te smijten en te gillen. 'Nee papa, mama, dat doet PIJN!' Het deed ook pijn. Maar ik deed niets. Ik zat daar. Het zwarte gat kwam langzaam op me afgeslingerd en raakte me enkele seconden daarna. Beduusd.
In de steek gelaten. Een intakegesprek bij een crisisopvang. Geen plek. Ik zie mijn ouders in elkaar krimpen en wanhopig verder zoeken. Pas dan begin ik te denken. Doen ze dit voor mij, of voor henzelf. Zijn ze mij zat, of willen ze echt het beste voor mij. Ik denk er zo vaak over na, dat ik koppijn krijg. Mijn hele leven heb ik met ze opgebouwd. Ik heb dan wel twee keer geprobeerd aan ze te ontkomen, ik hou wel van ze. Waarom snappen ze niet dat ik het niet wilde? Waarom denken ze nog steeds dat het een vrijwillige keuze was die ik nooit had mogen maken?
Paniek slaat al gauw weer om zich heen. De rust na die laatste zelfmoordpoging is compleet verdwenen. Kijken naar een klinische opvang. Dag en nacht. Een 'nieuw huis'. De knoop in mijn maag schreeuwt om verlossing als we de parkeerplaats oprijden. Ik wil krijsen, schreeuwen, mezelf ergens aan vastklampen zodat ik daar niet heen hoef. Het enige wat ik doe is stil blijven zitten. Zonder een woord.
Ik heb niets meer gezegd sinds die ene poging. Dat schiet me nu pas tebinnen. Nou ja, ik word ermee geconfronteerd. De vrouw die ons de rondleiding door het gebouw geeft vroeg me wat. Mijn moeder antwoordde met een zucht. 'Ze heeft niets meer gezegd sinds de laatste poging, hoe hard we ook probeerden.' Hebben ze geprobeerd? Ik kijk verbaasd van de een naar de ander. Bijna wil ik mijn mond open doen. Dan bedenk ik me.
Het is wel goed zo.
Met een zucht verlaat ik het gebouw. Het viel reuze mee. Daar zie ik mezelf nog wel 'wonen', al merk ik dat ik het nog niet helemaal geaccepteerd heb. Het moment is snel voorbij. De zwarte storm van mijn leven raast al gauw weer door mijn lichaam. Maar,
het kleine sprankje hoop blijft bestaan.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.